Çevirmen:YunaFernandes
Editör:YunaFernandes
“Uya.”
‘Baba’ olarak bilinen insan hakkındaki söylentileri duyduğumdan beri titrememi durduramıyorum.
Sadece hizmetçilerden duydum , ama onun deli bir psikopat olduğunu zaten biliyordum. Hizmetçiler her odamı temizlemek için geldiklerinde onun hakkında fısıldadıkları için hep geriliyordum.
Şu anda kaldığım yere ‘Yakut Saray’ deniyordu ve imparatorun cariyeleri kalıyordu.
Kısaca, kralın haremiydi. Ancak,bir gün Yakut sarayındaki tüm insanları aniden öldürdü.
Nedeni bilinmiyordu, ancak bir şey imparatoru rahatsız etti ve onu hepsini tek başına öldürdü.
Annem Diana bir gün imparatorluk sarayında olan bir ziyafete dansçı olarak davet edildi, bir şekilde imparatorun dikkatini çekti.
Ancak Diana, diğer vatandaşların aksine, doğum sırasında vefat etti. Profesyonel olarak imparatoriçe olma şansı yoktu ve sadece bebek beni geride bırakmıştı.
Bundan sonra, imparator kendini gizledi ve beni gözünden uzakta tuttu. Yakut sarayındaki hizmetçiler o zamandan sonra bana baktılar.
Hmm, böyle söylediğimde, bu gerçekten bir b*ktan olay. Şimdilik tüm diğer şeyleri bir kenara koyalım, ama o lanet köpek imparator kendi çocuğunu geride bırakırken ne yapıyor ?!
Her neyse, şu an o kaosun olduğu yerde yaşıyordum.
Arrgh. Bunu ilk duyana kadar kabus görmezdim. Benim gibi bir bebeği bir odaya tıkıp bırakmak … Bu kesinlikle kötü, kötü bir alışkanlıktı.
Ama görünüşünü bile bilmediğim bu imparatordan bu sarayda olan korkunç şeylerden daha çok korktum. Tıpkı bu sarayda eskiden öldürüldüğü insanlar gibi, tekrar çıldırırsa! Aniden biryerden çıkıp ve ‘Sen! Öl!’ diyip herkesi öldürürse? Ben de dahil?! Bu harika. Bir prenses olarak doğdum derken ileride ne de güzel bir gelecek var(!).
“Uwaa euu.”
Ah doğru. Daha önce adımı söylemiş miydim? Geçmiş yaşamda, yetimhanenin başı bana ilgisizce bir isim vermişti, ama bu hayatta annem kendisi koymuştu.
Bu isim ‘Athanasia’ idi. Benim adımın anlamı ise ‘Ölümsüz’.
Geçen gece Lily’den duydum, ama hor görülen bir prenses için lüks bir isimmiş.
Tabii ki, bu o romantizm romanındaki şanssız prensesle aynı isimdeydi.
‘Annem’ olarak bilinen insanın neden bana bu ismi koyduğunu merak ediyorum, bu canavar imparatorunun bakımında uzun ve mutlu yaşamamı dilediği anlamına geliyor.
Offf.Ancak, romantizm romanındaki Athanasia karakteri on sekiz yaşında korkunç bir ölüm şekilde ölmesi beni çok üzgün hissettirdi.
Ayrıca, tüm ölüm olayları içerisinden sonra, neden imparator tarafından öldürülüyor, babası tarafından! Daha önce böyle değildi, ama bu romantizm romanı neden bir bebeğe dönüştükten sonra kafamda aklıma geliyor ki?
“Euuu euuu.”
Bu yüzden gözlerimi açtığımdan beri, babamın beni ziyaret edeceği düşüncesinden korkuyordum.
Tak!
Tam o zaman -o sesle- öleceğimi düşündüm. Odaya gelenler Yakut Sarayı’ndaki hizmetçilerden başkası olmadığı şanslıydım. Hizmetçiler bana baktı ve gözlerinde görülebilen şikayetlerle fısıldaştılar.
“Bu ne ya, uyumuyor.”
“Gerçekten burada olmak zorunda mıyız? Nasıl olsa hareket edemiyor.”
“Lillian’ı biliyorsun. Çok sinir bozucu.”
Oh, işte yine geliyorlar. Bana bakarken şikayetlerini fısıldayarak. Bak işte bunu birbirimize yapmayalım ablalar, sonuçta hepimiz Yakut Sarayın’da sıkıştık, değil mi?
“Sadece bir süre dinleneceğim.”
“Yoksa yine mi ağlayacak?”
