12. Bölüm | Tuzak
Kapı, duvarın içine yapılmıştı.
Xiao Yan çevreyi inceledi ve binanın kontrol panelini buldu. Gelgit’tekiler, binayı güçlendirmek isteseler bile onların tüm devreyi yeniden inşa etmeleri imkansız olurdu, Xiao Yan bu teorisini desteklemek için test amaçlı aletlerini çıkardı. Beklendiği gibi devre çalışıyordu.
Xiao Yan, telin yalıtımlarından birini kesti, küçük bir hile yaptı ve binanın elektrik tedarikini kısa devre yaptırdı. Rüyalarında bile göremeyeceği, sadece iki yüz yıl önceki filmlerde olabilecek bir şeyi yapma şansı olacağını hiç düşünmemişti.
Xiao Yan, bir anlığına retrofil* olduğu için mutlu olmuştu.
Diğerleri tetikteydi. Xiao Yan kapıya geri döndü ve Mark’a şöyle dedi: “Şimdi açabilirsin, sahip olduğun güçle halledebiliyor olman lazım.”
“Ha?” Mark, Heine’ya baktı, “Bu kadar mı?”
Heine karşılık olarak başını salladı. Başlangıçta, kapıyı zorla açarlarsa dahili alarmın çalacağından endişe ediyorlardı, ancak alarm çalışmayı kestiyse neden canlarını sıksınlardı ki?
Mark kendisine söyleneni yaptı, kapıyı tüm gücüyle itti; yüzü kızarmıştı ve kapıyı hemen hemen yıkmıştı.
Ekibin öncüsü olarak ilk giren Reeve oldu ve Xiao Yan, onun pusuya düşürülme ihtimalinden endişeleniyordu.
Diğerleri de yakından takip ediyordu. Maya, Xiao Yan’ın yanında durmuştu, görünüşte onu korumak istiyor ya da bunu açıkça söyleyerek onu taciz ediyordu ama Heine’nın bakışından gelen bilinmeyen baskıyı hissedince istemeyerek de olsa diğerlerinin peşinden gitmişti
Heine gözlerini Xiao Yan’a çevirdi ve daha sonra o da binaya girmek zorunda kaldı.
Binanın üzerine tozlar dökülüyordu, hiçbir yaşam izi görünmüyordu.
Xiao Yan, Heine onun yüzüne bir solunum cihazı bastırmadan önce öksürüğün eşiğindeydi. Duygusuz bakış onu bir ses çıkarmaması konusunda uyarıyordu, yoksa ölürdü.
Onların tüm adımları hızlı ama inanılmayacak kadar sessizdi.
Binanın içinde kat kat daha derine indiler ve sonunda bodrum katının önüne geldiler. Biraz önce yapılan tarama, rehinenin içeride tutulduğunu göstermişti.
Xiao Yan yutkundu. Bu, dijital tuş takımı olan bir kapıydı, yalnızca doğru parolanın girilmesi kilidi açabilirdi. Modası geçmiş ve zahmetli bir şeydi.
Heine, Xiao Yan’a dönüp “aç” anlamına gelircesine hafifçe çenesini kaldırdı.
Yavaşça iç geçiren Xiao Yan, taşınabilir terminalini dikkatlice kapı paneline bağladı, şifreyi hesapladı ve girdi. Sonra kapı yavaş yavaş açıldı.
Ve o anda Heine, Xiao Yan’ın yakasının arkasından tuttu ve onu kendi arkasına doğru sürükledi.
Düzinelerce zombi dışarı çıktı ve Özel Görev Kuvvetleri katliamına başladı.
Görünüşe göre Gelgit, geleceklerini biliyordu ve onlara özel bir hediye bırakmıştı.
Bodrumun sonunda metal bir kafesin içine hapsedilmiş ve sandalyeye bağlanmış orta yaşlı bir adam oturuyordu. Kafesin etrafında sürünerek içeri girmeye çalışan sayısız zombi vardı. Kollarını kafese doğru uzatıyorlardı ve onlar kollarını her uzattığında adamın derisi yüzülmek üzere oluyordu.
Heine ellerini Xiao Yan’ın omuzlarına bastırdı ve dönerek zombileri tekmeledi. Zombiler, tavana sıçrayıp orada iğrenç bir iz bıraktılar.
