Sanki biri kafasından aşağı bir kova soğuk su dökmüş gibi, Wei WuXian’ın gülümsemesindeki kıvrım bir anda dondu.
Ölü ağacın altında duran uzun boylu figür, Wei WuXian’a baktı. Boynuna bir kafa otursaydı, kesinlikle Wei WuXian’a sessizce bakardı.
Şenlik ateşinin yanında, Lan Tarikatının küçükleri de gölgeyi gördü. Her biri tüylerinin diken diken olduğunu hissetti. Büyümüş gözlerle, hemen kılıçlarına gittiler. Wei WuXian işaret parmağını dudaklarının önüne koydu ve onları usulca susturdu.
Başını salladı ve “hayır” diyen gözlerle onlara baktı. Bunu gören Lan SiZhui, Lan SiZhui’nin yarı açık kılıcını sessizce geri itti.
Başsız adam yanındaki ağaç gövdesine uzandı ve sanki ne olduğunu düşünüyor ya da anlamaya çalışıyormuş gibi bir süre onu yokladı.
Küçük bir adım attı. Wei WuXian sonunda vücudunun çoğunu görebildi.
Adamın üzerinde biraz yırtık pırtık bir cenaze cübbesi asılıydı. Gerçekten de Chang Klanının mezarlığına gömülen gövdenin giydiği oydu.
Ve adamın ayaklarının yanında, yere saçılmış bir parça parça yığını vardı. Wei WuXian bunun bir çift parçalanmış Qiankun Torbası olduğunu anlamıştı.
Wei WuXian, Benim hatam. Görünüşe göre sevgili arkadaşımız kendini toparlamış!
Şimdi, o ve Lan WangJi Yi Şehrine girdikten sonra, o kadar çok şey olmuştu ki, neredeyse iki günden fazla süredir Rest oynamamışlardı. Gezerek geçirdikleri süre boyunca, parçaları zar zor yeniden bastırmayı başardılar. Ancak cesedin tüm uzuvları zaten toplanmış olduğundan, her bir parça arasındaki çekim katlanarak arttı. Belki de birbirlerinin küskün enerjisini hissetmişlerdi ve tekrar bir araya gelme arzuları artmıştı, şimdi Lan WangJi devriye gezdiği için aceleyle yana yuvarlandılar, onları bağlayan Qiankun Keselerinden fırladılar ve bir cesedin içine girdiler. kendi başlarına.
Ancak ne yazık ki, cesette hala bir parça yoktu. En önemli parçalardan biri.
Başsız adam boğazındaki temiz, kıpkırmızı kesiği hissederek ellerini boynuna koydu. Uzun bir süre uğraştıktan ve orada olması gereken nesneyi hala bulamayınca, sanki böyle bir gerçeğe hiddetlenmiş gibi, aniden avucunu yanındaki ağaca çarptı!
Bir çatırtıyla gövde bir anda kırıldı. Wei WuXian sessizce yorum yaptı, Ne öfke!
Lan JingYi kılıcını vücudunun önünde yatay bir şekilde tuttu ve kekeledi, “N-bu ne tür bir canavar?”
Wei WuXian, “Temel bilgileri gözden geçirmedin, değil mi? Canavar nedir? Bu açıkça bir ceset, gulyabani türü olarak kategorize edilmiş. Nasıl canavar olabilir?”
Lan SiZhui fısıldadı, “Kıdemli, siz… çok yüksek sesle konuşuyorsunuz. Ya sizi duyarsa?”
Wei WuXian, “Sorun değil. Aniden ne kadar yüksek sesle konuşursak konuşalım iyi olacağını fark ettim. Çünkü onun kafası yok, gözleri ya da kulakları yok, yani göremiyor ya da bir şey duy. Bana inanmıyorsan, ona seslen.”
Lan JingYi meraklandı, “Gerçekten mi? Bırak deneyeyim.”
Konuştuktan sonra, gerçekten birkaç kez bağırdı. Bitirir bitirmez başsız adam döndü ve Lan Tarikatı’nın gençlerine doğru yürüdü.
