Lezzetlerle dolu uzun masalar, duvarlarca sıralandı. Her şey ve asla hayal etmediğiniz şeyler onları bekliyordu. Şef, kavrulmuş ördekler hazırladı ve aroma odaya nüfuz ederek ağızları sulandırdı. Herkes ziyafetin tadını çıkarardı.
Caville hariç herkes.
Yemeğin tadına bakarken kaşlarını çattı. Ağır baharatların tadına duyarlı görünüyordu ve onları pek sevmiyordu.
“….”
Elody somurtan şefi rahatlattı ve “Bu kadar asık suratlı olma, çok lezzetli. Sadece hassas tat tomurcukları var.”
Şef, Elody’nin sözlerine yalnızca başını sallayabilirdi. Sonra bakışlarını genç Dük’e dikti.
‘Sadece yaptığım pastaya göz dikerken onu bulmak.’
Caville bir dilim kek aldı. Deneysel bir ısırıktı ama süngerimsi tabakanın yerini ne kadar kolay bıraktığını ve nefesinin kesildiğini hissedince şaşırdı. Hayatı boyunca tattığı en iyi pastaydı.
Caville, çok baharatlı yemeklerden kısa sürede unuttu ve özel pastadan iki tabak daha yedi.
Şefin kasvetli görünümü hiçbir yerde görülmemişti. Dük’ün pastaya duyduğu zevk, yaralı gururunu yeniden canlandırdı ve artık sevinçlendi.
Parti devam ederken Elody, Caville’in günün geri kalanında görgü kurallarına aykırı yemek yemesine izin verdi. Elody’nin onu boğucu gelenekten salıverme imtiyazını duyar duymaz yemeğini daha da büyük bir zevkle yemeye başladı ve Elody’de, özel gün için tavırlarını ve görgü kurallarını bıraktı.
“Böylesine keyifli bir günde, görgü az önemlidır!”
Bir süre sonra, odanın karşısındaki küçük sohbetinde durdu ve nihayet hediyeleri açma zamanı geldi.
Norman, hem Caville’e hem de Elody’ye bir kitap verirken, hizmetçiler el yapımı kıyafetler sundu. Brien, Caville’e kara ağaçtan yapılmış bir tahta bir kılıç verdi ve Elody’ye sevimli bir saç tokası verdi.
“Burada, Caville. Senin için bir hediye hazırladım. ”
Elody hediyesini Caville’e uzattı. Hizmetçiler beklenti ve heyecan doluydu.
Caville beceriksiz elleriyle ambalajı yırttı, kocaman, kabarık bir tavşan oyuncak bebeği görünce şaşırdı. Caville onları aldı ve ellerinin arasına çevirdi, böylesine sevgiyle yapılan her dikişin üzerinde gözlerinin serbestçe dolaşmasına izin verdi. Gözlerini, gurur ve reddedilme korkusu arasında kalan gözlere ,Elody’ye, çevirdi. Elody daha konuşamadan, küçük elinin toplayabileceği tüm güçle tavşan bebeğine sıkıca sarıldı.
“Onu seviyorum!”
Güzel görünüşü hizmetçilerden birleşik bir çığlık kazandırdı, “Aman tanrım!”
Elody ifadesini görünce rahatladı. Ona verdiği oyuncak bebek kendisi tarafından yapıldı ve Caville hediyeyi gerçekten seviyor gibiydi. Hediyesini büyük bir başarı olarak gördü.
“Teşekkür ederim, sevgili eşim.”
Oyuncak bebeğin düzensiz kulakları olmasına ve kusurlu olmasına rağmen, Caville bu kusurları umursamıyor gibiydi. Caville bebeğe daha da sıkı sarıldı. Sonra Elody’ye kocaman bir gülümseme verdi.
“Buraya …. Bu senin için hazırladığım hediye eşim. Norman, hediye lütfen.”
“Evet, Dük.”
Norman arkasına sakladığı hediyeyi uzattı. Hizmetçiler heyecanlarını kontrol altına almaya çalıştı.
Elody, Caville’in ona verdiği hediye açtı. Beklenmedik bir sürprizle gözleri büyüdü. Şekerlerle dolu cam bir kavanozdu. Şeker kaplı meyve reçelleri, her çeşit meyan kökü, ekşi şekerlemeler ve diğer tür şekerlemeler vardı. Ama gözüne çarpan şekerler değildi. Hemen duran mektuptu. Elody hızla kartı aldı ve okumaya başladı.
Kağıt, Caville’in el yazısıyla karalandı. Mektup sadece iki kısa cümle içerdu.
[Teşekkür ederim. En çok karımı seviyorum.]