Xiao Yan, sinirlerinin ucuna kadar gerildi. Kemik kırılmasının acısı zihninde hâlâ tazeydi ve bunu bir daha yaşamak istemiyordu.
Omuzlarını hareket ettirmeye çalışıp ikisinin de iyi ve hareket edebilir halde olduğunu anladığında Heine’nın ısısız bakışlarının ona kaydığını gördü. Xiao Yan, kendisini parçalara ayrılmış zombilerden biri olmuş gibi hissetti.
Katliam devam etti ve ne zaman bir zombi Xiao Yan’a ulaşmak üzere olsa Heine’nın irin sıçrayan kılıcı zombiyi kesiyordu. Ama tuhaf bir şekilde, sıçrayan irinlerin hiçbiri Xiao Yan’a gelmiyordu. Xiao Yan, Özel Görev Kuvvetleri’nin ‘başyapıtını’ izleyen bir yabancı gibiydi.
Sayısız zombi Xiao Yan’a yaklaştı ve sayısız kez Heine’nın kılıcı tarafından geri dönüşü olmayan bir döngü gibi öldürüldü.
Onda, cehennem kanıyla yıkanmış, zulmünün her anında garip ve tehlikeli bir güzellik saçan bir insan görüntüsü vardı.
Heine, ellerini Xiao Yan’a doğru uzattı ve onun başını o kadar güçlü ve kuvvetli bir şekilde kendi göğsüne koydu ki Xiao Yan kafatasının kırılacağını düşündü. Kılıcın kemikleri delip geçme sesi kulaklarını çınlattı, ancak o zaman Xiao Yan, Heine’nın onu neredeyse sarmaladığını fark etti! Ona yaklaşmaya çalışan her zombi, Heine’nın kılıcıyla öteki dünyayı boyluyordu.
Xiao Yan’ın solunum cihazı kırılmanın eşiğindeyken, Heine onu bıraktı.
Xiao Yan başını eğdi ve bir zombi leşi denizi gördü. Solunum cihazı olmasaydı keskin kokudan dolayı kusardı.
Sadece beş dakika içinde yüzlerce zombi yok edilmişti.
Kafesin önüne geldiler ve sandalyeye bağlı adam sarsılmış bir inilti çıkardı.
Xiao Yan o zaman onun kim olduğunu anladı, “Profesör Manson!”
Tümgeneral rütbesine sahip kötü şöhretli virolog neden buradaydı?
“Onu kafesten çıkarmalıyız, değil mi?” dedi Mark, Xiao Yan’a bakarak.
Xiao Yan çılgınca ellerini salladı, “Hey… Bu benim uzmanlık alanım değil…”
Heine tek kelime etmeden öne çıktı, kılıcını çıkardı ve kafesi kesti. Uzun bir tın sesi ve uçuşan kıvılcımlarla kafes düzgün bir şekilde kesilmişti.
Bu görüntüyle Xiao Yan’ın ağzı açık kalırken Mark başını salladı, “Hımm… Patrondan beklendiği gibi, her zamanki gibi dolambaçsız…”
Çünkü sıradan bir çelikten yapılmış kafes, bir Özel Kuvvet askerinin kılıcının önünde hiçbir şey ifade etmiyordu.
Xiao Yan, Profesör Manson’ın bağlarını çözmek için aceleyle ileri atıldı. Profesörün yüzü soluk ve hırpalanmıştı.
“İyi misiniz Profesör?!”
Xiao Yan’ın öyle demesiyle Profesör Manson elleriyle XiaoYan’ın boğazını kavrayarak onu kendisine çekti.
Her şey o kadar hızlı gelişmişti ki Xiao Yan neler olduğunu bile anlamamıştı. Heine’nın ellerini kendisine doğru uzattığını gördü ama parmakları sadece Xiao Yan’ın koluna değebilmişti.
Heine için bile tamamen beklenmedik olan inanılmaz derecede hızlı bir eylemdi. Tüm askerler tetikte beklemeye başladılar.
Xiao Yan, aklında bir tahmin belirirken Heine’nın gözlerine baktı… Yoksa Profesör Manson…
Parmakları beline doğru süründü ama o daha silahına ulaşamadan Profesör Manson onun elini büktü ve silah yere düştü.
