♡︎MagicToon fansub♡︎
Çevirmen :Evanglina
“Lord Alfrez, prens kısa bir süre sonra geri dönecek.”
Bunu duyduğumda ofisimde bazı evrakları inceliyordum.
Birinin bana seslenmesiyle başımı kaldırdım.
Önümde, odaya yeni girmiş olan astım ‘Shun’, biraz sıkıntılı bir yüzle oturmuş bana bakıyordu.
İç çekerek cevap verdim,
“Bunu duyduğuma sevindim. Lütfen onu yakala ve başka bir yola gitmeden geri getirin.”
Astım olmasına rağmen Shun’a “astlarına saygılı davranan iyi eğitimli bir Şövalye Komutan” imajımı korumak için saygılı sözler kullandım.
“Tamam.”
Shun hafifçe başını salladı ve gitti.
Bu ülkenin prensi Ered bir pislikti. Zaman zaman dışarı çıkıp oyun oynamak için ortadan kayboluyor.
Ve yabancı ülkelerle müzakereden yeni dönen ben, sadece işimi yapıyorum.
Ama tekrar kaçmadan önce onu geri getirmeliyim.
Onu yakalamak can sıkıcı ama elinden bir şey gelmiyordu.
Doğrudan İmparatorluk Ailesi’nin altındaki şövalyelerin Komutanı “Lithia Alfrez” olarak biliniyorum.
İmparatorluk Ailesi’nin güvenliğinden sorumlu biri olarak, o sefil hergele Ered’le ilgilenmem çok doğaldı.
Bu romana sahip olduğumdan bu yana epey zaman geçti.
Benim adım eskiden ‘Seo Yena’ydı. Bir kazada hayatımı kaybedene kadar Kore’de sıradan bir üniversite öğrencisiyim.
Ve çok uzun zaman önce okuduğum bir aşk-fantezi romanına sahiptim.
Okumaktan zevk aldığım bir romandı ama şimdi olduğum kişi, romanda adı bile doğru dürüst geçmeyen figüranlardan biriydi. (Eva :olsun, reenkarne olan yan karakterler bizim için ana karakterler)
Ama bu şu anki durumumdan memnun olmadığım anlamına gelmiyor.
İlk etapta bir kez kaybettiğim bir candı ve yan karakter de olsa sahip olduğum karakter dükün en küçük kızıydı ve İmparatorluk Şövalyeleri Komutanı olarak muazzam bir konuma ve şerefe sahipti.
Romanda adı tam olarak geçmemişti ama harika bir karakterdi.
Ayrıca bu vücud mükemmel bir görünüme sahip.
Lithia, İmparatorlukta ününü kazanan güzel bir görünüme sahipti.
Tüm bu görünüm, statü, onur, zenginlik… her şeyle, neden ondan nefret edeyim?
Aksine, bu fazlalığa sahip olduğum için her gün şükrederek yaşıyordum.
Şövalyelerin Komutanı olarak yapacak çok işim vardı ama o kadar.
Shun odadan çıktıktan sonra tekrar işime konsantre olmak için gözlerimi masaya çevirdim.
Ancak bir dakika öncesine kadar odadan sakin bir ifadeyle ayrılan Shun, telaşlı bir yüzle tekrar odaya döndü.
“Sorun nedir?”
“Biraz öncesine kadar iyi gittiğimiz açıktı…!”
“Sakin ol ve düzgünce söyle.”
“O gitti! Majesteleri, Prens..!”
Her zamanki gibi çok çalışıyorum.
Bir elimle başımı acıyla yasladım.
Nedense Ered’in sakince döneceğini düşünmüştüm.
Bir gün bile oynamazsan hasta olur musun be?
Hemen Ered’i aramak niyetiyle sandalyeden sarkan paltoyu giydim.
Shun bana şaşkınlıkla sordu.
“Ne yapacaksın?”
