Çevirmen:YunaFernandes
Editör:YunaFernandes
Sıcak ve güneşli bir bahar günüydü. Yakut sarayının bahçesi, hiç kimsenin ilgilenmemesine rağman hala güzel görünüyordu, çünkü bir sürü güzel çiçek açmıştı.
Gökyüzünden serpilmiş çiçek yapraklarıyla, koridordan yeni geçen bir hizmetçiye doğru koştum. Eteğinin kenarını hafifçe yakaladım.
“Abla, abla.”
Öncekini bitirdikten sonra diğer görevini yapmaya gittiğinden emindim. Önceki görevi, haftalık olan bugün teslim edilen yemekleri kontrol etmekti, çünkü bugün teslimat günüydü.
Bana bakmak için başını eğdi. ‘Parlak gözler’ modumu en yükseğe getirdim ve sevimli bir yüz yaptım.
“Athy için çiko ver lütfen.” (Çikolatayı şirin biçimde söylüyor.)
Şu an beş yaşındayım. Sadece beş. Bu yüzden utanmıyorum. Utanmaz değilim….. lanet olsun. Ühüü, utanç verici!
“Sevimli prensesim, size çikolata vereyim mi?”
“Ah ha! Çiko’yu seviyorum. Bir sürü istiyorum.”
Hizmetçi abla benim şirinliğime kendini kaptırmış gibiydi ve çoktan ceplerini karıştırmaya başlamıştı. Mutfakta çalışan Hanna adında bir hizmetçiydi ve bana her zaman şeker ve çikolata vereceğini biliyordum.
“Çikolataları bu kadar çok mu seviyorsunuz,majesteleri?”
“Athy çikoları seviyor! Bu-u kadar çok seviyor!”
Ellerimi kaldırdım ve havada büyük bir daire çizdim. Gerçekten utanç vericiydi, ama bir ödül alırsam, bu kadarı hiçti.
“Athy Hanna’yı da seviyor!”
“Aman.”
Ver bana! Bana çikolatayı ver!
“Hanna, ne yapıyorsun?”
Ödülümü alma planım bize yaklaşan biri tarafından söndürülüyordu.
“Seth!”
“Baş Hizmetçi Lillian’ın sözlerine dikkat etmedin mi? İzin vermediğimde prensese atıştırmalık vermeyin dedi.”
Koridorun sonunda ortaya çıkan hizmetçi, soğuk ifadesi olan zayıf bir hizmetçiydi.
Seth adında hizmetçi ablaydı ve her zaman bana ödülümü veren hizmetçileri tıpkı şimdiki gibi durduruyordu.
“Ama sadece bir tane.”
“Bu bir sorun çünkü böyle düşünen sadece sen değilsin.”
Grrr, çikolatalarla olan ilişkimin arasına girme!
Seth ve Hanna, insanları kendilerine ulaşılamaz yapan auralara sahipti, ancak ben bu ‘insanlara’ dahil değildim.
“Abla.”
Bu kez, Seth’in eteğin kenarına kaptım ve göz saldırımı kullandım.
“Lütfen, Athy çiko yemek istiyor.”
Ona en tatlı suratımı yaptığımda Seth ablanın yüzü soldu.
“Yapamam prenses.”
Ama biliyorum! Zihninin değiştiğini!
“Ama gerçekten yapamam…”
Karşılaşma benim kazanmamla sona erdi.
Bir süre sonra Seth abla vücudunu boyuma indirdi ve bana bir avuç dolusu çikolata verdi.
“Bayan Lillian’a söyleme tamam mı?”
Lilly bana sık sık tatlı vermeyi bıraktığından beri, birbirimize tatlı alıp verdiğimiz bu olay diğer hizmetçilerle benim aramda sır oldu. Şey, onlar veriyor ben de alıyorum.
“Teşekkkkkürler abla!”
Yavaşça gülümseyerek yanağından öptüm.Benim tatlı suratıma bakarken ifadesinin yumuşadığını gördüm.
Bunu gördün mü? Gerçekten, bu abla dışından sert görünüyor ama aslında içinde oldukça yumuşak.
Ayyy. Sadece bana yumuşak olan güzel soğuk hizmetçi. Bu çok… güzel hissettiriyorrr~
“Ah! Seth, bu hiç adil değil. O öpücüğü alabilmek için bilerek yaptın bunu, değil mi!
“Öhhöm. Ne hakkında konuşuyorsun? Benim senin gibi hep ve tüm tuzaklara düşen biri olduğumu mu düşünüyorsun?”
“O zaman neden prensese çikolata verdin? Ahh, o öpücük benim olmalıydı!”
İkisi benim arkamdan kavga etmeye başladı.
Lilly beni görürse diye koridordan koşarak kaçtım.
Bir şeylerin olacağını hissediyor olsam da, Lilly tarafından görülmemek de önemliydi.
Zaman bir su gibi akıp geçti ve şimdi 5 yaşındaydım.
Lilly bunu yaptığımı her gördüğünde şikâyet etmeye başladığında resmi ton ve kelimelerini kullanmazdı ama bu benim biraz daha kolay ve iyi yaşamam için daha iyi bir yoldu.
Ayrıca, bu eski saraydaki terk edilmiş prensesten ne istersin ki.
Benim sıkı çalışmamla, beni görmezden gelen hizmetçilerin bana atıştırmalık vermesini ve benimle hoş konuşmalar yapmaya başlamalarını sağladım. Buna başarı denebilir sanırım.
Elbette, benimle konuşma başlatan hizmetçiler normaldi… Şey, ama şu anda böyle bir kabalık yok.
Ben etrafta yürümeye başladığımda beni görmezden gelmeyi kestiler.
Önceleri beni görmezden gelen hizmetçilere gerçekten sinir olmuştum, bu yüzden ağlamaya başlardım ve ya halıya bir bardak suyu döküp yanlışlıkla olmuş gibi davranırdım, ama iyi geçinmemin daha faydalı olduğunu fark ettim.
Zaten Claude ile ilişkim kötü(?) ve hizmetçilerin de benimle öyle bir ilişki içinde olmaları iyi değildi. Dahası Eğer bu şekilde devam ederse bu romandaki asıl Athanasia’nın sonundan farklı olmayacak!
Benim bu şekilde düşünmemi sağlayan şeyin kanıtı odamdaki değerli eşyaların kaybolduğunu fark eden tek kişi olmamdı. Fakir olduğum için benimle dalga geçme. Zengin insanlar bu ufak şeylerin değerini bilmiyor! Ühüü.
Normalde sarayda çalışan insanların hepsi asil olurdu ancak şu anki Yakut sarayında çalışanlar çoğunlukla soyluların bir seviye altında olan insanlar.
Ve gelmek istememelerinin sebebi bir keresinde bu sarayda yaşayan ve çalışan herkesi öldüren Claude yüzündendi.
Yani burada çalışmamak için ağlayıp yalvaran ama burada olan insanlar baron ailelerinden insanlardı.
Tek cümleyle, Yani gücü veya ölüsü ya da dirisi önemli olmayan insanlar buraya zorla işe alındı. Baron aileleri için çalışmış olan insanlar burada işlerini yapmaya başladılar.
İlk başta kendilerine dikkat ederlerdi. Ancak aylar ve yıllar geçtikçe hizmetçiler imparatorun bana bir b*k ilgi vermediğini fark ettiler. O zamandan beri hayatım köşedeki tozlardan bile daha alçak.
Claude’un korkutucu olmasına rağmen, onun varlığını unutup Yakut sarayındaki değeri eşyaları çalmaya mı başladılar tam emin değilim.
