Çevirmen: Dante
I Became the Younger Sister of a Regretful Obessive Male Lead- 5. Bölüm
—
İçsel duygularını genellikle yüzüne yansıtmayan Lucian, gergin bir bakışla babasının çalışma odasının önünde duruyordu.
Kısa bir süre öncesine kadar babasıyla yemek yemiş, bu da onu havada yürüyormuş gibi hissettirmişti.
Tabii ki sadece ikisi yalnız değillerdi, Rachel da yanlarındaydı ama yine de güzeldi.
Mutluydu.
Babasının sonunda onu bir oğul olarak kabul ettiğini düşünmüştü.
Ancak, Rachel odasına ilk dönen olunca babasının ifadesi çarpıcı biçimde değişti.
Ağzı sıkıca kapandı, nazik gülümsemesi silindi, yumuşak gözleri erkeksi ve sert bir bakışa dönüştü.
Önce yemek salonundan ayrıldı ve Lucian’a çalışma odasına gelmesini söyledi.
Her zaman disiplin edildiği oda babasının çalışma odasıdır.
Kapıyı her zamanki gibi rahat bir şekilde açmaya çalıştı.
Ama bugün içeri girmek istemiyordu.
Daha önce hiç böyle hissetmemişti.
İsyan etmek istemesine şaşmamalı…
Lucian, bir süredir kafasında olan tuhaf düşünceleri kovmak için başını salladı.
Sonra aceleyle kapı kolunu çevirdi.
Büyük ve heybetli kapı hiç ses çıkarmadan açıldı.
Loş ışığın yarattığı odadaki gölgeler, onu yemeyi bekleyen canavarlar gibi duvarları sarmalamışlardı.
Lucian boş boş çalışma odasına baktı ve duygusuz yüzüyle içeri girdi.
2. A Planı
Ben buraya geleli bir ay oldu bile. Kalenin içinde kendimi çok daha rahat hissediyorum çünkü artık kaleye daha çok aşina oldum.
Kollarımda bir sepet atıştırmalıkla Lucian’ın olabileceği tüm yerleri kontrol ettim.
Dük yavaş yavaş değişiyor gibi görünüyordu.
Lucian’ı ilk çağırdığımda onaylamadı ama sonunda onu istediğim kadar çağırdım.
Onun iyi yemek yediğini görmekten gurur duyuyorum. Ama Düşes ile henüz tanışamamıştım.
Yanına gitmeme rağmen kapıyı açmadı. Hizmetçim zayıf zihni ve vücudu nedeniyle onunla görüşemeyeceğimi söyleyince odama dönmek zorunda kaldım.
Geçen ay, depresyonunun en zirvede olduğu zaman olmalı.
Beni görmemiş olsa bile, beni duyduktan sonra üzülürdü.
Oğluna karşı soğuk ve kayıtsız ama bana karşı şefkatli ve sıcak davranan Dük’e karşı duyduğu nefret ve küskünlük muhtemelen şimdilerde zirvelere ulaşmıştı.
Gördüğümüz muameledeki farkı bildiğim için Lucian’ı bulmak benim için zordu. Onunla arkadaş olma arzum için kendimi suçlu hissediyordum.
Kaleden çıkıp tozlu alana doğru koştum.
Şövalyelerin kullandığı bu alan kaleden daha uzaktaydı. Dük’ün kişisel eğitim alanı çok daha yakındı.
Belki Lucian oradadır.
Programına göre hareket ediyor olsaydı, öğle yemeğinden sonra bir dersi vardı ve beden eğitimi için kılıç kullanıyor olurdu ancak Amber’den uzaklaşmak biraz zordu fakat Lucian’ı ne zaman uzaktan görsem, içimde büyük bir coşkunun yükseldiğini hissederdim.
Öğleden sonra güneşinin altında duruyorken o, bir melek kadar parlak ve güzeldi.
“Erkek kardeşim!”
Ona parlak bir şekilde seslendim.
Kafasını sesimin geldiği yere çevirerek yüzünde hiçbir ifade olmadan tuttuğu kılıcı indirdi.
“Biraz atıştırmalık ye.”
Dük’ü bizimle masada yemesi için ikna ettiğimde mutlu oldum ama sonraki sefere sorduğumda istediğim gibi gitmedi.
