BÖLÜM 4

“Hiç mantıklı gelmiyor, bir kadın kahraman nasıl erkek kahramanlarla ilgilenmez?”

Karşılaştıkları engel ne olursa olsun, bir hikayenin ana karakterleri bir araya gelirdi. Bu bizim kader dediğimiz şeydi.

Dahası, kaderimi hayatım boyunca yardımcı karakter olarak kabul ettim. Claudia orijinal hikayeyi kadere karşı daha ne kadar değiştirebilirdi?

“Hayatta kalabilmek için kahramanlardan biriyle son bulmalısın!”

Seni ne kadar sevdiğim önemli değil Claudia, üç kahramanla rekabet etmeyi hiç düşünmemiştim.

‘Gerçekten başa çıkamıyorum. Sırtıma bak, şimdiden eğik görünmüyor mu? ‘

Bir karides, bir balina ile kavga ederse yüzde yüz ölür. Çaresizce onu bir şekilde ikna etmeye çalıştım. Ama …

Neden hiçbirini beğenmediğini sorduğumda Claudia şu şekilde cevap verdi,

“İlk başta ne hakkında tartışıyorlar? Aşk? Başkalarına saygısı bile olmayan bir aşk mı? Bu sadece sahiplenmedir. Sadece bir ‘kupa’ kazanmak için birbirleriyle rekabet etmek istiyorlar. Birbirleriyle kavga edip etmemeleri umurumda değil, tek istediğim, lütfen ,beni rahat bıraksınlar! ”

Çok üzgün olmalıydı çünkü bunları öfkeli bir biçimde ağlarken söyledi . Gümüş rengi kirpiklerini üzüntüyle salladı.

“Onlar gibi insanlar ölene kadar seni asla gerçekten sevemezler.”

“…………….”

Bu romandaki erkek kahramanlar için de geçerliydi.

‘Neden sana verdiğim sevgiyi reddediyorsun? Benden nefret etsen bile nasıl hissettiğin umrumda değil. Neden? Çünkü seni seviyorum. Benim hakkımda ne düşünürsen düşün, şimdilik kabul edeceğim.’

… ..Böyle bir tavır.

Claudia’nın sözleri o kadar doğruydu ki arkadan vurulmuş gibi hissettim.

“Ne kadar gerçek olursa olsun, o sadece birinin yaratığından etkilenen bir romanın karakteri.” Diye düşündüm.

Ve bu romanın erkek kahramanları ne kadar berbat olursa olsun, ‘Claudia kahraman, bu yüzden kesinlikle onlardan birine aşık olacak’. Ama şu anki durum, hepsini görmezden gelmesiydi.

Lucas, Benjamin ve Constantine.

Bana göre romandaki en iyi kahramanlar onlar, ama gerçek hayattaki en kötü aşk ilişkisiydiler.

Bir kurgu güzeldi çünkü sadece kurguydu.

“… .. Onlardan bu kadar nefret mi ediyorsun?”

“Evet. Çok fazla.”

Bu anlaşılabilirdi.

Dürüst olmalı mıyım?

“Aslında ben de böyle adamlarla olmayı asla istemem.”

Farkında olmadan mırıldandım ve kaşlarını çattı.

İyi görünüme, yüksek statüye ve övgüye değer becerilere sahip olmanın amacı neydi?

Sadece bana saygı duyan ve hiçbir şeyi olmayan biri olarak beni önemseyen biriyle tanışmak istiyorum.

Bunun hakkında düşündüm ve sonra şunu fark ettim, ‘Oh, öyleyse kadın kahraman bunun için beni seçti.’

Aniden, kalbim müthiş bir şekilde sızladı.

Geçen yıl Claudia’yı talihsizliklerden keni yolumla korumaya çalışıyordum. Claudia asla isyan etmemiş ve her şeyi sessizce kabul etmişti. Ve bu gerçekten ne istediğini anlamasına ve gerçek düşüncelerini dile getirmesine neden olmuştu.

Bu şekilde, “orijinal” sondan kaçınılabilir. Öyle bile olsa, aptalca bir kadın kahramanın bir erkek kahramanla sonuçlanması gerektiğini varsaydım. Claudia’nın kahraman statüsünden önceki tek arkadaşım olduğu gerçeğini unuttum.

“Kendi hayatımı kurtarmak için neredeyse arkadaşımın hayatını mahvettim.”

Ona karşı kendimi suçlu hissettim ve özür dışında söyleyecek bir sözüm bile yoktu.

“Claudia… .. Gerçekten çok üzgünüm. O kadar kızmış olmalısın ki, seni tuhaf bir şey seçmeye zorluyordum … .. ”

Hayatta kalmak için yaptıklarım için bahaneler uydurmak istedim ama bu Claudia’ya kötü bir şey yaptığım gerçeğini değiştirmedi.

“Sorun değil. Bir sebebin olmalı. Biliyorum, Irene bir şeyi sebepsiz yere yapan biri değildir. ”

Claudia hafif bir gülümsemeyle fısıltılı bir şekilde  konuşuyordu . Neden böyle görünmek zorundasın?

Sonra yüzümü dikkatlice kaldırdı ve ellerini omuzlarıma koydu.

I’rene, bana sarılır mısın?’

Bir saniye tereddüt ettim, sonra başımı salladım.

Hiç tereddüt etmeden bana sıkıca sarıldı ve yüzünü omzuma gömdü. Gümüş rengi saçları bir peri cüppesinin ucu gibi açıldı.