Elody dokundu. Caville yazmayı öğreneli uzun zaman olmadı, bu yüzden el yazısı biraz dağınıktı, ama Elody’nin kalbini ısıtmak için yeterliydi.
Elody, kalbinin derinliklerinden minnettar oldu.
Şimdiye kadar iyi doğum günü hediyesiydi.
* * *
Doğum günü partisinden sonra hem Elody hem de Caville yıkanıp gece kıyafetlerini giydiler.
Sonra hemen oturdular ve aldıkları hediyeleri tek tek düzenlemeye başladılar.
İlk önce coşkuluydular ama çok geçmeden uyumaya başladılar ve derin bir uykuya daldılar. Küçük bedenleri sıcak, yumuşak bir battaniyenin üzerinde yan yana dizilmişti. Hizmetçiler yardım edemedi ama görünce gülümsedi.
“Aman! Ne kadar güzeller!”
Brien tarafından verilen Elody’nin saç tokası, Caville’in kabarık siyah saçlarına tutturulmuştu. Marie ve Emily, maskaralıklarını görünce kıkırdadılar.
İki çocuğu da yatağa yatırmak üzereyken. Marie bir şey keşfetti.
‘Ah, bu ne olabilir?’
“Bu ne?”
Marie’nin bakışları duvarın bir tarafındaki küçük karalamalara düştü. Elody tarafından her yıl Caville’in boyunu takip etmek için işaretlenmiş bir karalamaydı.
“Şuna bak, çok şirin.”
“Yardım edemem ama çok hızlı büyüdüklerini hissediyorum …”
“Bende öyle hissediyorum.”
İki çocuk yatağa yatırıldıktan sonra Marie ve Emily yatak odasından çıktılar ve kapıyı nazikçe kapattılar.
Çok geçmeden, yeni yüksekliklerini gösteren iki ek çizgi duvara işaretlendi.
Caville 2,54 cm uzadı ve Elody’de biraz büyüdü.
Bir yıl hızla geçti ve mevsimler değişti. Mevsimler yumuşak ninniler gibi girip çıkıyordu, geçişleri yavaş ama asla duraksamıyordu.
Önce bahar geldi, pastel tonunda renklerin, her tonunda bahçeler, yeni filizlenen çiçek ve açan çiçeklerle doldu. Sonra yaz gölgelerinden o kadar canlı geldi ki, onların gözlerini parlaklaştırdı. Daha sonra, sürekli değişen kırmızı ve altın mozaiği olan sonbahar geliyordu. Son olarak, sıcağını kaybetmiş bir güneşte parıldayan buzlu toynaklarıyla kış geliyordu.
Bahar, imparatorluğu yeniden uyandırmak için geldiğinde, bir yıl daha tamamlanmıştı.
* * *
Yıl boyunca Elody’nin günlük programı hiç ara vermeden doluydu. Tıp okumak, hanedeki işlerini yönetmek ve Caville’e nasıl okuyup yazacağını öğretmek için kütüphaneyi ziyaret etmesi gerekiyordu.
Elody’nin birkaç hizmetçinin yardımıyla ektiği çeşitli bitkileri de düzenli olarak toplaması gerektiğinden bahsetmiyorum bile.
“Madam, bu bir ot, değil mi?”
“Sanırım öyle.”
O gün hava çok güzeldi. Bulutlar, en rahat esintilerle sürüklenir ve gözlerinin, mavi gökyüzünü daha fazla takdir etmesine yardımcı olur.
Güzel havayı gören hizmetçiler, düşes piknik yapmaya karar verirse diye taze ekmek sandviçleri, kiş ve sosisli sandviçlerden oluşan birkaç sepet getirdiler.
“Gökyüzü bugün çok güzel!”
“Evet, otları toplamak için mükemmel bir gün hanımefendi.”
Marie ve Anna, o otları toplamaya gittiğinde Elody’ye zaman eşlik ederdi.
Anna çiçeklere ve bitkilere düşkündü ve bahçecilikten hoşlanıyordu. Düşesin kendi bitkilerini yetiştirmek istediğini duyunca hemen yardım etmeye gönüllü oldu.
Sekiz yaşındaki Caville hâlâ akranlarından daha küçüktü ama boyu epeyce uzundu. Ayrıca eskisinden daha canlı gözüküyordu.
“Caville, benimle yürümek ister misin?”
“Elbette, eşim!”
Güneşli öğleden sonra kendi bahçelerinde Caville ile gezinti yapmak Elody için alışkanlık haline geldi. Açıkçası, bir köpeği gezdirmeye benziyordu…
Bazen boş zamanın çoğunu sadece Caville eğitimini izlemeye ayırırdı.