Her şeyden önce, çok fazla gücüm yok, bu yüzden bir şey yapamıyordum.
Bu yüzden en azından bu arada onu iyi beslemem gerektiğini düşündüm.
“Ne? Sana biraz buzlu çay getirdim. Biraz ye ve iç!”
Bunu böyle söyleyince, umarım yemek yersin!
Kılıcı kaldırıldığında, Lucian cevap vermeden hâlâ bana bakıyordu.
Ben yaklaştıkça o bir adım geri gitti.
Ha? Sorun nedir?
Geçmişte ne kadar güçlü bir şekilde iletişim kurmaya çalışsam da bu daha önce hiç olmamıştı. Tepkisine şaşırarak yerimde dondum kaldım.
Utanmış hissederek, gözlerim parlayarak ona baktım.
Lucian da kendi davranışlarından utandı.
İfadesiz oyuncak bebek gibi yüzünde bir an için kafa karışıklığı parladı.
Bunu neden yaptığını bile bilmiyor mu? Neden benden kaçtı? Beni reddediyor mu? Neden? Ben yanlış bir şey mi yaptım?
Hayır, sen benim favorimsin. Bana söylemek zorundasın. Gelecekte daha dikkatli olacağım.
“…Sorun ne kardeşim?”
“….”
Aman Tanrım. Gerçekten şaşırmış olmalı.
Yüzüm daha da soldu ve midem bulanmaya başladı.
“Kardeşim, biraz bankta oturmak ister misin? İyi görünmüyorsun.”
“…Evet.”
Kusmasını zar zor engelliyormuş gibi bir ses duydum.
Yorgun olabileceğini söyledim ve ortamı yumuşatmaya çalıştım. Biraz rahatlayacağını ummuştum ama hiçbir şey söylemedi.
Vücudum utançla küçülürken, konuşma benim açımdan çok rahatsız ediciydi.
Duygularımı üzerimden atmaya çalıştım ve önce antrenman sahasının yanındaki bir banka oturdum. İçeceklerle dolu sepeti bankın ortasına koydum.
Bana yan yan baktı.
Lucian gelmek istemiyormuş gibi çok yavaş yürüdü.
“Bacakların uzun. neden bu kadar yavaşsın benden hoşlanmıyor musun? Tüm enerjini benden kaçmak için mi harcadın? Neyi yanlış yaptım?’
Sorunun ne olduğunu tam olarak anlayamadım.
Onunla ilgilenmeye çalıştım ama şimdi de baskı altında hissedebileceğinden endişeleniyordum.
Bir şey söylemese bile en sevdiği gibi görünen yiyecek ve atıştırmalıkları ezberler, onunla ilgilenirdim.
Bilerek kaleyi keşfe çıktım, karşılaştığımızda onu mutlu bir şekilde selamladım ve her seferinde biraz daha uzun konuşmaya çalıştım.
“Oyuncak Evinde Yaşayan Başka Bir Bebek Var” da gösterildiği gibi, onun oyuncak bebek gibi büyümesini engellemek istedim.
İnsan, insan gibi yaşamalı.
Oyuncak bebek olmak da ne öyle?
Tabii burası bir webtoon olduğu için olayların akışa göre gitmesini bekliyorum.
Web romanlarının ve webtoonların hayranı olan ben, yazarların bloglarını okudum ve hatta hepsini tekrar tekrar okudum.
Kendimi bir fantastik novel dünyasında ve benzer bir karakter ortamıyla hayal ederdim.
Webtoon’un kurgusunu değiştiremez misin? Lütfen?
Bu dünyada benden başka herkes novelde sadece bir “karakter” mi ve buradaki tek gerçek ve özgür insan ben miyim?
Tüm bu düşünceleri kafamda savururken Lucian yanıma geldi ve oturdu.
Neden bu kadar geç geliyorsun?
“Kardeşim, önce bunu al.”
Ona buzlu çayı verdim.
Alnına yapışmış terli siyah saçları obsidiyen gibi parlıyordu. Lucian dikkatsizce saçlarını geriye attı.
Ah, kör edici!
Gözlerimi hafifçe kapatıp tekrar açtım.
O her zaman çok yakışıklı bir insandı.
Onu bu kadar yakışıklı yapan şeyin ne olduğunu merak ediyordum. Pişmanlıkla açan bir gül gibi olduğu için mi? Kalbimde garip ve tıkalı bir his oluştu.