“Acele et, beşiği daha hızlı salla! Bu şekilde daha hızlı uyur.”
Bunlara kalsa ben her gün ağlıyorum zaten! Benden daha az ağlayan bebek varsa, getirin buraya!
Lily, çok fazla ağlamadığımdan ve sadece mırıldandığımdan endişeliydi, ama bu ablalar beni görmeye geldiklerinde her zaman bu saçma şeyleri fısıldıyorlardı.
Bana, imparator için hiçbir öneme sahip olmadığım için bana böyle davrandıklarından emindim.
Bu yüzden yalnız mıyım? Hayır tabii ki! Böyle bir prenses gibi yaşamak bir rüya gibi. Burada biraz altın yürütüp kaçsam bile bütün gün boyu oynayabilirdim. Lütfen, beni unutun. Hiçbir ilgi istemiyorum. İstemeyeceğim!
“İmparator onunla hiç ilgilenmiyor ama, çok şanslı.”
Bu doğruydu. Bir sarayda olduğum için şişede ılık sütle besleniyorum ama buna rağmen, günde 3 öğün yemek alıyorum! Burada uyumak da çok rahat, ve ekliyorum, oda altın eşya dolu.
Bu, imparatorun gözlerine girmeden yaşamaya devam edersem, yiyeceklerin eksikliği konusunda endişelenmem gerekmeyecekti. Bu olay tekrarlansa bile, bu çok zor bir yaşam olmazdı.
Eğer bu şekilde büyürsem, biraz altın aldıktan sonra kaçmak için bir şans bulurum.
Öyleyse önce büyümeye odaklanalım. Eğer durum buysa, Lily’nin bahsettiği gibi sağlıklı yemek ve uyumak çok önemliydi.
Hiya hiya! Bacaklarımı güçlendirmek için bacaklarımla havada tekme atmıştım.
“Durum böyle olsa bile,bu kız çok zayıf tek bir el hareketiyle ölebilir. “
“Doğru. Neden buraya herkes varken biz seçildik … Ah, duydun mu? Bu Yakut saray mutfağındaki hayaletle ilgili dedikoduyu. Her gece ortaya çıkıyormuş.”
“Korkuyorum. Ne zaman hayalet olacağımızı bilmiyoruz…”
Fısıltı fısıltı.
Zaman zaman bana bakarken fısıldamaya devam ettiler. Bana gelince, nasıl hissettiklerini tam olarak anlamadım.
Bu krallığın prensesi olan ben bile, her gün ölebileceğim bir yerde kalmaktan korkuyorum. Eğer değerli eşyalar çalabilirsem, bu korkunç yerden hemen kaçacağım!
Bir kez daha seçimim konusunda kendimi motive ettim.
***
“Ehehe.”
Çok mutluydum! Önümdeki nesneye mutlu bir şekilde gülümsediğimde Lily çok memnunmuş gibi incelikle gülümsedi.
“Gerçekten bu kadar çok seviyor musun?”
“Çşok esviidm! (Çok sevdim!)”
Oh evet, oh evet! Ah ha, ha ha! Evet! Altınım benim! Ne kadar da şirin!
Değerli yuvarlak altın topuma baktığımda, tüm sevimliliğimi, sevimliliğimi ve cazibemi ortaya çıkarmıştım. Çekici göründüğümden emindim. Ben güldüğümde ve yanağımı altını sürtüştürdüm, Lily yanağıma bir öpücük yerleştirdiği için de mutlu olmalı.
Zamanlar geçti ve şimdi halı üzerinde sürünebiliyorum daha önce olduğu kadar zor değil. Etrafımı her taradığımda, mücevherlere ve altınlara her zaman yuvarlak ve ışıltılı gözlerle bakardım.
Duvarlar üzerine taşlar takılmıştı ve hatta duvarlar altındı. Bekle, gerçek altın ve değerli taşlar. Öyle olmalı, değil mi?
Her neyse, her zaman altın eşyalara gittiğimi gören Lily, ışıltılı maddelerden hoşlandığım fikrini almış olmalı.
O zamandan beri Lily, altın ve mücevherlerden yapılmış diğer oyuncakları getiriyor ve gözlerimi büyük ve yuvarlak bir şekilde şaşırtıyordu. Yakut sarayının bütçesinden yoksun olduğunu ve oyuncaklarımla hiç ilgilenmediğini düşündüm.
“Onlardan bıktığında daha sonra yeni oyuncaklar getireceğim.”
Lily’nin her zaman güzel olan yüzü bugün bu sözleri söylediğinde daha göz kamaştırıcı görünmeye başladı. Lily, sen benim herşeyimsin!
