Çevirmen : Fantastica
Editör : Fantastica
*************************
Frederic İmparatorluğu’nun eğitim alanı olan İmparatorluk Sarayı. Oradaki şövalyeler, önlerindeki genç adamın huzurunda nefeslerini tuttu. Hiç şüphesiz tek bakışta bile genç adam, yuvarlak gözlü yakışıklı bir adamdı. Ancak, rüzgar olmamasına rağmen, havada serbestçe uçuşan gümüş saçları onlara tuhaf bir şey hissettirdi.
Deniz rengi gözleri öfkeyle parlıyordu.
Şövalyeler bir adım geri atarak kılıçlarını genç adama doğrulttular. Gözleri dehşet doluydu.
‘Başımız dertte.’
Beklenmedik bir şekilde gerçekleşen büyük bir kazaydı.
Bu dünyada Üstün denen bir varlık vardır. Dört Dük ailesinin her biri, her nesilden, her yönden üstün olan ve muazzam mana nedeniyle özel bir yeteneği olan bir kişi üretir.
Ama aynı zamanda zayıf yönleri de vardı.
Yani, “büyülü çiçek açma” yoluyla ne kadar güç kazanılırsa, ruhları o kadar yozlaşır ve kontrolden çıkmaları o kadar çok olur.
Onları normale döndürmenin bir yolu yoktur. Sadece başka bir üstünün gelip yardım etmesini beklemek zorundalardır.
Yakında, imparatorluğun bir numaralı üstünü, İmparator, Alexandro Duncan Michelio II, genç adamı yenmek için gelecek.
O zamana kadar dayanmak zorundalar.
‘…… ama dayanabilecek miyiz?’
Her yeri yutmak üzere.
Ter şövalyelerin sırtından aktı.
Sonra.
“Aman tanrım! Erkek kardeş!”
Eğitim salonunda durumun ciddiyetine hiç uymayan bir kızın sesi yankılandı.
Şövalyeler şaşkınlıkla arkaya baktılar.
Gri saçlı ve genç adamla aynı renkte gözlere sahip olan bir kız hızlı adımlarla yaklaşıyor.
Şövalyeler o kadar irkildi ki onu durdurmayı bile düşünmediler.
Daha farkına varmadan, genç kız adamın tam önüne gitti ve iki eliyle yanağını sıktı.
“Yani!Öyle değil mi?! Sana zaten söyledim! Aşırıya kaçma! Yapma! ”
Daha sonra daha şaşırtıcı bir şey oldu.
Etrafındaki her şeyi yutmak üzere olan genç adamın varlığı kaybolmaya başladı.
Mavi parlayan göz de yavaş yavaş kayboldu ve ardında küçük bir görüntü bıraktı.
Işık yavaşça gözlerine döndü.
Kızın elini yanağında tutarak kasvetli bir şekilde konuştu.
“…… Üzgünüm Dalia.”
Çılgına dönen bir üstünün, aklını başka biri tarafından geri kazandığı daha önce hiç görülmemişti.
Dalia adlı kızın yarattığı inanılmaz manzarada şövalyeler ağızlarını kapatamadılar.
***********************
Kardeşini tamamen sakinleştiren Dalia içini çekti.
‘Bütün bunlar ne hakkında? ‘
Gecikmiş görünen İmparator, kardeşini durdurmak için bir silah yerine bir buket ile ortaya çıktı.
“Bu kalbimden bir hediye.”
“Buna ihtiyacım yok!”
Sonra İmparator somurttu ve geri döndü.
‘Hiç kimse işini yapmıyor….’
Sonra, bir adam tekrar Dalia’nın önünde durdu.
Uzun boylu ve sağlam vücutluydu. Koyu kıvırcık saçlı ve kahverengi tenli yakışıklı bir adamdı. Bu, aynı zamanda bu İmparatorluğun bir başka üstünü olan Frederick’in dört Dükalığından biri olan Artus evinden Meldon Artus’du.
Meldon Dalia’yı duvara doğru çekti ve şefkatle söyledi.
“Leydim. Sanırım karar verme zamanı geldi.”
“Ne, ne kararı?”
“Bu……”
Sonra birisi kabaca Meldon’ın omzunu itti ve Dalia’yı ondan ayırdı.
“Benimle değilse, baloya başka kiminle giderdin, Bayan Dalia?”
Mavi gözlü bir sarışındı, şovalye büyük bir dağ gibi bir fiziğe sahipti, bir pelerin ve zırh giyiyordu.
O, Blueport Dükü ailesinden Lewayne Blueport’tu. Elbette o da başka bir üstündü.
Dalia derin bir nefes aldı. Bu günlerde daha fazla iç çekiyordu.
“Siz ikinizle de gitmiyorum.”
Sonra ikisi, incinen ifadelerle Dalia’ya baktı.
“Öyleyse yine Sör Cedric ile mi oldu?”
Meldon bariz bir hoşnutsuzlukla söyledi.
Cedric, İmparatorluğun ikinci prensi ve İmparatorun halefidir. Dalia başını salladı.
“Hayır.”
“O zaman kim o?”
Lewayne ağlamaklı bir bakışla sordu.
Dalia çenesini kaldırdı. Ve gururla söyledi.
“Bu sefer Adrisha ile gidiyorum.”
“…… Ne?”
Her ikisi de saçma bir sesle cevap verdi.
“Dalia!”
Sonra, salonun sonunda, bir kadın mutlu bir ifadeyle Dalia’ya doğru koştu. Dalia’ya sarıldı ve diğer ikisine dikkatle baktı.
“Bu sefer Dalia benimle gelmeye karar verdi. Başka kimseye ihtiyacı yok.”
Adrisha Beniter, Dalia’nin reankarne olduğu oyunun kahramandır.
Orijinal eser, bu çılgın üstünlerin aşırı sevgisine ve takıntısına maruz kaldığı harap bir hikayeydi……
‘Adrisha böyle bir şeyle acı çekmediği için şanslı…’
Dalia, işlerin nasıl böyle olduğunu düşündü.