Ona tatlı bir şekilde seslenmeli miyim?
“…Rachel.”
“Evet kardeşim.”
“Programıma göre öğrenmeli ve yemek yemeliyim. Böyle yemek getirmeye devam edemezsin.”
Belki de işleri onun için gerçekten zorlaştırıyorumdur, Lucian küçük bir nefes aldı.
Oh, hüsranla nasıl iç çekileceğini biliyorsun, ha? Onu ilk defa böyle görüyordum.
Webtoon’da gördüğüm gibi, oyuncak bebek gibi duygusal bir ifade göstermezdi.
Sıkıntı, kızgınlık veya öfke gibi görünen hiçbir şeyi asla ifade etmezdi.
Küçük bir erkek kardeş gibi tatlı olmasını isterdim ama ilk tanışmamızın üzerinden çok zaman geçmemişti, değil mi?
“Pekala, beni programına alır mısın?”
Ama ben kolay pes eden biri değilim, sana söylüyorum! Bana tek bir ifade gösterdiğin için bile yeterince mutluyum!
Benim favorim! Kızgınsan kızgın ol, kızdıysan göster, tembel olmak istiyorsan tembel olmak istediğini söyle.
Duygular ne kadar olumsuz olursa olsun, hepsini ifade etsen, soracak bir şeyim kalmazdı.
“Ne…”
Lucian cümlesinin ortasında durdu ve dudaklarını hemen sımsıkı kapadı.
Bir süre sonra daha konuşmadı, sadece dudaklarını açıp kapadı.
Amanın! Dudakları çok dolgun. Nasıl bu kadar tuhaf hissedebilirim? Sanki ele geçirilmiş gibi dudaklarına bakıyordum.
Sonra dudakları tekrar açıldı.
“Seni takvimimde istiyorum…”
Bu ifade o kadar şok ediciydi ki yanlış duyduğumu sandım ama yavaşça gözlerini kırptı ve ona verdiğim buzlu çayı gelişigüzel bir şekilde aldı.
Oh güzel. Yaptığım onca şey sonunda meyvesini verdi.
Dudaklarımı ısırdım ve buzlu çayı içmesini bekledim.
Lucian, içimdeki hisleri fark etmeden çayı içti.
Ellerimi içimden çırptım.
Garip davranışlarımın farkında olsun ya da olmasın, bu sefer sadece gözlerini kırptı.
Ve alçak sesle konuştu.
“Seni takvimime koyarsam, bütün gün seninle olmam gerekir… Bunu mu demek istiyordun?”
Kalkıp dans etmek istedim.
Oha, oha, oha. Sakin olalım. Sakin ol. Ahn Hye-young, sakin ol.
Ondan bunu yapmasını istedim ve sonunda sağduyu kazandı.
“Demek istediğim bu değildi. Lütfen programınıza göre sizi ziyarete geldiğim zamanı boşaltın. Umarım kardeşim bana biraz zaman ayırabilir.”
Lucian söylediklerimi duyduğunda gözlerini kocaman açtı.
Vay ilginçmiş. Ben şirin davrandığımda bile gözünü kırpmadın ama şimdi böyle bir tepki veriyorsun.
Abartmaya ve biraz çaba göstermeye değerdi.
“……Babamdan izin almam gerekiyor.”
Gelmeyi başardığı yer buydu, ki bu inanılmaz derecede utanç vericiydi. Bir iç çekip başımı salladım.
Sadece bir ay oldu.
Açgözlülüğüm yüzünden, birlikte olduğumuz bir aydan beri ilişkimizin daha hızlı ilerlemesini istiyorum.
“Elbette. Kardeşime sorun çıkarmak istemiyorum.”
Cevabım üzerine bana baktı. Gözlerinden biraz sıcaklık geçtiğini gördüm ya da bu bir yanılsama mıydı?
“Tamam…”
Geç ama olumlu cevabı bende tekrar dans etme isteği uyandırdı.
Bu yüzden ayağa kalktım ve bu sefer vücudumu biraz hareket ettirdim.
O kadar mutluydum ki, hissettiklerimi asla unutamadım ve eteğimi çevirirken yüzümde parlak bir gülümseme vardı. Lucian’ın bana bu kadar güçlü baktığını fark etmemiştim.
