“Böyle bir şey için ilahi yemini kullandığına inanamıyorum! Benim krallığını barbarlardan korunduğumu bilmeden bana çocuk bakıcısı gibi davranmaya nasıl cüret eder! Bu lanet imparatorlar! Her biri tıpkı bir öncekine benziyor, sanki birinin imparatorluk soyundan olmadığını düşünmesinden korkuyorlar! Beni bencilce kullanma biçimleri bile nesiller boyunca aynı kalıyor! ”
İnsanların Clette hakkındaki değerlendirmeleri de zaman zaman değişti. Ondan korktular, yine de ona hayran kaldılar. Aynı zamanda onu hor gördüler.
“Bu bilinçsiz düşünceleri kim ortaya atıyor.”
Bu utanmaz bir karar olabilirdi ama imparatorun Clette’i prensin koruyucusu olarak ataması hiçbir şekilde mantıksız değildi. Kraliyet ailesi şu anda gayri meşru bir çocuğun bile çok kıymetli olduğu noktaya kadar bir kaya ile zor bir yer arasında sıkışmış vaziyetteydi . Prensin koruyucusu herhangi bir asil olamaz, saygılı ve inkar edilemez asaletli biri olmalıydı; aynı zamanda bunu yapmak için , gizli nedenleri olamazdı. Bu, Clette’i mükemmel bir seçenek yapmıştı çünkü büyük düşes unvanına sahip olmasına rağmen, siyasetle hiçbir ilgisi yoktu.
İmparator, yaklaşan reddinin farkında olarak, önce çocuğu gönderdi ve planının sahip olabileceği tüm boşlukları titizlikle kapattı. Clette, suçlu gibi başını öne eğen çocuğa baktı. Aslında imparatorun bu küçük çocuğu ona göndermesinin başka bir nedeni vardı. Arpen’in Velos’ta sonunu bulacağını umuyordu.
Mektubunun kayıtsız tonunun da gösterdiği gibi, imparator Clette’in genç prensle düzgün bir şekilde ilgilenmesini beklemiyordu. Romanda, bu kadar küçük bir çocuğun Velos’ta uygun bakım olmadan yetişkinliğe kadar hayatta kalması bir mucizeydi. Erkek başrolün ahlaksız bir yetişkine dönüşmesi, onu terk eden babasına karşı bir intikam eylemine dönüşmüştü. Clette, imparatorun romandaki ölümünü daha az umursayamazdı, ancak bu kargaşaya sürüklenip kendi kendine öldüğü gerçeği ciddi bir endişe kaynağıydı.
Ne yazık ki.
İmparatorun doğrudan emrine itaatsizlik edemezdi, ama yine de çocuğu kabul etmekte tereddüt ediyordu.
“Ha.”
“Üzgünüm……..”
Çocuğun sesi o kadar zayıftı ki, konuşurken dudaklarına bakmasaydı sözlerini yakalayamazdı. Clette aptalca özür dileyen çocuğa baktı.
Neden özür diliyor?
Bir süre etraflarında tuhaf bir sessizlik oldu. Sonunda küçük çocuk dudaklarını araladı ve bir kez daha konuştu.
“Birdenbire kapınızın eşiğine gelmemin sizin için çok sakıncalı olmalı, üzgünüm. Bana gitmemi söyleyebilirsin, iyi olacağım. ”
Huh?
Çocuğun sözleri doğal olarak yanlış değildi, ancak Clette onlar tarafından hazırlıksız yakalandı.
“Bu sözler bir çocuk tarafından söylenmesi gerekenler mi?”
Bu dünyada geçirdiği uzun 200 yıl boyunca, küçük ‘şeyleri’ pek sık görmemişti. Velos’ta şeytani canavarlar dışında pek canlı gelişmiyordu ve hatta şeytani canavarlar bile türlerini korumakta zorlanıyorlardı. Larvalarla karşılaşmanın ender görüldüğü topraklarında insan çocukları bir efsane gibiydi.
Clette, önceki hayatında epeyce çocukla tanıştığını sanıyordu ama bunu net bir şekilde hatırlayamıyordu. Biraz üzülmesine neden oldu. O anılardan geriye kalan tek şey küçük, sevimli ve hoş bir soyut duyguydu. Onunla yüz yüze gelen çocuk, hâlâ belli belirsiz hatırladığı o belirsiz duyguya oldukça benzemiyordu ve bunun yerine yaşlı bir adam gibi yorgun ve üzgün görünüyordu. Korkmuş küçük çocuk, ne bir zorbaya ne de büyüyüp dönüşeceği kötü olmayan oğluna benziyordu. Bununla birlikte, hem şimdiki zamanda hem de müjdeli gelecekte tutarlı kalan bir gerçek vardı.
Bu çocuk onun yardımı olmadan burada düzgün yaşayamayacak, ne bedensel ne de ruhsal olarak. Clette’in mantıklı yanı ona bu konuda endişelenmemesini ve çocuğu öldürmesini söyledi.
Bu sonucu ümit eden imparatora çocuğun buraya galip gelemeyeceğini ve bu dünyayı terk ettiğini söyleyebilirdi. Velos’un Cadısı olarak bu dünyada 200 yıl geçirmiş olmasına rağmen, bunu yapmaya kendini kaptıramadı. 200 yıl cadı olarak yaşamış olabilir ama insanlığı hâlâ sağlamdı.