“Ah, seni artık engeleyemiyorum… ..”

İmparatorluğun en güzel kızına sarılmak yerine, hayatımdan vazgeçmek üzere olduğum gerçeğini düşünmeden edemedim.

Kimin ellerinde öleceğim?
Veliaht Prens mi? Dük mü? Şövalye mi?

Karanlık gözlerimin önüne gelse bile, şu anda ruh halim o kadar da kötü değil, bu yüzden sadece eğlenceli şeyler hakkında düşünelim.

Bu güzel kızın kollarında ölürsen bu güzel bir ölüm olmaz mıydı?

Yine sınırlı seçeneklerin olduğu bu durumdayken derin bir nefes aldım ve artık yaşama isteğimden vazgeçmek niyetindeydim.

Ama sonra Claudia dehşet içinde sarılmasından geri çekildi ve endişelendi.

“Ah Tanrım, az önce kötü bir şey yaptım. Bumları söylerken Irene’den izin almadığıma inanamıyorum  . ”

Az önce farkettin mi? Dürüst olmak gerekirse, hala suçlu hissettiğim için bunu belirtmek istememiştim.

Üç kalpsiz adamın ne planlıyor olabileceği düşüncesine neredeyse ağladım.

‘Fakat artık çok geçti…’

Claudia’nın İmparatorluğun en iyi adamlarını topa vurur gibi tekmelediği ve hayatını sıradan bir aileden biriyle geçirmeyi seçtiği söylentileri yayılacaktı.

Öyleyse, bir evliliğin tuzağına mı düşüyorum?

Hayatımın geri kalanında bu hayatta ben de bekar mıyım?

Dürüst olmak gerekirse, bu rol olmasaydı, biriyle çıkmayı denerdim ..

Sadece aynı cinsiyetten arkadaşlarım arasında popülerdim. Bir adama tek kelime bile konuşmamıştım, düzeltmek benim için gerçekten çok zordu.

Solo Star adında ortağı olmayan bir takımyıldızdan doğmuş olmalıydım.

Başından beri kaderim böyle mi? Bir Yalnızlık Tanrısı tarafından korunmak o kadar kötü mü?

Tam bunları düşünürken Claudia elmas kolyesini çıkarıp boynuma takarken sordu:

“Irene, hayatının sonuna kadar benim arkadaşım olur musun?”

“………. Memnuniyetle.”

Cevap dudaklarımdan kaydı. Bir an için bilincimi kaybetmiş gibi hissediyordum.

“Çok memnunum!”

Beni bir an beni serbest bırakan Claudia, ışıl ışıl gülümserken bana bir oyuncak ayı gibi daha da sıkı sarıldı.

Sonra tüm planlarını benimle paylaştı, ‘Bunu Irene ile yapmak istiyorum, sonra bunu yapmak istiyorum’ vb.

Kısacası, her gün birlikte yaşayalım ve oynayalım.

Ve Claudia’nın planları elbette para sınırlı değildi.

Gerçekten, endişelenmeye gerek yoktu, bir karıncanın bacağı kadar küçük bile değildi.

“Bir elbise yeterli değil. Irene’nin giymesini istediğim bir iki elbise daha var.”

Claudia homurdandı ve ciddi bir şekilde düşündü.

“Tüm mağazayı satın almalı mıyım?”

N-N..Ne? Kalbim yere düştü.

Erkekler olmadan, hayatım zaten sadece para ve bir arkadaşla yeterliydi. Yaşamak için tek hayat!

“Claudia, ömür boyu bir söz vermeli miyiz?”

Eğer ölmek istiyorsan Tamam, ne olmuş yani? Hepimizin yaşamak için bir zaman sınırı vardır, değil mi? Neden korkmuş gibi davranalım? Başından beri,herkese yaşamak için sadece bir şans verildi. Eğer kaderinde ölmek varsa, o zaman sadece öl.

Öldür beni! Öldür beni!

– Her zaman yeni eşyalar almak  heyecan verici. Zengin bir arkadaş gerçekten en iyisidir.’

Sadece para ve ömür boyu arkadaş edinmek yerine, aynı zamanda iniş ve çıkışlarla dolu bir hayat yaşamak kaderimdi.

*********************

Chamberlain’in en büyük oğlu Felix Chamberlain.

Claudia’nın tek kardeşi ve sihir Bakanının en genç Yardımcısıdır.

Muazzam hediyelerle ve büyülü yeteneklerle doğdu. Sadece doğal içgüdüsünü kullanarak sihir kullanan ve öğrenen Dahiler arasında bile bir dahidir.

Bir dahi olsa bile, kendisiyle asla gurur duymayan ve her zaman her türlü çabayı takdir eden samimi bir kişidir. Kişiliği gerçekten iyidir, muhteşem bir liderliği vardır, titiz ve arkadaş canlısıdır ve elbette çok popülerdir.

Tıpkı kahraman kardeşlerinin çoğu gibi, ciddi bir kardeş kompleksi vardı.

Onu tek boynuzlu at, yani gerçekte var olamayan hayali bir hayvan olarak düşünmek güzel olurdu.

‘Ama neden bahçemin önünde bir tek boynuzlu at var……’

İlk başta gözlerimden şüphe ettim.

Farkına varmadan Öldüğüm için mi cennete geldim? Yanağımı sıktım çünkü klasik bir rüya olduğunu düşündüm.

Aynı zamanda, gözlerim tek boynuzlu at (gözleri) ile tanıştı. Yani, Felix.