“Onun peşinden gideceğim. Şövalyelerden tekrar benimle gelmelerini istersem, geçen seferki gibi geç kalacaklar, bütün hafta Majestelerini aradılar. Bunun için insan gücünü boşa harcayamayız. Majestelerini mümkün olan en kısa sürede bulacağım, bu yüzden lütfen hesabı saklayın.”( Eva :hesab derken ne demek istedi tam anlamadım, galiba işlerini diyor)
“Anlaşıldı Komutanım.”
Bürodan hızlı adımlarla çıktım ve bana başını eğerek sadece raporda bildiğini söyleyen Shun’u kontrol ettim.
Edinilen bilgilere göre Ered’in kaybolduğu yer, en büyük liman kenti olan Reed’deydi.
Görünüşe göre imparatorluğa tekneyle girerken ortadan kaybolmuş.
“Neyse ki, Reed’e ulaşmamız uzun sürmüyor.”
Altımdaki şövalyeye arabayı önceden hazırlamasını söyledim, arabayı kullanarak İmparatorluk Sarayı’ndan ayrılmayı planlıyordum.
“Lord Alfrez? Böyle aceleyle nereye gidiyorsun?”
Hızla koşarken tanıdık sese durdum ve geldiği tarafa döndüm.
“Majesteleri…”
Bu ülkenin imparatoru Friedrich Ritzelan’dı. Aynı zamanda romanın erkek başrol oyuncusuydu.
Ben saygı gösterirken bana endişeli gözlerle bakan Friedrich’in yüzü gerçekten ‘kendinden geçmişti’.
Romanın ‘Erkek baş Karakter’ başlığına uygun çok güzel bir görünüme sahip olan Friedrich, platin sarısı saçları ve derin altın gözleriyle yakışıklı bir adamdı.
Yakışıklı bir adamın timsali denilebilecek Friedrich bana gülümsedi ve şöyle dedi.
“Görünüşe göre yine acil bir şey oldu. Çok çalışmak güzel ama dinlenmeyi de unutmayalım.”
“Teşekkürler Majesteleri… ama yardım edemedim çünkü Majesteleri, Prens tekrar ortadan kayboldu.”
Garip bir gülümsemeyle karşılık verdim.
Erkek başrol Friedrich benimle çok ilgilendi.
Fırsat buldukça çok çalışmamamı söylerdi ama… bu mümkün değildi.
Benim sözlerim üzerine Friedrich derin bir iç çekti ve Shun’un bana söylediğiyle neredeyse aynı ifadeyle cevap verdi.
“Tekrar…? Ağabeyim insanlara sorun çıkarmaya devam ediyor. Tek başına ortadan kaybolması umurumda değil ama sana böyle acı çektirdiğine inanamıyorum. Ayrıca, yapacak çok işin yok mu? İmparatorluk Sarayı’na döndüğünüzde, sana kesin olarak söyleyeceğim.”
“Teşekkürler.”
Başımı eğdim ve tekrar arabaya gitmek için acele ettim, ama durup sordum.
“Bu arada, bugün neler oluyor?”
Friedrich’in kıyafetlerinin sadece etkinliklerde giyildiği için neden sıra dışı olduğunu merak ettiğim içindi.
“Ah, aklıma geldi de sana söylemedim mi? Kuzey eyaletlerinde bulunan Priscilla Büyük Dükü bugün geri dönüyor…”
Priscilla… Tanıdık isimle durdum.
“Eğer Büyük Dük ise… ailesiyle bir ilgisi olduğu için İmparatorluk Sarayından ayrılmak zorunda olduğunu söyleyen kişiyi mi kastediyorsunuz ?”
“Evet, bir düşünün, Büyük Dük’le hiç tanıştığını sanmıyorum. Resmi olarak Şövalye Komutanı olmanın üzerinden sadece bir yıl geçti. Grandük de benim değer verdiğim biri, umarım iyi geçinirsiniz. İşten döndüğünde seni düzgün bir şekilde tanıştıracağım.”
“Tamam teşekkürler”
Başka bir şey söylemeden, mekanı terk etmekten başka seçeneğim yoktu.
Çünkü Priscilla Büyük Dükü’nün nasıl biri olduğunu ve gelecekte ne yapacağını çok iyi biliyordum.
