Bu roman Danganronpa serisinin yazarı Kazutaka Kodaka tarafından yazılmış. Eğer seri hakkında daha çok bilgi edinmek isterseniz bu romanı okumanızı tavsiye ederim. Buradaki olayları anlayabilmek ve spoiler yememek için:
• İlk oyun olan Danganronpa: Trigger Happy Havoc’u oynamış veya animenin ilk sezonunu (Danganronpa: The Animation) izlemiş olmanız gerek.
• Super Danganronpa 2: Goodbye Despair oyununu oynamış olmanız gerek (bunun anime versiyonu yok, oynamaya zamanınız yoksa özetine bakabilirsiniz).
İyi okumalar!
CİLT 1
Bölüm 1
Junko Enoshima kederlendi.
Her şey aynı onun beklediği gibi gerçekleşti…
Her şey aynı onun umduğu gibi… ve onun kederlendiği gibi gerçekleşti.
…Ne? Gerçekten bu kadar kolay mı?
Magma gibi bir ısı midesinin derinliklerinde fokurdadı, adım adım vücudunun içinde yükseldi ve göğsüne ulaştığında patladı. Patlama kalbini atladı ve vücudundaki her kasa ulaştı, onu dimdik ayakta tutacak şekilde. Su damlaları havada dans ederken, durduğu çamurlu birikintiden sıçrayan suyun sesi duyuldu.
Yakından incelenirse, suyun kırmızı olduğu fark edilebilirdi.
Vücudu hareket etmeyi bırakınca kırmızı su damlaları yağmur gibi yağdı, derisinde ve kıyafetlerinde garip desenler oluşturdu.
Kıyafetleri, kanla koyu kırmızıya boyanmış.
Derisi, kanla koyu kırmızıya boyanmış.
Yüzü, kanla koyu kırmızıya boyanmış.
Yine de, bunların hiçbiri onun dikkatini çekmedi. Onun yerine, sabırsızca ayağını yere vurmaya başladı. Muhteşem bir vuruştu. Gücünün, vücudunun ve ruhunun her bir parçasını vermişti bu vuruşa. Bütün varlığını. Ve bir süre ayağını yere vurduktan sonra Junko Enoshima sinirli bir şekilde bağırdı, öfkeli ve heyecanlı bir canavarın kükreyişi kadar vahşice.
“AMA BU YETERLİ DEĞİL!”
Çığlığı çevresinde yankılandı, gürültü aynı parçalara ayrılan bir kaya gibi yağıyordu. Ama o daha bitirmemişti. Bağırmaya devam etti. “DAHA FAZLA! DAHA FAZLA! DAHA DA ÇOK KEDER GETİREN BİR KEDERE İHTİYACIM VAR!”. Dikkatle ayağını vurmaya devam etti.
Keder getiren keder. Onun peşinde olduğu şey buydu. Sadece dünyanın kederlenmesini değil, kendine layık büyüklükte bir kederin de kederlenmesini istedi.
“DAHA, DAHA, DAHA! KEDER GETİREN KE–”
Düşüncenin ortasında durdu. Bir şey aklına geldi, hareket etmeyi bıraktı. Yüzü şaşırmış bir ifadeyle dondu ve kıpkırmızı boyanmış vücudundaki tüm kaslar, çalışmayı bırakmış gibi kaskatı durdu.
Sonra, zayıf bir fısıltı çıktı ağzından.
“…Ah, anladım.”
Kafatasının derinliklerinde bir dizi dişli ve şalter hareket etmeye başladı, kapkaranlık düşünceler kıvılcımlandı. Belli bir hedef zihninin içinde gezindi. Bir yüz. Tanıdığı bir yüzdü tabi ki. Umudun Zirvesi Akademisi’ndeki bir öğrencinin yüzü.
“…Upupu.”
Gülmeye başlayınca vücudu ürperdi. Ürperti tüm vücuduna yavaşça yayıldı ve sonra yine ayağını yere vurmaya başladı.
“Upu… Upupupupupupu.”
Bu sefer vuruşu bir dansı andırıyordu. Neşeli hissetmekten kendini alamayan bir kız gibi, ayağını yere vurdu. Eğlenmekten kendini alamayan bir kız gibi.
“Oh, bu çok harika! Çok harika!”
Ve, kaderinde ona çok fazla keder getirmek olan kişinin yüzü, zihninde gezinmeye devam etti–
Kalbi neredeyse sevgi gibi hissettiren garip bir duyguyla dolup taşıyordu–
Junko Enoshima kederin ritmiyle dans etti.
“Oh, çok muhteşem olacak, bu keder!”
Sevinç dolu bir şekilde; Süper Lise Seviyesi Keder, Junko Enoshima, dans etmeye devam etti. Sanki aklını kaybediyormuş gibi dans etti.
Bu başlangıçtı. Kederle biten bir hikayenin başlangıcı.