‘Hmm … O gelişti.’
Duruşu artık özensiz değildi ve kılıcı kullanma konusunda kendinden daha emin görünüyordu.
“Bir dahiden beklendiği gibi.”
Sonra Elody, Brien’e yüzünde gururlu bir gülümsemeyle yaklaştı.
“Çok gelişti, değil mi?”
“Evet. Yetenekli biri.”
Elody’nin güçlü bir kişiliği vardı. Ders çok zor görünüyorsa, Brien ile tartışmaktan ve taleplerini düşürmekten çekinmeyecekti.
“Gelişmekten bahsetmişken, bugünün dersini de izleyecek misiniz, Düşes?”
“Caville beni buraya getirmeyi reddetmediğinden tekrarlanacağım.”
“….”
Brien daha sonra bakışlarını Caville’e çevirdi. Bakışlarının onu uzaklaştıracağını umuyordu.
Ne yazık ki işler pek iyi gitmedi.
Elody’nin sözlerini duyduktan sonra Caville, sanki ona gitmemesini söyler gibi dudaklarını somurtarak başını salladı. Brien daha fazla hayal kırıklığına uğrayamazdı. Görünüşe göre epeyce acı çekmesi gerekecek ….
“Caville hala bir bebek. Olgunlaşana kadar bırak gitsin. ”
“Peki, bu kadar büyük bir bebek var mı? Bebeklere bir nedenle bebek deniyor. ”
‘O benim gözümde bir bebek.’
Brien ancak Elody’nin sözlerini duyduktan sonra başını sallayabildi.
Elody’nin gözünde Caville ne kadar büyürse büyüsün yine de bebek olacaktı. Bir yetişkine dönüşse bile, sonsuza kadar Elody’nin bebeği olacaktı.
Elody bu konuda o kadar inatçı ve kararlıydı ki Brien ancak homurdanabilir ve eğitimine devam edebilirdi.
Birlikte bir yıl geçirdikten sonra, Caville ve Brien birbirlerine bağlanmışlardı. Caville yavaşça ona açıldı ve artık korkmuyordu. Kılıç ustalığındaki büyümesini tutan korku, kaybolana kadar yavaş yavaş yavaş yavaş azaldı ve böylece yeteneği çok gelişti.
Brien, Caville’e öğretmek dışında, mülk şövalyelerinin de yönetiminden sorumluydu. Elody’nin kararının doğru olduğu kanıtlandı. Brien, kısa bir süre içinde birçok şövalyeyi geliştirmeyi başardı. Yenilenen kalede bulunan şövalye mahalleleri ve eğitim alanları artık mevcut şövalyeler ve çıraklarla doluydu.
“Madam, malikaneye daha fazla hizmetçi almamız gerekecek.”
Pekala, Norman. Yeni hizmetkarları işe alımına sen bak. ”
“Anlaşıldı. Hemen başlayacağım.”
Malikanedeki insanlar arttıkça, hizmetkarların iş yükü de arttı. Az sayıda hizmetçi her gün yeni işlere ayak uydurmak için mücadele ediyordu. Norman, onların hızlarını korumak için çabaladıklarını görünce, sonunda düşesin yeni işçi çalıştırma iznini istemeye karar verdi.
Birkaç gün önce şövalyelik töreni yapıldı ve Caville sonunda şövalye olarak adlandırıldı.
Töreni Sir Vedos gerçekleştirdi. Birkaç kalifiye çırak da şövalye olarak atandı. Diz çökmüş yaverler, Dük’e bağlılık yemini ederlerdi. Ardından törenin efendisi, omuz yeni şövalyeye kılıçla seslenirdi.
Tören boyunca Caville, pek çok insanın varlığına alışkın olmadığı için endişeli görünüyordu. Onu sakinleştirmek için Elody elini tutar ve her şeyin yolunda söyler gibi gülümserdi.
Aniden, tam o anda Elody’nin aklına bir fikir geldi.
Fikir, konağın serasını onarmak, yenilemek ve yanına bir laboratuvar kurmaktı.
Elody bunu daha erken yapabilirdi, ancak Caville’in işleriyle çok meşguldü.
“Madam, inşaat işçileri yarın gelecek.”
Norman’ın sözleriyle Elody, bir fincan kakaoyu bıraktı ve “Evet. İnşaat ne kadar sürer?”
“Çok uzun değil, çünkü onarılacak çok az şey var.”
“Bu bir rahatlama. Oh, doğru! Bugün Caville ile pazara gitmem gerekiyordu. ”
“Evet, duydum. Marie ve Sir Vedos size eşlik edecek, Madam. ”
“Peki. Görünüşe göre Caville gitmek istemiyor.”