“Gelgit’e katıldınız, Tümgeneral Manson.” dedi Heine tehlikeli derecede alçak bir sesle. Mark’ın eli, silahını kütürdeme sesi duyulacak kadar sıkıca kavramıştı, Maya ise yavaşça bilekliğindeki ince ipi çıkarmıştı; gözlerinin önünde bir kayıtsızlık belirmişti.
“Lanet olsun! Hayatımda hiç ihaneti tatmamıştım!”
Manson girişe doğru dikkatli adımlar atarken alayla gülümsedi ve Xiao Yan’ı da kendisiyle birlikte çekiştirerek, “Albay Burton, neler yapabileceğinizi biliyorum. Olduğunuz yerde kalın yoksa onun boynunu koparırım!” dedi.
“Hain!”
Mark tam adım attığı sırada bir çatırtı duyuldu. Dişlerini gıcırdatan Xiao Yan’ın yüzü bembeyaz oldu; Manson onun kolunu yerinden çıkarmıştı.
Heine hemen Mark’ı geri çekti.
“Daha fazla yaklaşmayın yoksa bir dahaki sefere kolunu koparırım. X-virüsü kopmuş uzuvları iyileştiremez.”
“Profesör… Bunu neden… yapıyorsunuz…”
Xiao Yan, herkes tarafından çokça methedilen birinin Gelgit’e kaçacağını bir kez bile düşünmemişti!
“Bunların hepsi, Profesör Manson tarafından Özel Görev Kuvvetleri’nin seçkin takımını buraya çekmek için kurulan bir tuzaktı ama neden yalnız başına? Tüm Özel Kuvvet askerleriyle nasıl başa çıkmayı planlıyor? Özellikle de Heine Burton buradayken!” diye düşündü Xiao Yan şaşkınlıkla.
“Gelgit’e katılmamdan mı bahsediyorsun? Yoksa hepinizi buraya çekmemden mi? Bu önemli mi ki?”
Manson konuşarak kapıdan çıktı. Daha sonra Xiao Yan’ın yanağına hafifçe vurdu ve devam etti, “Her zaman bir şeyin peşindeyizdir, hayatımızı değerli kılan da budur. Ama Charles, o yer artık arzumu tatmin edemez!”
Arkasında bu sözleri bırakan Manson, aniden Xiao Yan’ı odaya geri itti ve kapıyı kapattı. Bazıları ileri atıldı ama artık çok geçti. Xiao Yan yere sert bir şekilde çakıldı, sol yanağı iğne batarmışçasına bir acıya sebep olacak şekilde sıyrılmıştı ama çıkık kolundan kaynaklanan ağrı kesinlikle en kötüsüydü.
Heine ona yaklaştı ve onu ayağa kaldırdı. Xiao Yan, Heine, parmakları Xiao Yan’ınkilere kaymış bir şekilde onun avucunu dikkatle kaldırırken, Xiao Yan’ın aklında hala Profesör Manson’ın bıraktığı sözler vardı.
Xiao Yan bir an için Heine’nın kendi parmaklarına sürtünen parmaklarından gelen sıcaklığı ve nezaketihissedebilmişti, neredeyse onun üstüne titriyor gibiydi ama bu, yanılsama gibi anlık bir şeydi.
“Ne düşünüyorsun?”
Xiao Yan başını kaldırdı ama daha cevap veremeden yüksek bir ‘çatırtı’ sesi duyuldu, kolu geri takılmıştı.
Ağzı kocaman açılmış olsa da acı içinde çığlık atma şansı bile olmamıştı.
Heine’ya baktı, dünyasının onun buz mavisi gözlerine gömüldüğünü hissetti.
Heine’nın kolunu yerine takmasına yardım edeceğini hiç düşünmemişti.
“Başka bir yerin zarar gördü mü?”
Heine elini Xiao Yan’ın omzuna koydu, bakışları Xiao Yan’ın zihnini delip geçiyordu.
O anda Xiao Yan, Heine’nın bakışları arasında kaybolmuştu.
“H-Hayır…”
Xiao Yan, görüşüyle ilgili ciddi bir sorunu olduğuna inanıyordu. Aksi takdirde Heine’nın, kaşlarını çatmış bir şekilde parmağını onun kızarmış yanağına sürttüğünü hissetmezdi. Xiao Yan onun hareketlerinin farkına varmaya çalışırken Heine aniden Xiao Yan’ın yanından ayrıldı.
