Çevirmen : Fantastica
Editör : Fantastica
**********************
Haven,hem Edwin ile aynı türden çılgın bir adam olmasından hemde istediğim şeyden şikayet etmediğinden küçük erkek kardeşime benziyordu.
İyi dinlerse onu kontrol edebilirim.
Philland’daki en güçlü manyağı yıllarca eğiterek öğrendiğim şey buydu.
Hadi bunu kullanalım.
Dudaklarımın köşelerini hafifçe kaldırdım ve usulca şöyle söyledim.
“Haven, eğer sen istemiyorsan, bir cariye getirmeyi tekrar düşüneceğim.”
Sonra elimi uzattım ve avucunun arkasını okşadım.
Dokunmamı seven Edwin, başını okşarken söylediklerime koşulsuz olarak başını sallardı. Eğer bu adam ve o çocuk aynı türdense bu işe yarayacaktır.
“Ama bunun yerine, asla yanımdan ayrılmamalı ve bana yardım etmelisin. Hayatım boyunca yanımda olmalısın.”
Son sözlerimi daha fazla vurgulu bir şekilde söyledim.
Kazanılan en iyi işçi aniden kaçarsa kötü olur.
Haven, avucunun arkasında duran elime baktı ve başını kaldırdı. Kuzey Dük’ünün solgun gibi görünen yanakları kırmızıya döndü.
“Yapacağım, Majesteleri.”
Gördün mü? Bunun işe yarayacağını biliyordum.
Memnuniyetimi gizlemeden parlak bir şekilde gülümsedim.
Öksürdükten sonra, Haven keskin görünen gözlerini genişletti ve sırıttı .
Belki de sorunsuz sohbetimiz sayesinde anlaştığımızdan Haven ertesi gün saraydaki hayata hızla adapte oldu.
Sabah ofiste benimle çalıştı ve öğleden sonraki toplantıdan sonra için bana boş zaman verdi. Onu çok daha önce iş mezarına kilitleseydim, kaçacağından korkuyordum.
Nişan töreninden sonra bütün günü onunla geçireceğime ve onu gönülden kullanacağıma söz verdim.
Onun yardımını sadece sabahları alsam da, biraz boş zamanım vardı.
Bir fincan çay için hala yeterli zamanım vardı, ancak acil işi hızlıca organize edersem daha rahat bir hayata sahip olmak mümkün görünüyordu.
İyi. İşte bu.
İnsanlar böyle yaşar.
Belgeleri işaretlerken Caleb’i zaman zaman teselli ettim.
Cariye olamasa bile elimden kaçmasına izin vermeyecektim.
Bürokrasi toplantısı ve aristokrasi toplantısı arasındaki molada çay içiyor ve rahatlıyordum.
Pastanın tadının garip olduğunu fark ettiğimde Edwin’in yine içine bir şeyler karıştırdığını düşündüm.
Bu kadar çok mevsim meyvesi olduğunda bile böyle şeyleri nasıl kullanabilir? Ve bir pasta üzerine?
Başımı eğip onu yemeye devam edip etmeyeceğimi merak ederken, Başmüfettiş Cecil beni görmeye geldi.
“Cecil. Hoşgeldiniz .”
Çay fincanını indirdim ve onu karşıladım.
Ona bir teşvik mektubu gönderdiğimi kafamda hatırladım.
İlaçların tükenme zamanı geldi.
Çev.Notu:İlaç derken teşvik edici mektupları kastediyor .
Bana istifa edeceğini söyleme.
“Majesteleri.”
Biraz gergindim çünkü beni çağıran sesi çok ciddiydi.
“Neler oluyor?”
“Philland’da bir dizi kaçırma olayı vuku buldu.”
İstifa mektubunu yanında getirmediğine sevindim. Ama aniden bir kaçırma olayı olması?
“Bana daha fazla detaydan bahset.”
“Başkentte ve çevresinde şimdiye kadar bildirilen yedi kişi kaçırıldı. Hepsi hayatın her kesiminden tanınmış ve kayda değer insanlar.”
“İsimleri?”
“Evet, Majesteleri. İlk kurban Fiedren Akademisi’nde hukuk profesörü, ikincisi Kildair’de en çok aranan mimar, üçüncüsü Kont Gideon’un kızı ve hatta 75 yaşında olan tarihçi Timolis’ti. Ayrıca – ”
Cecil’in açıklamaya devam etmesini engellemek için elimi kaldırdım.
Anksiyetem yukarı fırladı.
“Adam kaçırma davası talihsiz olsa da, müfettişlerin ve hakimlerin çözmek için birlikte çalışması gereken bir şey. Bana rapor vermen için bilmemin bir nedeni var, değil mi?”