Çocuklar neredeyse ruhlarının bedenlerinden kaçtığını hissedebiliyorlardı. Lan JingYi feryat etti, “Ama sen her şeyin yoluna gireceğini söyledin!”
Wei WuXian ellerini ağzına götürdü ve sesini yükseltti, “Gerçekten sorun değil, bak! Çok yüksek sesle konuşuyorum ve ses gelmiyor, değil mi? yüksek ya da değil. Ateş ışığı olduğu için! Hava sıcak! Bir sürü canlı insan var ve hepsi erkek! Yang enerjisi çok ağır! Göremiyor ya da duyamıyor ama hissettiği yöne yürüyebiliyor. en kalabalık olanıdır. Neden şimdiden ateşi söndürmüyorsunuz? Ve etrafa dağılın!”
Lan SiZhui’nin elini sallaması ile şiddetli bir rüzgar ateşi söndürdü. Çocuklar hemen ıssız bahçeye dağıldılar.
Wei WuXian’ın dediği gibi şenlik ateşi söndükten ve insanlar dağıldıktan sonra başsız adam yönünü kaybetti.
Birkaç dakika hareketsiz durdu. Grup rahat bir nefes almak üzereyken, aniden tekrar hareket etmeye başladı. Ve hiç tereddüt etmeden doğruca çocuklardan birine doğru yürüdü!
Lan JingYi tekrar feryat etmeye başladı, “Ama ateş söndüğü ve dağıldığımız sürece iyi olacağımızı söyledin!”
Wei WuXian ona cevap verecek zaman bulamadı. Diğer çocuğa “Kıpırdama!” diye bağırdı.
Ayağının yanında bir çakıl taşı aldı. Bileğinin bir hareketiyle taşı başsız adama doğru fırlattı. Çakıl, adamın sırtının ortasına düştü. Olduğu yerde durdu ve arkasını döndü. Bir an düşündükten sonra, sanki bu tarafın daha şüpheli olduğuna karar verir gibi, Wei WuXian’a doğru yürümeye başladı.
Yavaşça, Wei WuXian yana doğru iki adım attı, sadece güçlükle yürüyen cesedi çok yakından ıskaladı. Devam etti, “Sana dağılmanı söyledim, etrafta koşmamanı. Çok hızlı koşma. Gulyabani oldukça yüksek bir yetişim seviyesine sahip. Çok hızlı hareket edersen ve havayı yanında taşırsan, o da fark edecektir. “
Lan SiZhui, “Bir şey arıyor gibi görünüyor… Belki de… kafasıdır?”
Wei WuXian, “Doğru. Kafasını arıyor. Burada epeyce kafa var, bu yüzden hangisinin kendisine ait olduğunu bilmediğinden, herkesin kafasını koparıp kendi kafasının üstüne koyacak. Boynuna uyup uymadığına bakarsın.Uyursa bir süre idare eder, gelmezse atar, o yüzden yavaş yürürsün. ona yakalandı.”
Kafalarının başsız ceset tarafından çekilip ürkütücü bir şekilde kendi boynuna yapıştırıldığını hayal eden çocuklar dehşet içinde ürperdiler. Hep bir ağızdan ellerini başlarının üzerine kaldırarak bahçede yavaş yavaş “kaçmaya” başladılar. Sanki hortlakla tehlikeli bir saklambaç oynuyorlardı. Gulyabani her kimi yakaladıysa, kellesini teslim etmesi gerekecekti. Bir çocuğun varlığını fark eder etmez, Wei WuXian bir çakıl taşı fırlatır ve dikkatini kendisine çekerdi.
Elleri arkasında, Wei WuXian yavaşça hareket etti, cesedin hareketlerini incelerken yürüdü. Sevgili arkadaşımızın duruşu biraz tuhaf görünüyor, değil mi? Elini gevşek bir yumrukla kolunu sallamaya devam ediyor. Bu tür hareket…
Lan JingYi düşündüğü gibi daha fazla dayanamadı, “Böyle yürümeye devam mı edeceğiz? Daha ne kadar yürümeye devam edeceğiz!?”
Wei WuXian, “Elbette hayır” yanıtını vermeden önce bir an düşündü.
Bitirdiği gibi, “HanGuang-Jun! Ah, HanGuang-Jun! HanGuang-Jun, döndün mü? Bize yardım et!”
