BÖLÜM 59

Çevirmen: Fantastica 

Editör : Fantastica 

**************

 

Dietria’nın saçma yanlış anlaması çözülmedi.

Dietria, Janice’in daha önce böyle birini takip ettiğini hiç görmemişti bu yüzden kızını gözlemlemek için yanımda sıkışıp kaldı. Sırrımın ne olduğunu anlamaya kendini adamıştı ama günler geçtikçe hayal kırıklığıyla doldu. 

Dietria sonunda pes edecekti. Janice ve ben genellikle konuşmayız. Dehart Kalesi’nden ayrıldıktan sonra düzgün konuşacak vaktimiz de yoktu. 

Belki de biraz kestiremediği için çok hassastı ya da tehlike riski öncekinden daha yüksek olduğu için çevresine çok meraklıydı,Janice daha sessiz hale geldi.

Haven tedarik birimini yönetirken benimle birlikte arabanın içinde olan Dietria bir iç çekti.

“Düşes olarak, iyi olduğumdan eminim, ama bir anne olarak, öyle olduğumu düşünmüyorum. Kızımın kalbini bile anlayamıyorum.”

“Sen elinden gelenin en iyisini yapmadığın için değildi ama Janice anlaması zor bir insan.”

“Ama Majesteleri onun kalbini kazanmayı başardı. Hemde sadece birkaç ay içinde. O çocuğu 18 yıldır büyütüyorum ve daha kafasında neler olduğunu bile bilmiyorum.”

Dietria’nın haykırışlarına gülmekten başka çarem yoktu.

Ayrıca bende kardeşimin kafasında neler olduğunu da bilmiyorum.

Bende Edwin’i 30 yıl boyunca izledikten sonra hala bilmiyorum ve onu 30 yıl daha izlesem bile bunu anlayacağımı sanmıyorum.

Dietria, gülüşümü farklı şekilde yorumlamış gibi sorguladı.

“Janice size hiç kendisi hakkında bir şey söyledi mi?”

“Ne tür bir hikaye duymak istiyorsun?”

“Şey. Gelecekte ne yapmak istiyor, ne seviyor.”

“Emin değilim. Gelecekte ne istediğini bilmiyorum, ama sanırım şu anda yaptığı şeyi yapmaya devam etmek istiyor.”

“Majestelerinin eskortu mu ? Eskort şövalyesi olmak istediğini mi söyledi ?”

“Düşes, benim bildiğim kadarıyla, Janice güneşin altında kestirmeyi seviyor. Şu anda bunu yapamıyor ama bu onun ana göreviydi.”

Her zamanki Janice, yanında tatlı bir atıştırmalıkla uyurken beyaz kanepeye gömüldüğünde çok rahat görünüyordu.

Sonra aniden oturup kapıya baktı ve bir süre sonra biri ofisi ziyaret etti. 

İyi bir işitme mi yoksa aura ustasının içgüdüsü mü olduğunu bilmiyorum ama asıl görevi kestirmek olan harika bir eskorttu.

Eskort şövalyemin iş tutumu hakkında hiçbir şikayetim yoktu ama bunun farkında olmayan Dietria başını pişman bir ifadeyle eğdi.

“Kızım adına özür dilerim Majesteleri. Böyle bir belaya sebep olduğunu bilmiyordum.…”

“Düşes, Janice işinde iyidir. Şu anda güvende olma şeklim bunun kanıtıdır.”

“Dar görüşlü, ama iyi bir çocuk.”

Dietria, sarkık kaşlarıyla garip bir şekilde güldü. Kafamı salladım çünkü sözlerimi yanlış anladığını biliyordum.

“Hayır, Düşes. Janice işini gerçekten iyi yapıyor. Ona bir şey yaptığımı düşünüyorsan, bu onu doğru duruşta-ayakta- durmaya zorlamamamdı. Böyle bir şey.”

“Ama Majesteleri, bu bir eskortun işi.”

“Hayır, eskortun görevi, efendilerinin hayatını korumaktır. Janice otursa da uzansa da beni koruyabileceğini düşünürse, bunu yapmakta özgürdür. “

“Janice ile tanışalı o kadar uzun zaman olmadı. Bu çocuğun bunu kendine güvendiği için mi yoksa sadece tembel olduğu için mi yaptığını nasıl anlarsınız? “

“Çünkü kardeşimin o kadar yetenekli olmayan birini getiremeyeceğine inanıyorum.”

