O gün, Çiçek Köprüsü’nü kim yıkmaya çalıştı? Lunen Büyük Dükü müydü?”
Paveluc şu anda Lunen büyük düklüğünü yönetiyordu. Ama Elena’nın beklentilerine rağmen, Carlisle başını salladı.
“Hayır, ama amcam hakkında kötü düşünüyor gibisin. Geçen sefer bana ondan sakınmamı söylemiştin.”
Carlisle’ı ilk kurtardığı geceden bahsetti. Cevap olarak başını salladı.
“Eninde sonunda dişlerini gösterecek ve tahta geçmeye çalışacağına inanıyorum.”
Gelecekteki olayları bildiğini söyleyemezdi ama yine de onu uyarabilirdi.
“Muhtemelen. Ama imparator olmamın önündeki en büyük engel o değil.”
“Öyleyse… İmparatoriçe mi?”
İmparatoriçe’nin artık en güçlü aktör olduğunu unutmayan Elena, gelecekte tahta geçeceği için Paveluc’a daha fazla önem verdi.
“Evet. Şimdi tahta geçmekle tehdit edenler imparatorun ikinci oğlu ve ağabeyim Redfield. İmparatoriçe ve Anita ailesinin güçlü bir geçmişi var.”
“Öyleyse köprüyü yıkmaya çalışanlar onlar mıydı?”
“Öyle olduğuna inanıyorum. İmparatorluk Ailesi’nin gözünden kaçarak bunu yapabilen tek kişiler Anitalar. Onlar olduklarını biliyorum ama kanıt bulmak zor. Hâlâ yakaladığınız adamları sorguluyoruz, yani umarım yakında bir şeyler ortaya çıkar.”
“İyi eğitimli görünüyorlardı. Endişeliyim.”
“Kanıtları manipüle etmek zorunda kalabiliriz.”
İmparatoriçe’nin konumu düşündüğünden daha güçlüydü. Elena, Kuhn yüzünden bunu zaten bilse de, İmparatoriçe’nin gelecekte büyük bir engel olacağına dair bir his vardı. Paveluc, geçmiş yaşamında İmparatoriçe Ophelia’yı öldürdü. Ama ölmemiş olsaydı başka bir gelecek ortaya çıkar mıydı?
Carlisle alçak bir sesle devam etti.
“Bundan sonra herkesin gözü senin üzerinde olacak. Hele nikahı ilan ettikten sonra. Daha önce yaptığın uyarı gibi ben de bir şeyler söyleyeceğim.”
Elena hafifçe başını salladı. Carlisle’ın alçak sesi, dalgın düşüncelerini böldü.
“…İmparatoriçe’den sakının.”
Carlisle’ın gözleri anında keskinleşti. Yüzeyin altında, patlamaya hazır bir volkan gibi yatan bir öfke gördü. Belki de veliaht prenses olduktan sonra en çok karşılaşacağı kişi İmparatoriçe Ophelia olurdu. İmparator imparatorluğu yönetirken, hane halkını yöneten imparatoriçe idi. Nesilden nesile sadece imparatoriçeye aktarılan bir güçtü.
“Kesinlikle hazırlıklı olmalıyım.”
Elena toplumun önde gelen bir üyesi değildi ve kendini konumlandırması zor olurdu. Ama Elena kararlı bir şekilde konuşarak endişelenmemesi için ona güvence verdi.
“İyi olacağım. Asla kolay kolay yakalanmayacağım.”
Aynı zamanda Elena kendi kendine bir kez daha yemin etti. Kısa bir süre sonra parlak bir şekilde aydınlatılmış balo salonuna doğru döndü.
“Savaş alanına geri dönelim mi?”
Balonun bitmesine daha çok zaman vardı ve Mirabelle için endişeleniyordu. Paveluc’la karşılaşmak onu başından savmıştı ama bu gidişle burada Carlisle’la ne kadar uzun süre kalırsa dedikodular o kadar artacaktı. Bu zaten yeterliydi.
“Pekala. Geri dönelim.”
Carlisle elini uzattı ve Elena nazikçe aldı.
“Burası bir şekilde yabancı gelmiyor.”
Frezya Sarayı. İmparatorluk Sarayı’nın düzenlediği balolara pek katılmamıştı ama burayı daha önce görmüş gibi hissediyordu.