Bunu gören diğerleri de katıldı. Cesedin başı olmadığı ve hiçbir şey duyamadığı için, her bağırış bir öncekinden daha tutkulu, daha sefil yankılanıyordu. Birkaç dakika sonra, gecenin ortasında bir xiao’nun yumuşak, akıcı notası duyuldu. Bunu yakından takip eden bir telin berrak yankılanmasıydı.
Xiao ve guqin’i duyan gençler o kadar kendinden geçmişlerdi ki neredeyse ağlayacaklardı, “HanGuang-Jun! ZeWu-Jun!”
Bahçenin yıpranmış kapılarının önünde iki ince figür parladı. Aynı yeşim taşına benzer duruşları, aynı karlı gölgeleri vardı. Biri xiao, diğeri guqin tutuyor, ikisi omuz omuza yürüyordu. Başsız gölgeyi gördüklerinde ikisi de kısa bir süre duraksadı.
Lan XiChen’in ifadesi özellikle şaşırmıştı, neredeyse şok noktasına kadar. Liebing’in sesi kesildi ama Bichen çoktan kınından çıkmıştı. Soğuk, güçlü bir kılıç bakışının kendisine geldiğini hisseden başsız adam kolunu kaldırdı ve tekrar el salladı. Wei WuXian sessizce haykırdı, Yine o hareket!
Adam da oldukça çevikti. Bichen’in bakışlarından bir sıçrayışla sıyrılarak, elinin tersiyle onu kaptı. Bununla Bichen’in kılıcının kabzasını tutmayı başardı!
Bichen’i elinde tuttu ve sanki gözleri olmadığı halde az önce yakaladığı şeyi incelemeye çalışır gibi kaldırdı. Gençler, adamın bir şekilde Bichen’i havada durdurduğunu gördükten sonra, hepsinin yüzü soldu. Ancak Lan WangJi her zamanki gibi sakin görünüyordu. Guqin’ini çıkardı, aşağı baktı ve parmağını kıvırarak bir ip kopardı. Sanki biçimsiz bir okmuş gibi, ses cesede doğru kırbaçlanırken ıslık çaldı. Başsız ceset kılıçla kesti ve notu parçalara ayırdı. Lan WangJi aşağı doğru tıngırdadı. Yedi telin tümü titredi ve daha da büyük bir güçle şarkı söyledi. Aynı zamanda, Wei WuXian bambu flütünü çıkardı ve ona anormal derecede tiz bir ses eşlik etti. Sanki kılıçların ve kılıçların keskin bıçakları gökten yağıyordu!
Başsız ceset tekrar hamle yaptı. Lan XiChen sonunda aklı başına gelmişti. Liebing’i dudaklarına götürerek o da çalmaya başladı. Wei WuXian bunun sadece kendi hayal gücü olup olmadığını bilmiyordu ama xiao’nun yumuşak, dingin tonu ortaya çıkar çıkmaz cesedin hareketi duraksadı. Bir an hareketsiz durup dinledi, sonra müziği kimin çaldığını görmek istiyormuş gibi arkasını döndü. Ancak gözleri ve kafası olmadığı için hiçbir şey göremiyordu. Hâlâ flüt ve guqin’in güçlü saldırıları altında, sonunda tüm enerjisini kaybetmiş ve üç enstrümana yenik düşmüş gibi görünüyordu. Sendeleyerek yere düştü.
Daha doğrusu, düşmedi, ama dağıldı. Kollar, bacaklar ve gövde kırılmış ve kuru yapraklardan oluşan halının üzerine dağılmıştı.
Lan WangJi guqin’ini kaldırdı ve kılıcını geri çağırdı. Wei WuXian ile birlikte uzuvlara doğru yürüdü, aşağı baktı ve beş yeni Qiankun Kesesi çıkardı. Gençler, hala panik halindeyken etraflarını sardılar. Önce ZeWu-Jun’u selamladılar ama daha cıvıldamaya ve cıvıldamaya başlamalarına fırsat bulamadan Lan WangJi, “Dinlen,” dedi.