Kafasını eğip bana şüpheyle bakan Dietria, son sözlerime biraz şaşırmış görünüyordu. Bir süre karmaşık bir ifadeyle düşündükten sonra vagonun penceresini açtı. 

Janice vagonun yanında ilerliyordu. İleriye bakıp nefes aldığında ağzından duman çıkarken, her zamanki kedi benzeri uyku görünümü görülemiyordu.

Dietria, pencereyi kapatmadan önce kızını birkaç dakika izledi.

“Majesteleri, Janice’e değil, Kont Sutton’a inanıyor.”

“Buna hayır diyemem.”

“Tabii ki, Janice’in yeteneklerini hiç görmediğiniz için ve Kont Sutton sizin aileniz olduğu için. Ben onun ailesiyim, ama kendi çocuğuma bile güvenemedim. Daha iyisini yapması için onu zorlamaya devam ettim ve doğru yaptığımı düşündüm.”

Dietria’nın yüzü pişmanlıkla gölgelendi.

Dietria Janice’in daha iyisini yapabilmesini diledi. Çünkü o onun değerli kızı.

Dietria Janice’in iyi olduğundan da emin olmak istedi. Çünkü o onun kıymetli ve değerli kızı.

Duygularımızın düzgün bir şekilde iletilmemesi her zaman bir talihsizlikti.

Tüm ilişkilerimde beceriksizdim, bu yüzden üzüntüyü herkesten daha iyi biliyordum.

“Janice, her şeyin ona olan sevginizden olduğunu bilirdi.”

“Bilir mi?”

Güvenle başını salladım.

Janice derin bir kalbi ve güçlü zihni olan bir çocuktu. Bunu Edwin onu getirdiği için değil onu aylarca izledikten ve gözlemledikten sonra öğrendim. 

Batı, bağımsız bir ülke olarak düşünülebildiği ölçüde Seven Hills içinde ayrı bir alandı. 

Bölgesini terk etmemesiyle ünlü Batı hükümdarı bir anda sadakatle doldu.Bunun , Dietria’nın şu anda benimle birlikte vagona binmesinin aynı nedeni vardı ve hepsi Janice benim yanımda olduğu içindi.

Bunu anladığımdan Janice’in bunu fark etmemesine imkan yoktu.

Kararlı bir yüzle bir kez daha başımı sallarken Dietria rahat bir şekilde oturdu ve biraz daha rahat görünerek arkalığa yaslandı. 

“Sizi ne kadar çok tanırsam, o kadar eğlenceli oluyorsunuz.”

Dietria aniden güldü ve benim hakkımda konuşmaya başladı. 

Beni eğlenceli biri olarak düşünmek iyi bir fikir değildi ama bu bir iltifat gibi görünüyor, bu yüzden daha fazla dinlemeye karar verdim. 

“Majesteleri tahttan çıktığında, Seven Hills’in sonunda mahvolduğunu düşündüm. Bir yıl önce durum böyleydi. Küçük kardeşi yüzünden tahtını alan genç bir Kontesin neler yapabileceğini beklemek zordu.”

“Ben çok genç değilim.”

“Yirmi dört yaş bir İmparatorluk için çok gençtir.”

“Eğer öyle diyorsan.”

40’lı yaşlarındaki deneyimli Düşesin gözünde, 24 çok genç bir yaş olabilirdi. Aslında, toplam 38 yaşında olduğumu söyleyemedim, bu yüzden kabul ettim.

“Hiçbir beklentim olmayan yeni İmparator tarafından gönderilen ilk resmi mektup, vergi oranlarının dondurulması ve özel vergilerin kaldırılması hakkındaydı. Ve para sızdıran delikleri engellemek için bir denetim ekibi kurdunuz. “

“Bu en acil konuydu.”

“Doğru. En acil olan şey, özel vergi nedeniyle çöküşün eşiğinde olan halkın geçim kaynaklarını istikrara kavuşturmak ve yolsuzluk yapan memurlardan kurtulmaktı. Ama bu kolay mıydı? Kronik bütçe açığı karşısında özel vergiyi kaldırın. Ben bunu yapabilir miyim diye merak etmeye başladım. “

“İlk önce bunun üzerinde çalışmamış olsaydım, başka bir isyan olurdu. Düşes de bunu yapabilir.”

