Bütün gece güzel bir uyku çektikten sonra Il Han, bir dinlenme becerisi ustasından beklendiği gibi birkaç günün yorgunluğunu üzerinden atmayı başardı.
Şimdi daha fazla erteleyemezdi. Artık Çin’e gitme zamanı gelmişti.
Ancak bunu söyleyince annesinin tepkisi şöyle oldu:
“Yine mi çıkıyorsun? Sonra annem biraz Ya’umin’e gidecek.”
“Bazı iyi deniz ürünleri ortaya çıktı mı?”
“Bunun gibi bir şey.”
Annesi hayatından kendince zevk alıyor gibiydi. Masada bilinmeyen hayvan etiyle yapılan yahniyi yiyen Il Han tatmin olmuştu. İnsan uyumu gerçekten şaşırtıcıydı.
Yemekten sonra yıkandı ve tazelendikten sonra planladığı gibi atölyesinde silahlarını yeniden doldurdu. Önce mutasyona uğramış türler zindanında kullandığı kısa mızrakları her yere fırlattığı için yeniden stokladı, ardından kalan on atışı düzgün kullanması gerektiğinden tüm kalbiyle yığın sığınağını tamir etti.
Ayrıca diğer silahlarını ve zırhını da tamir etti. Onları tamir ettikçe saldırı gücünün ve savunmanın bir şekilde arttığını gördü ama aldırış etmemeye karar verdi.
[O 3. sınıf sihirli taşı kullanmıyor musun? Birini İmparatoriçe’nin silahı olarak kullansan bile bir tane kalıyor.](Erta)
Il Han’ın yeniden stok yaptığını ancak yeni silah yapmadığını gören Erta, kafası karışmış bir şekilde sordu. Ardından Il Han gülümseyerek cevap verdi.
“Çünkü yapacak bir şey bulamıyorum. Henüz zırh değiştirme zamanı değil ve mızrak da çok güçlü. Alt silah yapmak da mana israfı.”
[Neden aksesuar yapmıyorsun?](Lita)
O anda, Lita tamamen beklenmedik bir şey söyledi. Ölü bir açıdan vurulduğu için bayılmak üzere olan bir boksör gibi, Yu Il Han kısık bir sesle sordu.
“Aksesuarlar?”
[Evet.]
Yu Il Han’ın kalbi güm güm atıyordu. Büyük Afet’ten önce oynadığı oyunları hatırlamıyordu. Aslında dekorasyondan başka bir işe yaramıyorlardı, hayır, daha çok dekorasyon için yapılmışlar(!), oyunlarda en az silah ve zırh kadar önemli değiller mi!
Lita’yı avucunun üzerine koyan Il Han ağzını açtı.”
“Bunu neden biraz daha detaylı anlatmıyorsun?”
[Her eser zırh ve silah değildir. Mana işçiliği, zanaatkarın iradesini, mananın gücünü ödünç alarak ve onu bir öğeye yerleştirerek işlemektir. Yani zırh ve kılıç olmak zorunda değil.]
“‘Ayrıntı’ kelimesini kullandığım için özür dilerim, sadece doğrudan konuya git.”
[Uh, dediğim gibi…]
Lita neden bunu düşünüyordu, onun yerine Erta bir “heh” ile gülerken cevap verdi.
[Bu, çok sayıda ekipman yuvanız kaldığı anlamına gelir.]
“Güzel, çok daha doğrudan!”
Sadece oyunlar değildi. Fantastik romanlarda da bu ana karakterler krizleri özel bir güce sahip kolyeler/yüzükler/dövmeler/bilezikler/halhallar/küpeler/vb. ile kırmazlar mı? Lita ve Erta, Il Han’ın bu tür eserleri yapabileceğini söylüyorlardı.
Yu Il Han da bunun mümkün olduğunu düşündü. Hayır, daha ziyade, engelleme veya saldırma gibi net bir amacı olan zırh ve silahların aksine, mütevazi bir aksesuarın etki aralığının bunlardan çok daha fazla olabileceğini düşündü.
[Yani, bir şey yapacak mısın?](Erta)
“Evet.”
[Yüzükleri severim!](Lita) (Ç/N: Bu cümle ‘Yüzük istiyorum!’ anlamına da gelebilir)
“Yapmıyorum. Bir tane yapmak uzun zaman alıyor.”
[Uh… evet…](Lita)
Lita nedense morali bozulurken, bin yıllık bakirenin yapmaya karar verdiği şey bir bileklik oldu.
Dev gök gürültüsü kuşunun en bozulmamış kısmını çıkardı ve onu sıradan bir bileklik haline getirdi. Bir eldivenin içine sığacak kadar ince bir deri bileklikti.