Lan JingYi’nin kafası karışmıştı, “Ha? Ama HanGuang-Jun, daha dokuz olmadı.”
Öte yandan Lan SiZhui, onu çekiştirdi ve saygıyla “Evet” yanıtını verdi.
Bununla, başka bir şey sormadı. Gençlerin geri kalanına öncülük ederek bahçenin başka bir bölgesine gitti, ateşi yeniden başlatmaya ve uyumaya hazırlandı.
Ceset parçaları yığınının yanında sadece üç kişi kalmıştı. Wei WuXian, Lan XiChen’e saygıyla başını salladı. Çömeldi ve Qiankun Torbalarının içindeki parçaları tekrar kapatmaya başladı. Tam sol elini kesenin içine tıkarken Lan XiChen konuştu, “Lütfen biraz bekleyin.”
O zamanlar Wei WuXian, Lan XiChen’in ifadesini gördüğünde bir şeylerin ters gittiğini anladı. Gerçekten de, Lan XiChen’in ten rengi kül gibiydi, “Lütfen… bir dakika bekleyin. Cesedi göreyim.”
Wei WuXian durdu, “ZeWu-Jun, bu kişinin kim olduğunu biliyor musun?”
Lan XiChen cevap veremeden Lan WangJi çoktan yavaşça başını salladı.
Wei WuXian, “Pekala, o zaman ben de onun kim olduğunu biliyorum.”
Sesini alçalttı, “O ChiFeng-Zun, değil mi?”
“Saklambaç oynarken”, başsız ceset aynı hareketi tekrarlamaya devam etti – gevşek bir yumrukla, kolunu salladı ve havayı kesti. Bir tür silah sallıyormuş gibi görünüyordu.
İlk silah fikriyle Wei WuXian’ın aklına bir kılıç geldi. Ama kılıcı kendisi kullanmış ve diğer kılıç ustalarıyla düello yapmış biri olarak, hiçbir kılıç ustasının kılıcını bu şekilde kullandığını görmemişti. Kılıç, “tüm silahların beyefendisi” idi. Kılıcı kullanan herkes, bir zarafet veya ağırbaşlılık havasına dikkat ederdi. Bir suikastçının kılıcının bile acımasızlığın ortasında biraz çevik olması gerekirdi. Kılıç kullanma sanatında daha çok “saldırma” ve “bıçaklama”, daha az “kesme” ve “kesme” vardı. Ancak başsız adamın hareketleri çok ağırdı. Kötülükte bir bolluk vardı ve kolun kesiklerinde zarafet yoktu.
Ama elinde bir kılıç değil de bir kılıç – ve güçlü bir öldürme niyeti olan ağır bir kılıç – varsa, o zaman her şey mantıklı olurdu.
Kılıç ve kılıç hem kullanım hem de mizaç bakımından farklıydı. Adamın ölmeden önce kullandığı silah muhtemelen bir kılıçtı. Kılıç ne kadar acımasız olsa da, stilden çok güce değer veriyordu. Kafasını ararken silahını da arıyordu. Bu yüzden kılıç kullanma hareketlerini tekrarlamaya devam etti ve hatta Bichen’i sanki kendi silahıymış gibi kullanarak yakaladı.
Üstelik bu cesette doğum lekesi gibi özel işaretler de yoktu. Ve şimdi parçalara ayrıldıktan sonra kim olduğunu bulmak imkansızdı. Nie HuaiSang’ın Sabre Salonu’nda onu tanıyamaması doğaldı. Aslında Wei WuXian bile kendi bacağını kesip her yere fırlatırsa kimin bacağı olduğunu anlayabileceğinin garantisini veremezdi. Lan XiChen ve Lan WangJi’nin sonunda onu tanıması, gövdesi ve uzuvları küskün enerjiyle geçici olarak hareket edebilen bir cesede dönüşene kadar mümkün olmadı.
Wei WuXian, “ZeWu-Jun, HanGuang-Jun size yolculuk sırasında gördüklerimizi anlattı, değil mi? Mo Köyü, mezar kazıcı, Yi Şehri ve tüm bunlar.”
