Çeviren: Niuren
Yıkılmayan Kale (1)
Kapalı spor stadyumunun ana kapısına vardığımızda, orta yaşlı adam ritmik bir şekilde kapıya vurdu. Tap, tap-tap, tap tap tap. Kapının arkasından tıkırtı sesleri duyuldu ve kısa süre sonra kapı açıldı.
“Demek döndünüz, Soo-Yil Amca. Vay canına, bugün et yiyebileceğiz…”
Bekçi cümlesini yarıda kesti ve elinde sivri taşlardan yapılmış bir mızrakla bize baktı. Bir süre sonra sanki ne olduğunu anlamış gibi başını salladı.
“Yeni kurtulanlar, ha?”
“Evet. Bay Woo-Do nerede?”
“İçeride olmalı.”
Choi Woo-Do. İsim tanıdık geliyordu. Kapalı spor stadyumunda kaldığımda ona yardım ettiğimi hatırladım. O zamanlar, eşsiz yeteneğimi dışarıda dolaşmak için kullanmakla meşguldüm ve stadyumda kalan insanlara karşı soğukkanlıydım.
Adamı stadyuma kadar takip ederken karşılaştığımız herkes onu selamladı. Hatta tüylü böceğin cesedini geri getiren cesur ikizlerle dostça sözler bile değiş tokuş ettiler.
Yorucu görünebilir, ancak durum umutsuz görünmüyordu. Salon şu anda elli kişiye barınak sağlıyor gibiydi ve farklı bölgelere ayrılmaları, yiyecek dağıtılmaları ve kendi rolleri olması etkileyiciydi.
Bizi sessizce gözlemleyen ve ara sıra görülen bikaç silahlı uyanan vardı. Bir kapının içinde nadiren tanık olunan bir manzaraydı.
“Herkesin girmesine gerek yok. Bir veya iki temsilci yeterli olacaktır.”
Kwon Min-Sung, sözleriyle bitkin gruptan oturmalarını ve dinlenmelerini istedi. Hepsi ağır çantalarla uzun mesafeler yürüdüğünden, epey yorgun düşmüşlerdi.
“O zaman ilk Seo-Ha ve ben geleceğiz.”
Herkes yorgun olduğu ve bir an önce dinlenmek istedikleri için itiraz eden olmadı.
Kwon Min-Sung gergin görünerek çadıra girdi.
Belirsiz bir koku havayı doldurdu. Bu spor stadyumunda sadece kısa bir süre kalmama rağmen, dövüş becerilerimi geliştirmek için antrenman yaptığım yer burasıydı. Bana çok iyi öğreten de Choi Woo-Do’ydu.
On kişinin sığabileceği bu çadırda yaşamak onun ayrıcalığı değildi. Bunun nedeni, bu çadırın, stratejik planları konuşmak için kullanılan karargah olmasıydı.
“Buraya gel… Senin için zor oldu.”
Bizi hafif metalik bir sesle karışan derin bir sesle karşıladı. Kwon Min-Sung biraz şaşırmıştı. Elbette. Choi Woo-Do aslında saçları biraz ağarmış yaşlı bir adamdı.
“Ben Kwon Min-Sung.”
“Ben Choi Woo-Do.”
Yerimize oturmamızı işaret etti.
“Siz çocuklar gerçekten çok gençsiniz. Hayatta kalan kaç genç var?”
“Çok değil. Çoğunlukla orta yaş ve üzeri kişiler.”
“Yol sizin için oldukça zor geçmiş olmalı…”
Güney Kore’de, yaşlıların diğerlerine liderlik etmek için lider rolünü üstlenmesi doğaldı. Ancak istisnalar vardı ve bunlardan biri bunun gibi hayatı tehdit eden durumlardaydı.
Tabii ki, gençler muhakemede o kadar parlak olmayabilir, ancak güç açısından daha iyidirler. Çoğunluğu orta yaşlı ve yaşlılardan oluşan grup liderinin genç bir adam olduğu tek bir vaka vardı.
Gücün bilgelikten daha önemli olduğu zamanlar olurdu.
Aslında daha güçlü insanların bu tür gruplara her zaman liderlik ettiğini söylemek yanlış olmaz. Choi Woo-Do bunu sapkın görünümünden belli etmişti.
“Park Soo-Yil ile birlikte geldiğinizden mevcut durumu görmüş olmalısınız. Şu anda erzak konusunda çok eksiğimiz var. Bir şekilde hayatta kalmış olabiliriz ama tüylü böcekler artık bu bölgede eskisi kadar çok görünmüyor ve oldukça endişelenmeye başladık. Ama marketten geldiğini duyunca, yanında epeyce erzak getirmiş olmalısın. Çok müteşekkirim…”