Gelecekte ne olacağını bildiğim için sebepsiz yere rahatsız hissettim.
“Romanın gelişimine katılmamaya karar verdim…”
Bu düşünceyle yürürken birden bacağıma hafif bir şeyin çarptığını hissettim.
“Oooh.”
“Ne…?”
Daha doğrusu biri bacağıma vuruyormuş gibi hissettim.
Aynı anda bir çocuk sesi duydum, gözlerim büyüdü ve aşağı baktım.
Oyuncak bebeğe benzeyen küçük bir çocuk eliyle alnını ovuşturuyor, çarptığı yer acıyor mu diye yüzünü buruşturuyordu.
Düz, siyah saçlı bir çocuktu.
‘Ne güzel bir çocuk…’
Ona baktım, gülümsemem hala genç olmasına rağmen olağanüstü görünümüne hayranlıkla doluydu.
” Me-merhaba?”
Ama neden İmparatorluk Sarayı’nda böyle bir çocuk var?
Küçük eliyle birkaç kez alnını ovuşturan çocuk gözlerini açtı.
Böyle bir çocuğun sarayda dolaşması için hiçbir sebep yoktu çünkü İmparatorluk Ailesi’nden hiçbiri bu kadar genç değildi.
Güzel ve bir şekilde tanıdık görünen çocuğun yuvarlak mavi gözlerine bakıyordum. Hayret içindeydim, şu an durumu düşünüyordum.
Çocukla aramda bir süre sessizlik oldu.
Sessizliği ilk bozan çocuk oldu.
“Anne!” (Eva: işteee dönüm noktası 😉
Parlak gözlerimi kırpıştırdım ve büyük bir heyecanla bağıran çocuğa baktım.
“annen burada mı?”
Ancak arkama baktığımda kimse yoktu.
“Anne! Neden beni tanımıyormuş gibi yapıyorsun!”
Bunu bana mı söyledin?
Utançla kaşlarımı çattım ve dudaklarımı büzdüm.
Bu sırada çocuk birdenbire sarılarak üstüme atladı.
“Anne! Seni özledim! Neden şimdi geldin buraya?”
Üzgünüm ama ben senin annen değilim…?
Çocuğu yenemedim, bu yüzden olduğu gibi kabul ettim ama etrafımda garip bakışlar hissettim.
İmparatorluk Şövalyeleri Komutanı Lithia Alfrez’in gizli bir çocuğu var, garip düşünceleri olduğu açıktı.
“Ben… ben… Bir dakika! B-başka bir yere gidelim mi?”
Çocuğun bana yapışmamasını, düşmesini istedim ama çocuğu burada bırakamazdım, bu yüzden kucağımda çocukla daha az insanların olduğu bir yere gittim.
Kimsenin olmadığı bir köşeye gelince çocuğu yere bırakıp sordum.
“Uhm… sen kimsin? Annen ve baban kim?”
“Sen benim annemsin!” (Eva:hadi çocuğum, böyle devam)
Burada çalışan biri bu çocuğu getirmiş olabilir mi diye sordum ama faydasızdı.
Giydiği kıyafetler de pahalıydı… Yüksek rütbeli bir memurun çocuğu olabileceğini düşündüm, bu yüzden çocuğa benzeyen bir yüzü bir şekilde hatırlamaya çalışıyordum ama bir anda çocuk ağlamaya başladı.
“Anne… artık babamı ve Seri’yi sevmiyor musun? Bu yüzden mi bizi tanımıyormuş gibi davranıyorsun?”
“Ha…? Öyle değil… Gidip anneni bulacağım…”
“Sen benim annemsin!”
Sonunda çocuk gözyaşlarına boğuldu.
Böyle zamanlarda ne yapmalıyım?
Utanarak çocuğu kaldırdım ve sırtını okşamaya başladım.
“Sen iyi bir çocuksun, değil mi…? Lütfen ağlamayı kes!”
Neyse ki, çocuk ağlamayı bıraktı.