Lan XiChen başını salladı. Wei WuXian devam etti. olasılıklar.bir, o Lan Tarikatından ve küçük yaştan beri Lan Tarikatının hareketlerini uyguluyor; iki, Lan Tarikatından değil ama tarikatınızın hareketlerine gerçekten aşina.Ya Lan Tarikatının insanlarıyla sık sık düello yaptı ya da o kadar zeki ki, gördüğü sürece hareketleri hatırlayabiliyor.”
Lan XiChen sessiz kaldı. Wei WuXian ekledi, “Ceset için savaştı çünkü başkalarının ChiFeng-Zun’un parçalanmış olduğunu anlamasını istemedi. Eğer ChiFeng-Zun’un cesedi tekrar birleştirilirse, durum onun için gerçekten zor olurdu. Bu birisi Nie Tarikatı’nın Kılıç Salonu’nun arkasındaki sırları bilen biri. GusuLan Tarikatı’na oldukça yakın biri. Oldukça karmaşık bir geçmişi olan biri… ChiFeng-Zun ile.”
Bu kişinin büyük olasılıkla kim olduğunu söylemek zorunda kalmadan, herkes anlamıştı.
Lan XiChen’in ifadesi ciddi olmasına rağmen yine de çabucak cevap verdi, “Böyle bir şey yapmazdı.”
Wei WuXian, “ZeWu-Jun?”
Lan XiChen, “Ceset parçalarını araştırma ve mezar kazıcıyla karşılaşma olaylarının hepsi bu ay içinde oldu. Bu ay boyunca, her gece benimle meseleleri tartıştı. Gelecek ay LanlingJin Tarikatı’nda yapılacak Tartışma Konferansını planlıyorduk. sadece birkaç gün önce. Başka bir yere gitmiş olamaz. Mezar kazıcı o olamaz.”
Wei WuXian, “Ya bir ulaşım tılsımı kullandıysa?”
Lan XiChen başını salladı. Ses tonu nazik ama kararlıydı, “Ulaşım tılsımını kullanmak için kişinin ulaşım tekniğini geliştirmesi gerekir. Yetiştirmesi oldukça zordur. Onu geliştirme belirtilerini hiç göstermedi. Aynı şekilde, kişi kullanmak için büyük miktarlarda ruhsal güç harcamalıdır. Bu teknik, ama daha birkaç gün önce birlikte gece avı yaptık. Performansı mükemmeldi. Ulaşım tılsımını hiç kullanmadığına eminim.”
Lan WangJi, “Kendisi gitmek zorunda değildi.”
Lan XiChen hala başını salladı. Wei WuXian devam etti, “Tarikat Lideri Lan, en şüpheli kişinin kim olduğunu biliyorsun. Sadece bunu kabul etmeyi reddediyorsun.”
Şenlik ateşinin ışığı üç yüzün üzerine sürekli değişen gölgeler düşürüyordu. Her şey hâlâ terk edilmiş bahçedeydi.
Bir süre sessizlikten sonra Lan XiChen, “Bazı nedenlerden dolayı dünyanın onun hakkında epeyce yanlış kanıya sahip olduğunu anlıyorum. Ama… Bunca yıl boyunca gördüklerime güveniyorum. Onun bu türden biri olmadığına güveniyorum. kişinin.”
Lan XiChen’in bu kişiyi neden savunduğunu anlamak zor değildi. Dürüst olmak gerekirse, Wei WuXian bile şüphelendikleri kişi hakkında kötü bir fikre sahip değildi. Belki de geçmişinden dolayı, başkalarına her zaman nezaket ve alçakgönüllülükle davranmıştı. Yıllardır arkadaş olan ZeWu-Jun bir yana, kimseyi gücendirmeyen, etrafındaki herkesin onunla konuşurken rahat hissetmesini sağlayabilecek türden bir insandı.
Nie MingJue’nun ölümünden önceki zaman, tam olarak QingheNie Tarikatının LanlingJin Tarikatına doğru ilerlemesinin zirvesiydi. Nie MingJue’nun ölümü en çok kime yarar sağlardı?
Halkın gözü önünde bir qi sapmasıyla ölüm… Ne kadar makul, kaçınılmaz bir pişmanlık gibi görünse de gerçek bu kadar basit miydi?