Mark kapıya doğru koştu ve kapıyı itti, “Kahretsin—— Kilitli! Xiao Yan! Kilidi açmanın herhangi bir yolu yok mu?!”
Xiao Yan başını salladı, “Manson tüm teçhizatımı aldı.”
Diğerleri iç geçirdi.
Xiao Yan olmasaydı, Manson X-virüsü ile kendisini güçlendirmiş olsaydı bile buradaki askerlerden herhangi birinin ondan kolayca kurtulacağını biliyordu.
Günün sonunda onlar için hala bir yüktü.
“Manson bizi burada tuzağa düşürmek mi istiyor? Ne için? Bizi boğmak için mi?” Mark endişeyle başını salladı.
Manson’ın kaçtığı kapının dışında odada başka bir çıkış yoktu. Tamamen kapalı bir alandı.
“Şşşş——” Reeve parmağını dudaklarına götürdü, “Su sesi duyuyorum!”
Sonraki saniyede, odanın dört bir yanından sular fışkırmaya başladı.
“Lanet olsun! Boğulmamızı istiyor! İblis herif!”
Mark kapıyı sertçe yumrukladı.
“Söylemeliyim ki, bu gerçekten oldukça yaratıcı,” dedi Maya saçlarını okşayarak. “Of ya… Bugünün son günüm olduğunu bilseydim o lanet raporu bir kenara atıp Xiao Yan’ı yatağıma sürüklerdim! Her halükarda ölecekmiş zaten, ya benimle sevişirken ya da boğu…”
Nasıl olduğunu kimse görmedi; aniden Maya eliyle burnunu kapattı ve acıyla baktı; parmaklarının arasından kırmızı bir sıvı sızıyordu. “Patron… Ne yapıyorsun! Bu benim burnum!”
“Çok konuşuyorsun.” Heine arkasına bile bakmadan hafifçe yüzünü çevirdi ve üstün bir bakışla çenesini kaldırdı.
Xiao Yan bakışlarını Heine’ya çevirdi. Su hepsinin ayaklarını kaplamıştı. Heine’nın onun beceriksizliğini küçümseyeceğini düşünmüştü ama Heine’nın tüm bunlarla ilgilenmediği açıkça belli oluyordu.
Bu adamı hiçbir şey sarsamazdı, ölüm bile.
“Patron… Ne yapacağız?” Reeve, Heine’ya baktı.
Heine çifte dürbününü taktı ve duvarı taradı.
“Bu bodrum yüksek yoğunluklu titanyumdan yapılmış, kırıp geçemeyiz.”
“Serseri! Bu bodrumu bizi içeri çekmek için özel olarak yapmış!” dedi Mark gıcırdayan dişlerinin arasından.
“Bu, sözde birinin kanatları olsa bile zar zor uçup gidebilir durumu! Kaçmak mümkün değil!” Reeve odanın etrafına baktı ve “Xiao Yan suyun bu hacimle odayı doldurması ne kadar sürer?” diye sordu.
“Bir saat.”
“Sadece bir saat mi?!” Maya’nın burun kemeri nihayet iyileşmişti ve bu sefer Heine ile arasına güvenli bir mesafe koyacak kadar akıllıydı, “Herkes acele etsin! Saksıları çalıştırın ve buradan çıkmanın bir yolunu bulun!”
Hiç kimse Xiao Yan’ı suçlamamıştı ancak Xiao Yan, onu ölüme terk etselerdi Profesör Manson’ı yakalayıp buradan kolayca çıkabileceklerini anlamıştı.
“Şu an vicdan azabının sırası değil Xiao Yan, sen bir teknik askersin! Aletlerini kaybeden bir teknik askerin, görev sırasında silahını kaybeden bir Özel Kuvvet askerinden hiçbir farkı yoktur!” dedi Xiao Yan kendi kendine.
Bekle bir dakika…
Xiao Yan birdenbire tüm teçhizatını kaybetmediğini hatırladı!
*Geçmişe ait şeyleri aşırı derecede seven kişiler.
~~~ Sıradaki: 13. Bölüm | Kapalı Yaşam Kapsülü ~~~
Yazarın notu:
Mark: Maya, burnun kanıyor. Yine patron sana haddini mi bildirdi?
Maya: …
Reeve: Sorun çıkarmadan yaşayamıyor!
Maya: Hepiniz saçımı kıskanıyorsunuz!
Reeve & Mark: …
