Aslında şansa inanmam.
Ailem haydut baskınında öldüğünde ya da beş parasız şekilde akademiden reddedildiğimde kimse bana destek çıkmadı. Beni destekleyeceğini söyleyen o yalancılar bir süre sonra varlığımdan tiksinti duyup beni bu köyden dışladılar. Şimdi bu kavurucu güneşin altında babamın eski teknesi ve elimde oltam ile balık tutuyorum. Dünya gerçekten çok adaletli(!)
Yani balıkçılığının pek bir olayı yok. Tek yapman gereken oltanın ucuna yemi yerleştirip balıkları sabırla beklemek. Bazen dakikalar bazen ise saatler süren bu işi yapmakta benden daha iyisi olamaz.
Bu lezzetli lokmayı yiyecek balıkları beklerken kitap okumak favorim. Kahraman Ellain’in Kara Ejderhayı nasıl alt ettiği ya da Büyücü Apoxish’in Cellat Ork Rukavh’ı taşa çevirdiği tarzda tarihi hikayeleri her genç sever. Herkesin hayal kurduğu büyünün tek bir olayı var: Zengin bir aileye sahip olmak.
Büyünün kaynağı manaya herkes sahiptir. Önemli olan onu geliştirmek için gerekli olan kaynağa ve o kaynağı sana nasıl kullanman gerektiğini anlatacak bir akıl hocası. Bu tür akıl hocaları hiçbir şeyi hayrına yapmaz dahası donunuza kadar almak isterler.
Bu yüzden bu teknedeyim ya, ailem vefat ettiğinde elimde kalan tek şey büyüydü. Bunun için her gün gece gündüz demeden çalıştım. Aldığım tek sonuç Alurin Büyü Akademisinin sınavlarına katılmam ve ortalama üstü bir beceri sergilemem oldu. Ne yazık ki sınav sonrası akademiye katılma ücretini karşılayamadım ve hiçbir kimsede benim gibi taşralı ne olduğu bilinmeyen bir çocuğa yatırım yapma riskini almadı.
ZIRRN ZIRRN
Oh, oltadaki yemi balık yuttu. Ne güzel düşüncelere dalmış kendim ile dertleşiyordum. Yaşamam için yiyeceğe ihtiyacım olmasa şuradan şuraya asla kalkmazdım ama yapacak bir şey yok.
Oturduğum yerden kalkıp teknenin en ucuna gittim. Elime oltayı aldım, ipini çekmeye başladım. Balığın oltaya uyguladığı kuvvetten büyük bir tane olduğu açıktı. Balık sürekli zigzag çiziyor, suyun içinde bir alta bir üste hareketleniyor lakin kendini kancadan kurtaramıyordu. Son bir kuvvetle oltayı yukarı çektim ve balığı sudan çıkardım.
Bu oldukça büyük bir tane -yaklaşık 50cm ile 70 cm arasında- bir Palamut balığı. Genelde kızartması tercih edilen bir tür. Bu akşamki yemeğimin pullarını ayıkladım. İç organlarını temizledim.
Güneş neredeyse ufukta kayboluyordu. Bu benim için eve dönüş işaretiydi. Teknenin küreklerini çekmeye başladım. Kürek çekme işi beraberinde uyumu da getirir. Sağ ve sol küreği aynı anda çekemezsen tekne yönünü değiştirir, bu yüzden ikisini de eş zamanlı çekmek önemlidir. Rüzgarın soğuk esintisi belime çarpınca teknenin minik yelkenini açtım. Artık kürek çekmeme gerek yoktu çünkü doğa beni istediğim yere kendi ricası ile götürüyordu.
Ailemden kalma eski kulübenin bacası gözükür gözükmez yelkenini kapattım. Sahil şeridi tekneyi batırabilecek kayalıklara sahipti. Rüzgar ani bir artış yaparsa veya aniden yönünü değiştirirse kayalıklara çarpma ihtimalim çok yüksekti. Daha dikkatli bir yolculuk için kürekleri çekmem gerekiyordu anlaşılan.
Teknenin ucu sahilin kumlarına değince tekneden indim, teknenin arkasına geçtim -denizin suyu dizlerime kadar geliyordu- onu ittirmeye başladım. Eğer tekneyi ittirmeyip orada bırakırsam akıntı yüzünden sabah onu yerinde bulamazdım. Tekneyi sahile ittikten sonra onu orada bulanan çınar ağacının gövdesine ip ile bağladım. Keza bu köylülere artık güvenim kalmamıştı. Eminim ki birileri bu tekneyi götürmek isteyecek bunun sonuncunda ben de elimdeki tek gelir kaynağımı kaybetmiş olacaktım.
Kulübenin kapısına geldiğimde babamın kendi elleri ile yaptığı kapı süslerini tekrar gördüm. Babamın el işlerini bütün köy severdi. Onlara her zaman yardımcı olur, yeri geldiğinde onlara mobilya yapar, üstüne tek bir kuruş istemezdi.
Köylü ona Cömert Balıkçı der, saygı duyarlardı. Lakin o yardımsever balıkçının oğluna ettikleri eziyetin hiçbir mazereti olamazdı. Babam bu dünyadan göçtüğünde onun yasal balık avlanma alanlarını kendine isteyen köylüler beni hor gördü.
Bunun hepsi dediğim gibi yine maddi sebeplere çıkıyordu…