“Gya. Uwaa.”
Halıda sürünerek topla oynadım. Lily bu topu bana sadece sürünebilecek tek şey olduğu için getirmiş olmalı.
Daha sonra kaçtığımda bunu da yanıma alacağım. Ah ha ha! Ahhh, çok güzel!
Yakut sarayı çok huzurluydu. İlk başta tedirgin oldum, ama aylar geçtikçe babamın, şerefsiz imparatorun sessiz kaldığını ve beni hiç umursamadığını fark ettim. Bu, varlığımı unutması olasılığının fazla olduğunu kanıtlamak için yeterliydi.
Tabii ki, bizi öldüreceğini düşünüp ondan korkan diğerleri bile çok sakinleşti. Ancak mutfak hayaletinin söylentileri hayatta kaldı.
Sağlıklı ve hızlı bir şekilde büyümek için yedim, egzersiz yaptım ve iyi uyudum. Lily’nin bana verdiği bakım sayesinde, sağlıklı bir şekilde büyüdüm ve hiçbir zaman büyük bir hastalığım olmadı.
Yürüyebildiğimde iyi olacak. Çünkü sonra elimden geldiğince değerli eşyaları toplamaya başlayabilirdim. Sadece bana mı öyle geliyor bilmiyorum, ama odamdaki altın mobilyalar tek tek yok oluyor gibiydi.
Lily düşüreceğimi ya da kaybedeceğimi düşünüp, onları götürdü mü? Wahh. Hayır! Benim değerli altınlarımı geri ver!
“Wahh!”
Topla oynamayı bıraktım ve Lily’i aramak için ağlamaya başladım.
Popomda bir ıslaklık hissettim. Kokladım. Utanç verici… ama bezimi değiştirmeliyim.
***
“Kulenin büyücüsü, mevcut tüm büyücüler arasındaki en güçlü güce sahiptir.”
Lily’yle birlikte Lily’nin kucağında rahat bir pozisyonda otururken resimli hikaye kitabını okuyordum. Buna bir hikaye kitabı dediler, ama aslında bu krallığın bir hikaye kitabı boyutuna indirgenmiş bir tarih kitabıydı.
Benim için bu yeri merak ettiğim çok şey vardı, bu yüzden sakince dinledim. Ancak benim yaşımdaki başka bir bebek olsaydı, bu anlaşılması zor komployu anlayamazdı.
Lily’nin çocuk eğitimi ile yakından ilgilendiği anlaşılıyor.
Lily’nin şu an bana okuduğu kitap çok heyecan vericiydi, bu yüzden ışıltılı gözler modumla hikayeye tüm dikkatimi verdim. Yine de en büyük ilgimi çeken bir şey işte bunlardı.
Ve bu sihirbazların varlığı! Bu dünyada sihirbazların var olduğu söyleniyor! Bu dünyayı her zaman normal bir Amerika olarak düşünmemiştim, ancak bunun gerçekten anormal olacağını düşünmemiştim!
“Sdu! (Bu!)”
Lily sayfayı çevirmek üzereyken, bir resme işaret ederek elini durdurmuştum. Resimde karışık dikenli sarmaşıklarla kaplı bir kule vardı.
“Kuleden büyücüsü çok güçlüydü, bir ülkeyi haritadan silmek onun için bir iş bile değildi.”
Büyü varlığından çok heyecanlandım. Ben de görmek istiyorum! Sihir görmek istiyorum!
“Şu yüzden kendi kalplerini dondurduklarını söylediler.”
Ah, o zaman bu sıkıcı tarih kitabının gerçek bir hikaye kitabına dönüştüğünü hissettim. Lily’den bahsettiği sihirbazın kulesi çok heyecan vericiydi.
“Eğer bu tür güçler,tutku nedeni,duygu da mantığı aşarsa kötü bir şekilde kullanılabilir.”
“Vay.”
“Obelia ve kulenin sihirbazlarının kaydında bir hikaye var. Obelia’nın mevcut hanedanlarının harabelerden oluşup yeniden inşa edilmesinin nedeni, kulenin sihirbazlarının önceki Obelia’yı yok etmesiydi.”
Bunun sadece abartı olma olasılığı büyük, ama hala eğlenceliydi.
Daha sonra hayatta kalınca yapmam gereken şeyler artmıştı. Büyüyü kendi gözlerimle göreceğim!
Kalplerim heyecan içinde, Lily’nin benim için okuduğu diğer hikayeleri dinledim. Bir şey ilgimi çekene kadar sürdü.
“Bdu endire? (Bu nedir?)”
Bu… da ne?