Elena çevresine bakınırken, Carlisle sessizce onun profilini izliyordu.
“Kolyenin sana hep yakışacağını düşünmüştüm ama…”
“…?”
“Sana sandığımdan daha çok yakıştığını düşünüyorum.”
Yanakları kızardı. Frezya Sarayı hakkında o kadar çok soru sormuştu ki, ama bunlar bir anda duman gibi uçup gitti.
“Bu kolyeyi takan herkes-“
“Kırmızı elmas senin gözlerine benziyor. Kimseninkine benzemiyor. Bu yüzden sende çok güzel görünüyor.”
Açık sözlülüğü Elena’yı kelimelerin kaybolmasına neden oldu. Birisi güzelliğinize iltifat ettikten sonra söyleyecek bir şey bulmak zordu.
Dudaklarını birkaç kez ıslattı ve ileriye baktı, yanakları Carlisle’a bakamayacak kadar kırmızıydı.
*
*
*
Döndüklerinde balo salonunun aynen bıraktıkları gibi olduğunu gördüler. Eğlenen bir misafir denizi vardı ve her yaştan çift merkezde dönüyordu. Birçoğu kendilerini ılımlı bir şekilde şarapla şımarttı ve yüksek sesle kahkaha attı. Elena, Carlisle’ın yanında balo salonuna girdiğinde, sayısız göz bir kez daha ona çevrildi. Bu sefer tamamen soğukkanlılığını geri kazanmış ve zarafetle içeri süzülmüştü.
“Ben şimdi kardeşimle ilgileneceğim.”
“Bir şey olursa beni ara.”
“Teşekkürler, Majesteleri.”
Elena, Carlisle’ın yanından düştü ve Mirabelle’den ayrıldığı yere geri döndü. Orada hiç beklemediği biri vardı.
“…Leydi Lawrence?”
Margaret Lawrence. Helen’in çayına tuz koymasına yardım eden arkadaşlarından biriydi. Daha sonra Helen suçtan Margaret’i sorumlu tuttu, ancak herkes çekingen Margaret’in böyle bir şey yapacak türden biri olmadığını biliyordu.
“Ah, abla!”
Mirabelle, Elena’nın dönüşünü parlak bir bakışla karşıladı. Neyse ki, sıkılmış görünmüyordu ve eğleniyor gibiydi.
“O-oh. Uzun zaman oldu Leydi Blaise.”
Margaret, Elena’nın görünüşü karşısında kekelemeye başladı ve Elena sırayla iki bayana baktı.
“Siz ikiniz nasılsınız?”
Bu arada çay partisi de sona ermişken, aralarının pek de sevimli olmaması gerekirdi. Mirabelle, Elena’nın ne demek istediğini çabucak anladı ve açıkladı.
“Leydi Lawrence beni burada görünce yanıma geldi ve özür diledi. Ben de onun özrünü kabul etmeye karar verdim.”
“Bunu söylemek için çok geç olabilir ama gerçekten üzgünüm.”
Elena, Margaret’in solmuş ifadesine hafifçe başını salladı. Margaret şimdi özür dilese bile çok az fark ederdi. Çayın içine tuzu koyanın kendisi olduğu dedikodusu yaygındı. Bazıları gerçek suçlunun Helen olduğunu biliyordu ama bunu yüzüne söyleyemedikleri için tüm suçu Margaret üstlendi. Geri alınamaz ama Margaret önce gelip özür dileyecek kadar samimi görünüyordu.
“Artık bunu düşünmeyeceğim, o yüzden lütfen onu da unutun, Leydi Lawrence.”
“Leydi Blaise.”
Margaret duygulanmış bir ifadeyle Elena’ya baktı ve Mirabelle memnuniyetle ikisinin arasına baktı.
Tang, tang, tang!
Platformda bir zil çaldı. Ses odanın dikkatini çekti ve platformun üzerinde duran bir adam ağzını açtı.
“Çoğunuzun beklediği buydu. Balonun Madonna’sı seçilen adayları açıklayalım mı?”
Elena bunu tamamen unutmuştu. Balodaki en güzel kadın. Kim olacağını bulmanın zamanı gelmişti.