“Elbette Majesteleri. Denetim ekibi, dördüncü kurbanın kaçırılmasına tanık olan birinden bir ifade aldı.”
“Söyle bana.”
“Eski tarihçiyi omzuna taşıyan kaçıranlar çığlık atan Timolis’e şunu söylediler.”
Gergindim.
“Majesteleri, İmparator ,sizi istiyor.”
“…”
“…”
Cecil’le sessizce bakıştık. İlk önce göz temasından kaçınan bendim.
Boğazımı temizledim ve bakışlarımı yarı yenen pastaya indirdim.
Yetenekli insanları kaçırıp bana satacak biri gelirse harika olurdu. Ama suçlunun adını Cecil’in ağzından duymadan önce bile kimin bu işi yaptığını biliyordum.
Bir nefes aldım.
Eddy, seni çılgın p*ç.
“Cecil. Her ihtimale karşı,ben hiç böyle bir emir vermedim. Hiç 75 yaşında bir adam istemedim.”
“Hiç böyle şüphelerim olmadı.”
Başmüfettişim sağduyulu bir insan olduğu için şanslıydım.
“Peki şimdi neredeler?”
“Şu anda Kont Sutton tarafından kapatıldıklarına ve bir çeşit eğitim aldıklarına inanılıyor.”
“Öyle mi!…”
Düşününce, Eddy, o adam hiç de sessiz değildi.
Bu, bir süre Eddy unutmanın bir sonucuydu çünkü Haven ile belgeleri çözümlemekten heyecan duydum.
Sebepsiz yere boş çatalımla uğraşıyordum ve uzun bir nefes alan Cecil sordu.
“Kurbanların aileleri şiddetle protesto ediyor. Ailelerini geri istiyorlar. Ayrıca, Philland’da da bir söylenti var. Majesteleri ihtiyaçlarınızı hızlandırmalı ve bu sorunu çözmelisiniz.”
“Ne söylentisi?”
“İmparatorun bir harem kurmaya çalıştığı söylentileri var.”
Birden güldüm.
İnsanlar şaşkına döndüklerinde kahkahalara boğulabilirler. Harem yapmaya çalışsam bile, 75 yaşında bir erkeği kabul etmeyecektim.
Hmm? Hayır. Tarihçi mi dedin?
Bir tarihçiden tavsiye gerektiren birkaç konu olabilir ve her seferinde İmparatorluk Akademisi’nde bir profesöre sormak zordu.
Sanırım onu saraya koyup çalışmasına izin verirsem sorun olmazdı…
Düşünürken çenemi kaşıdım ve dilimi tıkladım.
Haven cariyeleri sevmediğini söyledi bu yüzden bir harem yok. Bir kan banyosu olacaktır. Bir kan banyosu,sana söylüyorum.
Haven bir eş için zorlu bir adaydı. Biraz daha az işim olsaydı tekrar düşünürdüm ama yazık oldu.
“Majesteleri, sadece dilinizi tıklamayın. Kurbanların sayısı artmadan önce harekete geçmeniz gerekiyor. Bildiğiniz gibi, Genel Komutan Sutton’da Majesteleri dışında hiçkimse kontrole sahip değil.”
“İyi. O adam şimdi nerede?”
“Az önce ikametgahına dönüşünü onayladım.”
Böylece oturduğum yerden kalktım. Başkahyaya toplantıyı ertelemesini söyledikten sonra Edwin’in sarayına gittim.
Edwin adamlarıyla dövüşüyordu.
Güzel bir bahçeyi bozdu ve onu astlarını eğitmek için bir eğitim alanı gibi gösterdi.
Edwin’in kendine özgü olan kırmızı aurası kılıcında keskin bir şekilde yükseldi.
Kılıcı sadece hafifçe saran auraya bakıldığında çok fazla kendini tutuyor gibi görünüyor ancak Edwin ile uğraşan erkeklerin sayısı kılıca bir milyar sesle zar zor karşılık veriyordu.
Ona tam desteğimi verdim ve tüm tanınmış kılıç ustalarını bir araya getirdim ama Edwin’in potansiyeliyle ağızlarını kapattılar.
Artık öğretecek hiçbir şeyleri olmadığını söyleyerek geri çekildiklerinde gurur duydum.
Edwin’in kılıç kullandığını görmek hoşuma gitti çünkü son hayatımda o çok yetenekliyken onu gerektiği gibi destekleyemediğim için üzgündüm. Dahası, Edwin bir kılıç tutarken çok heyecanlı görünüyordu.
Savaşın sonuna kadar sessizce izleyecektim ama Edwin beni çabucak buldu.
