Çeviren: Niuren
Dönüşün Başlangıcı (13)
Kwon Min-Sung’a biri ‘Liderlik Yeteneği’ne benzeyen ve diğeri onun gerçek doğasını ortaya çıkaran iki ünvana sahip olabileceği sadece benim varsayımımdı. Kayda değer bir başarısı olmayan uyandırıcıların iki unvana sahip olması yaygındı. İkinci unvanının farkında olmadığım sürece ona asla güvenemezdim.
Bir düşünün, hata ne zaman çözülecek?
[Durum]
İsim: Han Seo-Ha
Ünvanlar: ▉▉▉▉▉▉▉ Oy▉▉cu, Ef▉▉ne ▉▉▉▉, ▉▉▉▉▉ Yıldızı, ▉▉▉▉▉▉ Efendisi…
Eşsiz Beceri: Uzaysal Müdahale
Ünvanlarım hala her zamanki gibi görüntülenemiyordu. İlk defa böyle bir şey görüyordum. Bu kapıdan çıktıktan sonra Uyanıcıların Araştırma Tesisine veya Gates’in Araştırma Tesisine uğramayı aklıma not ettim.
Seol Min-Joon hala sersemlemiş görünüyordu ve Kim Tae-Byeong, kıyafetlerine bulaşan pis kokudan hala tiksiniyor gibiydi. Şimdi rahatlamış hissetmek sorun değildi.
“Sonunda orada!” Yıkılan beton binanın ötesinde, çok uzaklardan görülebilen tanıdık bir manzara vardı.
Kapalı spor stadyumu. Sığınak olarak belirlenmiş, bu nedenle acil durumlar için elektrik ve içme suyu istasyonları ile donatılmıştır. Civarda bu binadan daha iyi bir kale yok. Ayrıca, anti-şok malzemeleri kullanılarak devasa canavar saldırılarına dayanabilecek duvarlara sahip barınakların inşa edilmesi kanunen zorunluydu. Böylece herhangi bir canavarın saldırısından bir santim bile kıpırdamaz.
Bu kapıyı temizlemek başlangıçta üç tam yıl sürdüğü için buraya gelmek için risk almaya ihtiyaç var.
Herkesin yüzü aydınlandı. Ne kadar gergin olmalılar? Buraya gelirken birkaç canavarla karşılaştık. Kara Generali ve yanımızdan geçip giden diğer birçokları da dahil olmak üzere kişisel olarak tanık oldukları üç canavar vardı, bu yüzden geceleri uyumakta zorluk çekmiş olmalılar.
Tüm bu kapı gerçekleşene kadar yürümemiz sadece bir saatimizi alacaktı, ama şimdi çevremize karşı temkinli olduğumuz ve erzaklarımızı yanımızda taşıdığımız için tam üç günümüzü aldı.
Adımlarımızı hızlandırdık. Herkes rahat bir dinlenme yeri ve kendimizi yenileyeceğimiz bir yer için can atıyordu.
***
Kapalı spor salonuna varmadan önce bir şey daha oldu.
Bulunduğumuz yerden çok da uzakta olmayan bir yerde bir savaş başlıyordu. Kwon Sung-Min ne yapmamız gerektiğini sordu ve ben de araya girmeden yaklaşmaya karar verdim.
Anılarıma göre, bu dönemde kapalı spor salonu epeyce yetenekli uyandırıcı seçmiş ve onları göndermeye başlamıştı. Ve aralarında, muhtemelen…
Crack, crack!
“Uh uh, biraz daha bekleyin!”
“Kahretsin, bunu daha önce kaç kez söylediğini biliyor muydun?!”
“Gerçekten üzgünüm! Birazcık daha!”
Uygunsuz bir genç ses havada çınladı. Hafifçe boyanmış saçlar hızla havada uçuştu. Beklenildiği gibi. Çoktan gelmişlerdi.
İkizler, Ahn Yoo-Soo ve Ahn Yoo-Ra. Dahi korucu çifti, kapalı spor stadyumunu bir kaleye dönüştürmeleriyle tanımışlardı. Bu kapıda hayatta kalan birkaç kişiden biriydiler.
Artık en azından ergenlik çağının sonlarında olan çocuklar, Tüylü Böceğe karşı nispeten iyi durumdaydı. Başka bir tank, gruptaki canavarların agrosunu çekerdi, ancak bağımsız olarak nispeten iyi iş çıkardılar. Artık iyi bir savaşçı olarak üzerlerine düşeni yaptılar.
“Şimdi, son ayak!”
“Beklemek! Son ayağa giden benim!”
Tartışırken ikisi de kirişi çekti.
Öğeleri bile tahsis ettiler mi?
Avcıların ve kapıların bu dünyaya hükmettiği doğru olsa da, ortalıkta yay görmek nadirdi. O yay büyük olasılıkla bir canavar öldürüldükten sonra ortaya çıkmış olmalı. Görünüşe göre buradaki sistem beklediğimden daha hızlı kurulmuştu.
“Lanet olası ikizler… Tüm işi yapan benim!”
“Evet amca*. Zaten bir öldürme katkısı aldın~.”
*Ç/N: Buradaki amca kan bağı olanlar olmayabilir.
“Senin için hiçbir öğe olmamasına rağmen!”
