Bölüm 2 – Benimle Gelir misin?
Mu Zhiming’in önünde duran adam uzun boylu ve bütün bir odayı aydınlatabilecek kadar yakışıklıydı. Orada onu yakışıklı ve yetenekli bir genç adam olduğu için öven insanlar bile vardı.
Soyadı Gu, adı Yuyi ve saray adı Heyan’dı.
O Jin’in büyük generaliydi. Henüz 17 yaşındayken yayını yanına alıp memleketini terk etmişti. Daha sonra bir başına demirden bir zırhla at üstünde on binlerce askere saldırdı ve tek hamlede düşman generalinin kafasını kesti. Bunun ardından kuzeyde bir sınır kurup Khentii Dağları’nda cennete adaklar sundu.
Ne yazık ki, yeni imparator tahta çıkmadan bir yıl önce bu genç adam, barbarlara karşı savaş alanında öldü. Bütün ülke yasa boğuldu ve ağladı, ağladılar çünkü gökler yeteneğe acıkmıştı.
Mu Zhiming onu tanıma onuruna sahip olsa da aralarında derin bir dostluk yoktu sadece zaman zaman birbirlerine baş selamı verirlerdi. Bu nedenle şu anda Mu Zhiming tanıdığı bütün insanlar arasında onu Naihe Köprüsünde bekleyen kişinin Gu Heyan olacağını asla tahmin etmezdi.
İkisi de tek kelime etmeksizin birbirlerine baktılar, ne diyceklerini kestiremiyormuş gibiydiler. Tam Mu Zhiming konuşmak üzerkeyen Gu Heyan aniden bir şey gördü. Gözleri genişleyip ince dudakları titremeye başlarken öne çıktı ve Mu Zhiming’in sağ elini dikkatlice, sanki çok kırılgan bir şey tutuyormuş gibi kaldırdı.
Mu Zhiming’in sağ bileğinde derin ve sığ kesik izleri vardı. Onları görmek şok edici bir manzaraydı.
Gu Heyan, Mu Zhiming’i rahatsız etmekten korkuyormuş gibi yumuşsak bir şekilde konuştu “Acıdı mı?”
İlgili soru Mu Zihiming’i bir an için şok etse de hemen ardından cevapladı “Acıtmıyor…” ancak sözleri yarıda kesildi ve tüm vücudu olduğu yerde aptalca donakaldı bunun nedeni ise Gu Heyan’ın gözlerinden dökülen yaşlardı.
Söylentilere göre Gu Heyan’ın kalbi katı bir taş ya da kara demir gibiydi. Gözyaşı dökmeden kanayan bir adam… Bir keresinde bir yarayı iyileştirmek için kendi derisini kemiklerine kadar soymak zorunda kalmış çünkü zehirli bir ok saplanmış. Böyle bir acı herkesi bayıltabilirken, diğerleri ölümüne korkarken o kendi teriyle sırılsıklam olsa bile asla tek bir gözyaşı dökmemişti.
Ancak şimdi bu adam ne diye ağlıyordu?
Gu Heyan gözyaşlarını sildi ve tekrar Mu Zhiming’in gözlerine baktı:
“Benimle gelir misin?”
Mu Zhiming sordu:
“Nereye?”
Gu Heyan. “Emin değilim.” dedi.
Mu Zhiming gülmeden edemedi, gözleri parlak ay gibi kıvrılırken sordu “Emin değil misin?”
“Mm-hmm” Gu Heyan şaka yapıyor gibi görünmüyordu, aşırı ciddi bir biçimde kafasını salladı.
Mu Zhiming kendi hayatını hatırlayınca ona bir baktı. Bazı iftiraları dinledikten ve tatlı sizler kisvesi altında zalim yürekli birinin ellerine teslim olduktan sonra ailesini kaybetmişti. Şimdi boşluktaydı ve artık hiçbir bağlantısı yoktu, bu nedenle bundan sonra nereye gittiğinin önemi de yoktu.