“Bu konuda emin değilim. Sıkı bir bütçeyle aynı anda bu kadar çok şey yapmanın ne kadar zor olduğunu hayal etmek bile istemiyorum. Bunu söylediğim için üzgünüm ama Majestelerinin fazla çalışmaktan öleceğini ya da İmparator olmaktan kaçacağını düşünmüştüm.”

O zamanlar, eğer ölürsem, sebebin aşırı çalışma olacağından emindim. Bir çıkış yolu olduğunu hiç düşünmemiştim.

Bekle, ben kaçabilirdim ve birisi kontrolü ele geçirirdi.…

Fikrimi neden değiştirdiğime pişman oldum.

Hayır, hayır. Bunu bilsem bile kaçmazdım. Bölgeyi ve İmparatorluğu yönetmek hem ödüllendirici hem de eğlenceliydi.

Çok zor olsaydı, bu kadar uzun süre dayanamazdım. Edwin de bana tacı getirmezdi. 

İmparator olmaya uygun olduğumu fark eden Edwin’in öngörüsüne hayranlıkla cevap verdim. 

“Kaçmak yeterince zor değildi.”

“Zor olsa bile kaçmazdınız. Öyle biri olsaydınız, bu keşif seferine katılmazdınız. Ben de size bu teklifi vermezdim. “

“Beni abartıyorsun. Kaçmak yeterince zor olsa bile, ben kaçarım.”

Dietria’nın yanlış anlaşılmasını ciddi şekilde düzeltmeme rağmen, sadece gülümsedi.

Bana inanmadığını söyleyen bir gülümsemeydi.

Neden? Ama gerçekten kaçacak mıyım?

Bu kaçmak yerine ölüme çalışmak için sessiz bir baskı mı? 

Zor durumdayım. 

Eddy bana kıtadaki tüm ilaçları verdi, böylece ölmeyeceğim. (Ç/N: Başının belada olduğunu, çünkü ölmeyeceğini ve böylece sonsuza kadar çalışacağını söyledi.)

Kaygımdan habersiz, Dietria neşeyle gülümsedi ve beklenmedik bir şey söyledi.

“Sanırım sihrinizin ne olduğunu biliyorum.”

“Neden bahsettiğini bilmiyorum.”

“Lütfen kızıma ve Seven Hills’e iyi bakın.”

Tabii ki, iyi eskortuma iyi davranırdım. Ayrıca Seven Hills için çok çalışmayı düşündüm.

Gergin bir kalple başını sallayan Dietria daha parlak gülümsedi.

Gün batımında, vagon tamamen durdu. Haven önce beni çadıra yönlendirdi ve ateş yaktı.

Şömine böylesine imkansız bir ısı ile yandığında, su kaynatmak için su ısıtıcısını astı. Buhar kışlanın içini ısıttığında, iyi demlenmiş çayı önüme koydu. 

“Elleriniz soğuk değil mi? Ellerinizde ve ayaklarınızda donmaya özellikle dikkat edin.”

“Bunu yaptıktan sonra bile donma konusunda endişeli misiniz?”

Diye sordum, kupayı kaldıramayan iki elimi kaldırdım. Kürk astarlı eldivenler giyiyordum ve kendi kendine zaten sıcaktı. Ama Haven hala donma konusunda endişelenerek ellerimin etrafına bir kürk atkı doladı. 

Haven garip bir şekilde gülümsedi ve atkıyı gevşettikten sonra eldivenlerimi çıkarabildim. 

Sıcak çay içtikten sonra rahatlamış hissettim. 

Vagonun içi sıcaktı ama Haven ata binmekten dolayı zorlanmış olmalıydı. O hareketsiz dururken ona çay ikram ettim. 

“Biraz da sen iç. İçini sıcak hissettirirdi. “

“Evet majesteleri.”

Olumlu cevap verdi, ama Haven çayı içmedi ve sadece fincan ile uğraştı. Daha sonra çayın soğumadığından emin olmak için şömineye yaklaştı ve ateşi ciddiyetle harlattı.

Benim için çok endişeleniyor ama donan o değil miydi?

“Haven, donmadın mı?”

“Hayır, Majesteleri.”

“O zaman neden bunu yapıyorsun? Ellerin yanacak.”

“Onları ısıtıyorum çünkü soğuklarsa onlara dokunmayacaksınız.”

Ne diyorsun sen?