BÖLÜM 19

“Bugünlerde neden bu kadar meşgulsün?”

“Çünkü son zamanlarda hayatıma kasteden bir sürü insan var.”

Dışarı bile gidemedim.

Garip bir ifadeyle mırıldanırken, Martina ilginç bir şey duymuş gibi kahkahalara boğuldu.

“Toplumun çiçeği Claudia yüzünden, değil mi?”

Bunu biliyordum ama yine de Martina’nın Claudia ile hala kötü bir ilişkisi varmış gibi görünüyordu.

“Her nasılsa,önemli insanlar tarafından seviliyorum.”

Acı bir şekilde mırıldandım.

“Yani, bu yüzden sokakta Veliaht Prens ile yüzleşiyorsun?”

Martina, alnıma vücut ısımı ölçüyormuş gibi dokunarak sordu. Gözleri vücudumu tepeden tırnağa taradı.

Aklımı sorguluyor gibiydi.

“Irene’nin bu kadar güçlü olabileceğini bilmiyordum.”

Evet, haklıydı.

Ben bile alevlere çekilen bir güve gibi yaşayacağımı bilmiyordum.

“Cenazenize katılabileceğimi sanmıyorum, bu yüzden sizin için son sözlerimi burada söyleyebilir miyim?”

“Şaka yapıyorsun, değil mi?”

“Ben ciddiyim.”

“……”

Lanet olsun, zengin ve onurlu olmak için bu boku yaşamak istemedim. Servet ……. yeterince yaşadım.

Evet, pişmanlık duymadan her an ölebilirim.

Bakışlarımı dalgın bir ifadeyle uzak bir yere çevirdim.

Martina benimle dalga geçmeyi bıraktı. İçkisini yudumladı ve ciddi sesiyle şöyle dedi,

“Size bilgiyi satabilirim, ancak şahsen size yardımcı olamam. Üzgünüm ama kendi sorunum var. ”

“Evet biliyorum. Benim de vicdanım var. Yardımınızı nasıl isteyebilirim? ”

Uğraşmak zorunda kaldığım düşmanlar Veliaht Prens, Carlisle’ın hükümdarı ve İmparatorluğun kahramanı şövalyeydi. Dürüst olmak gerekirse, Martina bana şahsen yardım etse bile onlarla başa çıkmak zor olurdu.

Ancak, usulca kabul ettiğimde, Martina bana karşı üzülmüş gibiydi. Ama hiç üzülmesine gerek yoktu.

“Sana bir şey söyleyeceğim. Dük Lamberg bir süre önce beni bulmaya geldi.”

Benjamin ile ilgili bir hikayenin birden ortaya çıkacağını bilmiyordum, bu yüzden ona gözlerim açık bir şekilde baktım.

Benjamin sonunda Martina’ya yaklaşmaya başladı mı? Orijinal hikayeden biraz daha erken görünüyordu.

“Ne dedi?”

“Bilgilerinizi istedi.”

“N-Ne bilgisi?”

“Çok kişisel ve önemsiz bilgilerdi. Neyi seviyorsunuz ya da sevmiyorsunuz, hobileriniz nelerdir, bunun gibi şeyler.”

Bunu bilmenin amacı neydi?

“Ah… “.”

Yüz ifadem, Irene Amber’in orijinal hikayede kim ve ne tür bir kaderi olduğunu hatırladığımda karardı.

Asla aynı şekilde dövülemeyeceğime ikna oldum, ama şu anda kalbim paramparça oldu.

Merak etmeye başlamadan önce çabucak soğukkanlılığımı yeniden kazandım.

“Garip görünen başka bir şey var mıydı? “

“Sürekli bana yaklaşıyor. Gizli bir nedeni var gibi görünüyor.”

O piç, zayıf yürekli Martina’yı kandırmaya ve onu bir bilgi aracı olarak kullanmaya çalışıyordu.

Ancak, Benjamin’in Martina’yı ona aşık ettiği orijinal hikayenin aksine, bu sefer Martina ona herhangi bir ilgi göstermedi.

Yüzüne baktım ve görüntüsünü inceledim. Sanki ona yakından bakmamdan dolayı rahatsız olmaya başlamıştı.

Şimdilik rahatlayabilir miyim?

“Martina, lütfen sana saygı duymayan herkesi görmezden gel. O kişinin sözleri ne kadar tatlı olursa olsun.”

“Ne, şimdi benim için mi endişeleniyorsun?”

Bana güldü, aşırı endişeli yaşlı bir kadın gibi davrandı.

“Dük hakkında ne düşünüyorsun Martina?”

“Onun hakkında hiçbir düşüncem yok.”

Rahat bir nefes verdim.

“Bazen bana bir çocuk gibi davranıyorsun. Beni doğuran kadının aklı başında olsaydı, o da böyle olurdu.”

Aniden çocukluğundan bahsetti. Sonra hiçbir şey söylemeden Martina’nın kollarında bir bebek gibi sarıldım.

Eğer şimdi rahatlamaya ihtiyacı varsa, o zaman her zaman onu dinlemekten mutluluk duyarım.

Ancak, dikkatini bana çevirdiğinde ifadesi hızla değişti.

“Peki Irene, ya sen?”

Kirazları ağzıma koyarken sordu. Onları iyice çiğnedim ve cevap verdim.

“İmparatorluk balosuna davet edildiğimi zaten biliyor olmalısınız.”

“Yeni mezarını mı kastediyorsun? “

Sözleri benim için biraz acı vericiydi.

Kaşlarımı çattım ve yanaklarımı şişirdim.