Adamlar onun arkasında yerde yatarken o bana doğru koştu. Edwin, bir damla bile ter dökmeyen kuru bir yüzle geniş bir şekilde sırıttı.
“Eddy.”
“Beni görmeye mi geldin abla?”
“Bana söyleyecek bir şeyin olmalı.”
Bu zeki adamın omuzları gülmeden konuştuğumda düştü.
Gözlerini sarkıttı en acınası ifadesini verdi ve elime uzandı. Elini atlattığımda ve kendi elimi arkama götürdüğümde annesi tarafından terk edilmiş yeni bir koyun gibi sefil bir yüzle bana baktı.
“Abla, kızgın mısın?”
Bu zeki adamın kasıtlı olarak böyle bir yüz ifadesi yaptığını biliyorum, yardım edemem ama kalbimin zayıfladığını hissediyorum.
O sevimli göründüğü için bu kazayı da sevimli bulmam gerektiği anlamına gelir.
“Eddy, abla suç yok demedi mi?”
“Bunu ben yapmadım?”
“İnsanları kaçırdın ve onları Kontlukta tuttun.”
Yüzümde sert bir bakış takındım ve sırıtan Edwin şöyle dedi.
“Bu adam kaçırma değil, abla. Ben sadece onlara İmparatorluk ailesi için çalışma fırsatı önerdim.”
“Kardeşim, bir insanı rızası olmadan bir yere sürüklediğinizde buna kaçırma denir. Ve onları eve göndermediğin zaman buna hapis deniyor.”
“Ama bu insanlar ablama sadık olmalı ve size ihanet ederse hayatlarından vazgeçeceklerini söyleyen bir mutabakat imzalayacaklar. Sana sadık olmayan tehlikeli adamların dışarı çıkmasına nasıl izin verebilirim, abla?”
Sevimli gibi davranmayı unutan Edwin’in gözleri aniden öfkeyle parladı.
Edwin’in kafasını gecikmeden tokatladım.
“Gözlerini gevşet.”
“Tamam,abla.”
Edwin yüzünü düzeltti ve güldü.
Ben bu serseriyle ne yapacağım ?
Ona bir kez daha vurmak için elimi kaldırdım ama sadece ona vurmamı kolaylaştırmak için başını indiren Edwin yüzünden iç çektim.
Ona ilaç değil, yetenekli insan bulmasını söyledim.
Edwin’in pembe saçlarını okşayarak şöyle dedim.
“Git onları serbest bırak. Kibar ol. Ve artık etrafta dolaşıp insanları kaçırma.”
“Ancak, abla daha fazla işçi olduğunda dinlenebilirsin, değil mi?”
“Bu doğru ama yine de adam kaçırma yok.”
“O zaman onları saraya alabilir miyim?”
Gözlerini kırpan Edwin’in sorusu dikkatimi çekti.
Onları gelmeye zorlayamam ama onlara bunu sormadım ama onları getirmeyi umursamıyorum. Sekreter veya diğer idari pozisyonları doldurmanın zamanı geldi.
Bağlantılarla dolu bürokratik sistemle başa çıkmak için zaman yoktu bu yüzden gecikti.
“İmparatorun doğrudan görevlisi olarak çalışmaya istekli olup olmadıklarını sorun ve diğer kişinin isteyip istemediğini bana bildirin.”
“Onları hemen getirmiyor musun? Bu bir sıkıntı.”
Edwin’in homurdanan yanağına dokunarak sordum.
“Eddy, ablanı dinlemeyecek misin?”
“Ben yapacağım. Dinlerim.”
“İyi. Şimdi Kontluğa git.”
“Evet, abla.”
Edwin başını salladı ve koştu.
Onlara tazminat almak isteyip istemediklerini ve daha sonra benim için çalışmaya istekli olup olmadıklarını sormalıyım. Bu insanlardan bir veya iki kişiyi tutunabileceğimi düşündüğüm için kendimi iyi hissettim.
Ayrıca, eğer yetenekli insanları bu şekilde toplayabiliyorsam cariye getirmeme gerek olmayabilir.
Kulağa hoş geliyor,değil mi?
Ana saraya vardığım zaman,Eddy’nin çılgınlığının bazen faydalı olduğunu düşünerek ön kapıdan girdiğimde Haven eğri bir pozisyonda bir duvara yaslanmıştı.
Beni bulduktan sonra durduğum yere doğru yürüdü ve başını eğdi.
“Haven, söyleyecek bir şeyin mi var?”
Yavaşça başını kaldırarak bana şöyle dedi.
“Majesteleri, eşiniz çok sahiplenme eğiliminde olan biri.”
Burada gözlerinde garip bir bakış olan başka bir adam vardı.
Bu delilik. Sende delisin.
