Fansub : MagicToon fansub
Çevirmen : Evanglina
Birkaç saat sonra.
Violet utanç içinde mırıldandı.
“B-çocuk hala… sanırım hala yabancı.”
“….”
Violet, ensesine sarılan çocuğun sırtını okşarken beceriksizce gülümsedi.
Yüzü baştan aşağı gizlenmiş olan çocuk, sandalyede oturan Violet’in bacağına oturdu.
Violet’in önünde Eston Dükü ve Düşesi, Adrian ve ikiz kardeşler Luca ve Royce oturuyordu.
Dük dışında hepsinin Düşes’e benzeyen pembe saçları vardı.
Aynı şey Violet’in kucağındaki çocuk için de geçerliydi. Çok beğenilen ve güzel bir renkti.
Kısa bir süre önce Violet’in şok edici açıklamasının ardından ortam gerginleşti.
Dük Eston hemen bir hizmetçiye tapınakta bir test talep etmesini emretti. Çocuğun saçını tekrar yolmaktan Violet sorumluydu.
Neyse ki, çocuk ağzına bir kurabiye koyduğunda, yemek yemekle meşgul olduğu için saçlarının yolulduğundan bile habersizdir. (Eva: burası komik geldi bana)
“….”
Bu durumdan dolayı Violet üzülmüş ve utanmıştı.
Sadece Dük ve Düşes değil, Adrian ve hatta küçük ikiz kardeşler… Violet’in kucağındaki çocuğun sırtına büyük bir baskıyla bakıyorlardı.
Violet bir süre boşluğa bakarken baskıyı yuttu ve “Ah, doğru!” dedi.
“Bugün bir test istediğine göre, yarın erkenden çıkacak!”
Dük Eston başını salladı.
“Hayır, bugün çıkacak.”
“Evet?”
“Tapınağa 1 milyar Tar BAĞIŞLADIM. (Eva: tar- o dünyanın para birimi)
“E-evet…?”
Diye sordu Violet şaşkınlıkla.
Sadece bir günde test isteği için yaptığı bağış 4.000 Tar.
Genelde soylular bir test için 2.000 Tar bağışladığından, Violet’in bağışladığı miktar zaten çok büyüktü.
“Ama 1 milyar bağışladığını söyledi?”
Gerçekten çok büyük bir miktardı.
‘Sonuçlar sadece 10 dakikada çıksa da garip olmayacak…’
Violet içten içe kesinlikle hayrete düşmüştü.
Gerçekten de, Dük Eston Kıta’nın en zengin adamı olduğu için bu mümkündü. 1 milyar Tar miktarı önemsiz bir şey olurdu.
Üstelik öldüğünü düşündükleri bir çocuk yaşıyor olabilir, bu yüzden ellerinden gelen her şeyi yapmazlar mı?
‘Bu budur. Yine de, çok rahatsız edici ama…?’
Aklı başına geldiğinden beri Violet, ağlayan Düşesi görünce ne yapacağını bilemedi.
Bunun nedeni, çocuğun Dük Ailesi halkının yüzlerine bakmadan sadece Violet’e sarılmasıydı.
Birkaç saat içinde gerçek bir aile oldukları ortaya çıkacaktı… ama Violet’e bağlı kalmaya devam ederse bu zor olacaktı.
“Şimdi, artık aşağı inmeye ne dersin?”
Violet, kucağındaki çocuğu düşürmeye çalıştı ama çocuk, “Hayır!”
Her nasılsa küçük çocuğun tutuşu o kadar güçlüydü ki Violet sonunda ona öylece sarılmaya karar verdi.
Violet’in bacakları biraz uyuşmuş olsa da… sabırla tuttu.
“…”
Nasıl gördüğü önemli değil, çocuk yabancı ortamdan korkmuş gibiydi. Üzgün ve zavallıydı, bu yüzden çocuğu daha sıkı kucakladı ve sırtını sıvazladı.
Ama aslında çocuk beynini var gücüyle çalıştırarak orijinal novel aracılığıyla geleceği hatırlıyordu.
‘Ne yapmalıyım?’
Çocuk o kadar çok düşünüyordu ki mantıklı düşünmek artık imkansız hale geliyordu. Üstelik acıkmıştı.
Daha da kötüsü, yavaş yavaş daha üzücü, daha üzücü ve daha üzücü olmak üzereydi. Kalbini böyle çirkin bir şekilde ağlatacağını bilmiyordu.
Zaman kısa bir süreliğine akıp gitti tıpkı o zaman-
“Ekselansları Dük! Tapınaktan bir kişi geldi!”
***
Belki de 1 milyar Tar bağışı sayesinde, yüksek rütbeli bir rahip test kağıdıyla birlikte Dük’ün Hanesine kendisi geldi.
Görünüşe göre rahip test kağıdını kibarca uzatırken nefes nefese aceleyle gelmiş.
“Babalık olasılığı… %99,9. Nefes nefese… ahem. Bu oran ise %100 diyebilirsiniz Sayın Dük.”
Rahip, test kağıdını kontrol eden Dük’le çok nazik konuştu.
Dük Eston en alttaki ifadeyi kontrol etti.