“Eh, bu onun malikanenin ilk çıkışı.”
Norman yardımsever bir büyükbaba gibi gülümsedi ve Elody ile Caville’e baktı.
Konuşma boyunca Caville, Elody’nin yanına oturdu. Elody iç geçirdi ve bakışlarını Caville’e çevirdi.
Tüm yıl boyunca iyi beslendi ve dikkatle büyüdü. Ancak, Elody’ye aşırı derecede bağlanmış gibi görünüyordu, ondan ayrılma düşüncesine dayanamıyordu.
Caville hâlâ uzun boylu yetişkinlerden ve kalabalık ortamlardan korkuyordu. Semptomları iyileşmişti … ama yanında Elody olmasaydı, yine de çok endişeli olurdu.
“Ayrılık kaygısı geliştirmiş olabilir …”
Elody sessizce Caville’e baktı ve Caville’de ona baktı, yuvarlak gözleri masumca kırpıştı.
Bu durumda, yanında Elody olmadan savaşa katılamazdı.
‘Ama … Onu savaş meydanına kadar takip edersem sadece yük olurum. Caville’i bile tehlikeye atabilirim. ‘
“Kendimi ondan uzaklaştırmalı mıyım?”
Elody bir düşündü ama bunu yapamadı.
“Karım, gitmemiz gerekiyor mu?” Caville, köpek yavrusu gözleriyle dedi.
‘Kendimi sevimli bebeğimden nasıl ayırabilirim?’
Dahası, Caville her zaman Elody’yi dinlerdi. Tatlı ve kibar bir çocuktu. Elody onu azarlarsa onu dinlerdi, Caville’e bir şey yapmasını istediğinde emirlerine itaat ederdi. Caville, iyi huylu bir köpek yavrusu gibi çok itaatkârdı.
“Evet, gitmeliyiz. Almak istediğim bazı otlar var. ”
Konakta çok fazla ot vardı ve çoğu hasat edilmişti. Ancak yine de yeterli değildi. Diğer bölgelerden örneklerine de ihtiyaç vardı. Yani Elody’nin pazara gidip tüccarların sattığı ürünleri kontrol etmekten başka seçeneği yoktu.
“Madam, madam! Araba hazır! “dedi Marie, Elody’ye heyecanlı bir yüzle yaklaşırken.
Marie uzun, kızıl saçlı bir hizmetçiydi. Nazik, neşeli ve zekiydi, belki de Elody’yi ona çeken buydu. Arkadaş uzun zaman almadı.
“Peki. Hadi, Caville.”
“……”
Elody, Caville’in asık suratına gülümsedi. Konaktan çıkma fikrinden nefret etti. Yine de, nereye giderse gitsin Elody’yi yine de takip ederdi.
Elody daha sonra Caville’in kıyafetlerini ilikledi ve arabaya doğru yürüdü.
* * *
Pazar, Elody’nin düşündüğünden daha canlıydı. Dükkanlar doluydu ve patikalar tezgahlarla doluydu. Sayısız baharat, tatlı ve kırmızı bir koku, dolup taşan bir pazar tezgahını süsledi. İnsanlar kalabalık pazar yerinde koşuşturmaya, canlı renklere sahip tezgahları gezinmeye ve ara sıra dikkatlerini çeken bir yazı satın almaya devam ettiler.
Elody, gösterişli sahneyi incelemek için bir durakladı. Heyecanla dolup taşan bir ahır köşesinin yakın duruyordu, aşıklar el ele dolaşıyor, gelişigüzel göz atıyor, ev hanımları ise meyvelerin ve diğer ithal malların fiyatı üzerinde konuşuyor ve pazarlık ediyordu.
Herkesin ifadesi parlak görünüyordu. Belki de vergilerin yarıya indirilmesinden kaynaklanıyordu. Bu azalan kira, bölge sakinlerinin yüklerini hafifletmiş olabilir.
Elody neşeli atmosfere yumuşak bir sekilde gülümsedi. Daha sonra Caville’in elini tuttu ve etrafına bakmaya devam etti.
“Burada çok insan var. Dikkatli olun, Düşes. ”
“Evet teşekkür ederim. Efendi Vedos.”
Brien, Elody için gerçekten endişeleniyormuş gibi davrandı ama doğrusu, bakışları yanında ki kızıl saçlıya kaymaya devam etti. Şaşırtıcı bir şekilde, Marie de bakışlarından nefret etmiyor gibiydi.
ÇN:Hadi hayırlı olsun düğün Brien 🙂