“Bu yüzden biraz bilgiye ihtiyacım var.”

“Irene, müzakerelerin temelleri hakkında ne dedim?”

“Bir şey alırsanız, o zaman da bir şey vermek zorundasınız.”

Ver ve al.

Martina ile aramda ileri geri işaret ederken, sanki iyi yapmışım gibi kafamı okşadı.

“Evet, o zaman ne verirdin?”

“Ben de bilgilerimi vereceğim.”

Her zaman olduğu gibi.

Martina sözlerime memnun bir gülümseme verdi.

************************

Hazırlıkları kendi yolumla bitirdim, bu yüzden İmparatorluk Sarayına gitmem gerektiğini düşündüm.

Ancak, İmparatorluk Sarayına ulaşma süreci düşündüğüm kadar sorunsuz değildi.

“Chloe, bunu böyle giyemem.…”

Sadece bir vücudum vardı. Yoksa gerçekten her saat kıyafetlerimi değiştirmek zorunda olduğumu mu düşündün?

“Ama seçemiyorum çünkü hepsi Irene’e çok iyi uyuyor.”

Claudia elbiseyi dikkatlice seçti. Cildim, saçlarım, gözlerim, vücut şeklim ve boyumu dikkate alan özel bir elbise giyiyordum.

Ancak, ne kadar güzel görünmeye çalışsam da, varlığım hala senin yanında hava gibi oluyordu.

Ve spot ışığında olsam bile, bu kadar zordu.

Veliaht Prens üzerinde bir izlenim bıraktığıma göre, neden gündemde olayım!

‘Zaten ilk etapta öne çıkamazdım!’

Claudia bir saniyede elbisesini seçti ve şimdiye kadar 30 elbise giydim.

“…… Ne zamana kadar elbise seçeceğiz ?”

“Hm, biraz daha bekle.”

“Hııımm…..”

Zombi gibi bir inilti ile kanepeye çöktüm.

Genellikle, bu noktada, insanlar yaptıklarını yapmayı bırakırlar ve sıkılıp sıkılmadığımı sorarlar. Ama Claudia beni gerçekten güzelleştirmek istiyor gibiydi.

Claudia’nın benim için yaptığı soyunma odasına geri döndüğümde yavaşça göz kırptım.

Kolaylık sağlamak için, burası bir giyinme odası olarak adlandırıldı, ancak büyüklüğü bütün bir mağazadan farklı değildi.

Yetenekli olmasıyla tanınan Carandy Store’un tasarımcısı bile ‘Yardımcı olabileceğim bir şey var mı?’ Diye sordu. Elbisesini tamir etmek zorunda kalması ihtimaline karşı hazırdı.

Bu ne zaman bitecek?

“Ne giyersem giyeyim güzelim.”

Bu noktada, bunu bitirmek istediğim için bir şey söyledim.

“Ben her elbiseye mükemmel bir şekilde uyan bir modelim, değil mi?”

Aynı zamanda tasarımcının bakışlarıyla da bakışlarım buluştu. Söyleyecek çok şeyi varmış gibi görünüyordu, ama pervasızca ‘ne?’ diye baktı.

Ödeme almak istiyorsanız, lütfen sahte iltifat becerilerinizi gösterin. Müşterinin görünüşü bu dünyanın en iyisiydi, kimse onunla eşleşemezdi, neden hiçbir şey söyleyemiyorsun!

Tasarımcı benimle aynı fikirde değilmiş gibi, bakışımdan kaçmaya çalıştı.

Gerçekten çok fazlaydı… ..

Ağzın yorgunsa, en azından başını salla!

O kişiye içerledim ve ona ölümcül bir bakış attım.

“Yani sen de biliyordun.”

Evet, aynen böyle…. Huh?

Aniden önümde beliren Felix, dağınık saçlarımı nazikçe okşarken bunu dedi.

“Irene’nin giydiği kıyafet ne olursa olsun hoş ve sevimli. Yani Chloe birini seçemez. ”

Başlangıçta tembel bir kedi gibi kanepede uzanıyordum, ama Felix’i gördüğüm anda kaskatı kesilip hızla ayağa kalktım.

“Beni şaşırttın.”

Kalbimin patlamak üzere olduğunu hissettim.

Çırpınan göğsüme elimi bastırırken gözlerim tamamen açıktı. Sonra Felix özür dileyen bir gülümsemeyle elini yavaşça geri çekti.

“Şaşırdın mı?”

Evet, neredeyse kalp krizi geçiriyordum.

Başını salladım, gergin omuzlarımı rahatlattım.

“Seni özledim, bu yüzden her şeyi bitirir bitirmez geldim. Ama çok aceleci davranmışım gibi görünüyor. Üzgünüm. Seni şaşırtmak niyetinde değildim.”

(Ç/N:Kalbimi düşürdüm sayın okuyucular siz devam edin)

’Seni özledim’….. şaşkınlığım yatıştıktan sonra ne demek istediğini düşünürken, Felix gülümsedi ve benden uzaklaştı. Doğruca Claudia’ya yöneldi.

Kardeşini özlediğini söylemiştin. O anda benimle konuştuğunu sanıyordum.

Kafamın arkasını kaşıdım çünkü aptalca bir şekilde yanlış anladım.

Felix soyunma odasına baktı ve yavaşça sihir ile birkaç giysi çıkardı.

Parmağını kaldırdı ve bir elbiseyi önümde tuttu (sihirle). Sonra bana parlak bir şekilde gülümsedi ve masum bir şekilde göz kırptı.

“Güzel.”

********************