Babalık olasılığının %99,9 olduğu teyit edilmiştir.
Her ihtimale karşı, Dük ve Düşes saçlarının her birini istedi. Sonuçların hepsi tam olarak çıktı.
Daha fazla şüphe olmaksızın kesindi.
Hayır, aslında, Dük Eston çocuğun yüzünü görür görmez ikna oldu.
Çünkü çocuğun yüzü karısınınkine çok benziyordu.
“Eğer herhangi bir şekilde bizden talep etmek istediğiniz başka bir şey olursa veya bizden istediğiniz herhangi bir konu olursa, herhangi bir şey…!”
“Var!”
Yüksek rütbeli rahip parlak bir yüzle konuşurken eğilirken Violet elini kaldırdı.
İnsanların gözleri toplanırken, Violet bir an tereddüt etti ve dedi.
“Uhm… çünkü çocuk yaralandı, ben de bir rahibi aradım ve tedavi gördü, ama görünüşe göre düzgün iyileşmemiş. Çocuğun yarasına bakabilir misiniz ?”
Rahip, Violet’in sözleriyle irkildi.
Bu sözler aynı zamanda o rahibin düzgün çalışmadığı anlamına da geliyordu. Ya da her şeyden önce tapınak, iyileştirme gücü zayıf olan bir rahip gönderdi.
“Yara demen ne anlama geliyor?”
Yaralı mı? Nerede? Ne kadar?”
Ancak bu sözlere daha çok şaşıran Dük ve Düşes oldu.
“Aslında bu konuda…”
Violet yavaşça konuşmaya çalışırken ağzını tekrar kapattı. Gözlerinin yöneldiği yer yüksek rütbeli rahipti.
Bunu rahibin önünde söyleyemezdi.
“Ah evet. O zaman önce ben iyileşeceğim…”
Odayı okuyan rahip yüzünde bir iş gülümsemesi takındı. Duyulmaması gereken bir hikaye gibiydi.
Eğer durum buysa, çabucak iyileşmesi ve sonra bırakması gerekiyordu.
1 milyar Tar kadar bağış yapan Dük Ailesi’nin sırrını ortaya çıkardıktan sonra bir şey olursa zor olurdu.
Ne de olsa, tapınağın para kazanma işinde ilk zamanlardan beri en önemli şey güvendi.
“Öyleyse… Bana çocuğun yarasını gösterir misin?”
Rahip, ilahi gücünü bir araya toplar.
Herhangi bir yara temiz bir şekilde iyileşmeye başladı .
***
Violet, ondan ayrılmak istemeyen çocuğu zorlukla çekmeyi başardı ve şifa büyüsü aldı.
Rahip sayesinde çocuk vücudunda kalan tüm yaralar iyileşti ve mışıl mışıl uykuya daldı.
Çocuğun vücudundaki hafif morluk izini hatırlayan Eston halkı pişmanlıkla nefeslerini tuttu.
“Kimden dayak yedi?”
Adrian’ın ikiz küçük erkek kardeşlerinden ağabeyi Luca’nın yüzü bir anda buruştu.
“Doğruyu biliyorum. İkimiz de kavga ettikten sonra aldığımız yaradan çok daha ciddi, biliyorsun.”
Luca, Royce’un cevabına başını salladı.
“Ama o gerçekten bizim küçük kız kardeşimiz mi? Öldü dediler!”
“Canlı döndüğünü söylediler. Ölümsüzler gibi! Nasıl göründüğüne bir bak! Annemle aynı görünüyor, biliyorsun!”
“Öyleyse anneme benzeyen ölümsüz bir bebek mi?”
Adrian, fısıltıyla konuşmaya devam eden iki küçük erkek kardeşine, “Şşşt” derken sessiz olmalarını emretti.
Luca ve Royce homurdanmalarına rağmen Ağabey’in dediği gibi ağızlarını sımsıkı kapattılar.
Violet, çocuğu bizzat kendisine eşlik eden hizmetçiyle birlikte Adrian’ın odasındaki yatağa yatırdı ve ona getirdiği pembe bir oyuncak ayı verdi.
Sonra oturma odasına geri geldi.
***
Violet’i bekleyen Duke Eston Ailesi halkı, sadece Violet’in ağzının açılmasını bekledi.
Derin bir nefes aldıktan sonra Violet uzun kısa hikâyeye başladı.
“O çocuğu bulduğum yer gecekondu mahallesi.”
“Bir kenar mahalle mi diyorsun?”
Eston Dükü’nün ifadesi bir anda buruştu.
“Evet. Bildiğiniz gibi, bölgemizde yasa dışı köle ticareti yapanlar o tarafa kaçtı. Başkentte yüzlerini net olarak tanıyan tek kişi ben olduğum için, her ihtimale karşı şövalyelerle gecekondu mahallelerine bakıyordum.
Violet sessiz atmosferde konuşmaya devam etti.
“Sonra o çocuğu buldum. Pembe saçlarını ve gök mavisi gözlerini gördüğümde, Adrian’ı hatırladım ve bir süre ona baktım… ama yüzü Düşes’e çok benziyordu.”