“Tamam.” Mu Zhiming gülümsedi ve devam etti “Seninle geleceğim.”
“Mm.” Gu Heyan başını salladı.
Böylelikle, Gu Heyan Mu Zhiming’in elini tutmak için tüm cesaretini topladı. Avucu büyü ve sıcaktı, Mu Zhiming’i açıklanamaz bir şekilde rahat hissettiriyordu.
Yan yana taş köprüden geçtiler ta ki önlerindeki heybetli evi görene kadar.
“Hm?” Mu Zhiming şaşırmıştı. “Bu vermilyon kapı, bu taş aslan levhası, bu bronz vuruş tutucular… Çok tanıdık geliyorlar. Hayır aslında ailemin evindekiyle tamamen aynı görünüyorlar.”
Mu Zhiming başını eğdiğinde, bir noktada Gu Heyan’ın yanından kaybolduğunu görünce şaşırdı.
“General Gu?” diye seslendi panik içerisinde etrafa bakınırken. “General Gu neredesin?”
Sonra Mu Zhiming uykusundan uyandı. Oturur hale geldiğinde sanki ölümden yeni dönmüş gibi derin bir nefes aldı.
Zhingzhe’de bahar gök gürültülü, yağışlar kısa süreli ancak sıktır, kırlangıçlar sisli yağmurda ıslanır. Hava ısınma belirtileri gösterse de sabahın erken saatlerinde hava hala soğuktu.
Yan Dük’ün oğluna hizmet eden en büyük hizmetçi Caiwei, Mu Zhiming’in kanat odasının penceresinin dışında bekledi. Yüzünde bir gülümsemeyle sarı yasemin çiçeklerini alırken aniden Mu Zhiming’in içerden “General!” diye bağırdığını duydu. Kafası karışmış olsa da hemen genç hizmetçiye talimat verdi “Gen efendi yeni uyandı, çabuk git ve sıcak suyu bakır bir leğenle getir. Böylesine soğuk bir sabahta soğuktan kıvranan Genç Efendinin ısınması gerekiyor.”
“Hıhı!” Genç hizmetçi cevap verip hışımla gitti.
Öte yandan Caiwei kanat odasının dışında duruyordu. Sonra elini kaldırdı ve kapıyı çaldı “Genç Efendi uyanık mısınız? Giriyorum.”
Ancak söylediklerinin ardından uzun bir süre geçmesine rağmen kimse cevap vermedi. Caiwei, odaya girerkekn kapıyı elinden geldiğince dikkatli bir şekilde itti. Mu Zhiming’in yatakta oturduğunu, boş boş karşısına bakar halde olduğunu ve siyah saçlarını her yere dağıldığını görünce görünce korktu.
“Genç Efendi ne yapıyorsunuz? Bu sabah özellikle soğuk, yatağa oturduğunuzda bir giysi giymeniz gerekiyor! Lütfen soğuk havada üşümekten kaçının!” Caiwei endişeli bir bakışla yatağın yanında duran armut ağazından oyulmuş gardıroba yürüdü ve Mu Zhiming’in üzerine geçirmek niyetiyle ağır bir brokar giysi getirdi.
Beklenmedik bir şekilde Mu Zhiming kadının bileğini aniden kuvvetle yakaladı.
Caiwei ne diyeceğini kesitremedi. Mu Zhiming gözleri ağlamak üzereymişcesine kırmızı olduğunu görünce panikledi. “Genç Efendi iyi misiniz? Dün gece kabus mu gördünüz? Korkmayın, ben buradayım.”
Mu Zhiming yutkundu “Kız kardeşim Caiwei… Gerçekten, gerçekten sensin. Bu bir rüya değil… Annem, babam nerede?!”
“Bu saatte Dük ve Madam ayakta olmalı. Muhtemelen kanat odasında kahvaltılarını ediyorlardır.” diye tahmin etti Caiwei.
Mu Zhiming yorganı kaldırıp yataktan fırladı. Ayakkabılarını bile giymeden, üstünü değiştirmeden, tökezledi ve dışarı çıktı.