“…Bunca zamandır neden kimse onu keşfetmemişti? Yine de aynı Başkentteydik…”
Dük umutsuzca konuştuğunda, Violet cevap verdi.
“Bu konuda… Yüzü ve başı siyah kirli sularla kaplıydı, bu yüzden onu görseniz bile tanıyamazsınız. Ayrıca Duke Ailesi’nin şövalyelerinin ve çalışanlarının o gecekondu mahallesine gitmelerini gerektirecek herhangi bir meseleleri nadiren olduğu için.”
“Eh, bu gerçekten doğru…”
“Ve sorduğumda, sadece yağmurlu günlerde yağmur suyuyla yıkanabileceğini söyledi…. Birkaç gün önce yağmur yağmıştı, değil mi? Bu yüzden pembe saçlarını bulabildim ve yüz hatlarına bakabildim.”
“….”
“Yağmur suyuyla yıkandığını mı söyledin?
Violet’in sözleri üzerine, Duke Ailesi halkının yüzleri şok içinde buruştu.
“Bu imkansız! Yağmur yağarken yüzünü böyle mi yıkıyor demek istiyorsun? Sırf yağmur suyu aldığı için mi?”
Royce şok içinde yüzünü yıkama hareketlerini taklit etti.
“hık hık….”
Düşes yeniden hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Kalbi yerinden çıkacak gibiydi.
Violet görünüşleri için üzüldü ama gözlerini kapattı ve hikayeye devam etti.
“…Bu yüzden önce onu evime götürdüm.”
Hikaye boyunca Dük iri eliyle alnına bastırıyor ve Düşes ağlıyordu.
Adrian da beklendiği gibi ağır bir ifadeyle Violet’in anlattıklarını dikkatle dinledi.
Genelde yaramaz çocuklar olan ikiz kardeşlerin yüzleri bile ciddiydi.
Violet konuşmaya devam etti.
Çocuğu keşfetmenin koşullarını ve bildiklerini anlattı. Bu, çocuğun 6 yaşında olduğu gerçeğini ve doğrudan çocuktan duyduğu diğerlerini içeriyordu.
“Peki o yaraya ne oldu?”
Hikayeyi dinleyen Eston Dükü sordu.
“Yaranın nereden geldiğini bilmiyorum ama hizmetçiler onu yıkarken vücudunda çürük izleri buldular. İyileştirmesi için bir rahip çağırdım… ama ilk başta gerçekten şiddetli göründü.
“….”
Ayrıca speküle edilen koşulları da gündeme getirdi.
“Ve… her ihtimale karşı, uşaktan öğrenmesini istedim ve geçen yıl Vikont Beryl Ailesi’nden atılan gayri meşru çocuğun bu çocuğa benzediği söylendi.”
“Öyleyse, çocuk, kim…”
“Çocuğun annesi sınırdan kaçmış gibi görünüyor ama saçlarının koyu pembe olduğu ve adının Rosaline olduğu söylendi.”
“…!”
Bu sözler üzerine Düşes Sofia’nın ifadesi bozuldu.
Uzun zaman önce Duke Hanesinde çalışan hizmetçinin yüzü geldi aklına.
Düşesin doğurttuğu çocuk doğar doğmaz ölünce, hizmetçi kadın hemen işi bırakmıştı.
Violet bulduğu kanıtı anlatırken, Düşes’in ifadesi giderek daha da koyulaştı.
Her birine bakıldığında, her koşul eşleşiyordu.
O sırada hizmetçinin hamile olduğunu kimse bilmediğinden kimse bundan şüphelenemezdi.
Üstelik ölen yeni doğan bebeğin saçları da pembe olduğu için.
“Önceden söylersem ve test sonuçları farklı çıkarsa seni boşu boşuna üzmekten korktum… o yüzden tapınaktan test kağıdını alır almaz buraya geldim.”
“Teşekkürler Violet.”
“Bizi kurtardın Violet. Çocuğum… o çocuk…”
Violet, Dük ve Eston Düşesi’nin sözlerine utanarak gülümsedi.
“Ama başlangıçta, çocuğun adı neydi? Adını sorsam bile söylemedi.”
“….”
“Vikont Beryl’in Evinde de iyi yaşayamamış gibi görünüyordu. İlk etapta atıldığını görünce… oradan bir isim bile almamış gibi görünüyor.
“Rafin… Ben.. Raphine.”
Düşes ağlarken söyledi.
“Raphine… güzel bir isim.”
Violet mırıldandı ve gülümsedi.
Bu arada Violet, Adrian’la göz teması kurduğunda daha parlak gülümsedi.
Gülümseme, arkadaşını rahatlatmak için kalbinden gelen bir sıcaklık içeriyordu.
Violet tereddüt etti ve özür diledi.
“Adrian, sana önceden söylemek istiyordum ama üzgünüm… Saçını gizlice yolduğum için de özür dilerim. Canını yaktı, değil mi?”
“Sorun değil, Violet.”
Adrian her zamanki gibi şefkatle gülümsedi. Mavi gözlerinde yükselen sıcak duygular.
DC sunucumuza davetlisin: https://discord.gg/k3duc9DZje