Bileziğinden çok kol bandına benzeyen bu çok sıradan görünüyordu, ancak malzemeler boşuna 3. sınıf bir canavardan değildi, bu yüzden sıradan kılıçların ona zarar veremeyeceği kadar zordu. .
[İyi bir fikir. Bu sefer kazandığın ganimetler ne kolye ne de küpe yapmaya uygun değil.](Erta)
“Öyle değil, sadece yapımı en az zaman aldığı için yaptım.”
[Tamam…](Erta)
Şimdi Erta bile nedense moralini bozarken Il Han mana zanaatına hazırlanıyordu. Bir yanda deri bileklik, diğer yanda iki 3. sınıf yıldırım kuşu büyü taşından daha büyük olan büyü taşı.
Ancak malzemeden daha önemli olan onun iradesiydi. Derin bir nefes alan Il Han gözlerini kapattı.
Zifiri karanlık görüntü ve sessizlikte Il Han’ın düşündüğü şey gök gürültüsü kuşunun yaptığı şimşek girdabıydı. O kadar olmasa bile Il Han zırhını delmeden önce koruyucu bir zar istiyordu.
Parlak bir ışık oluştu. Ona mana aracının büyük başarısını anlatan olumlu ışık. Mana işçiliğine sahip diğer insanların yılda bir kez göreceği bu ışık, Il Han’ın güneş ışığından daha çok gördüğü bir şeydi.
Bu, bunun şans eseri olduğu anlamına gelmiyordu. Bunun nedeni, mana işçiliği olarak bilinen teknik hakkında derin bir anlayışa sahip olmasıydı.
Yu Il Han gök gürültüsü kuşunu öldürme kaydına sahipti ve bilezik ve sihirli taş da gök gürültüsü kuşundandı. Bu gerçekten ders kitabı mana işçiliğiydi.
Elbette bu gerçeği bilmeyen çok kişi yoktu ama bunu ders kitabına göre yapmak zordu. Dünyada her şey hep böyleydi.
[Quick Lightning Storm’un Altın Deri Bilekliği]
[Rütbe – Benzersiz]
[Savunma – 1.700]
[Seçenekler – Mana yenileme hızında %20 artış; vurulduğunda şimşek fırtınası yaratmak mümkündür. Günde bir kez ile sınırlıdır.]
[Dayanıklılık – 1.150/1.150]
[Yıldırımın konsantre gücüne sahip bir eser. İçinde bir canavarın güçlü ve vahşi gücü yaşıyor.]
“Vay.”
İmparatoriçe Kang MiRae’nin çok istediği seçenek bu bileziğe takıldı! Tabii ki Il Han henüz mana kullanamadığı için mana yenileme hızını artırmanın faydası yoktu.
Bunu Kang MiRae’ye satıp satmamayı kısaca düşündü ama kendi istediği seçeneğe sahip olduğu için kendisi giymeye karar verdi.
Para kazanmak kötü bir şey değildi ama güvenlik her şeyin üstündeydi! Üstelik sonuçlar düşündüğünden daha iyi olduğu için biraz korkmuştu. Bunun nedeni, bu istatistiklere yakışan yüksek düzeyde bir tehlikenin kendisine geleceğini hissetmesiydi.
[Senin neyin var Il Han? Bir krallığın hazinesiyle aynı seviyede olan şeyleri nasıl bu kadar kolay yapabilirsin?](Lita)
[Saf çelikten 2. sınıf bir canavarın derisini delebilecek bir mızrak yaptığını düşünürsek bu hiçbir şey.](Erta)
Lita, Il Han’ın yeteneğine şaşırmıştı ama Erta çoktan vazgeçtiği için oldukça rahat bir şekilde cevap veriyordu.
Bu arada, bileziğin seçeneklerini kontrol ettikten sonra, Reta Kar’iha ile aynı seviyede başka bir canavar ortaya çıksa bile her şeyin icabına bakabileceğine olan güvenle dışarı çıkmaya hazırlandı.
Hedefi, Çin’in Shandong Eyaletinin Qingdao şehri ile ünlü merkezi dağlık bölgeleriydi. Kuzu kebabı yemeyeceğine veya Tsingtao içmeyeceğine ve Quegna zindanını temizledikten sonra hemen eve döneceğine karar vererek Incheon Havaalanına gitti. Tabii ki kaçak yolcuya! (Ç/N: Çin hakkında hiçbir şey bilmiyorum ve bu paragrafın tamamı korkunç derecede yanlış olabilir. ‘Tsingtao’ için ensj sayesinde, çünkü Qingdao ve Tsingtao Korece’de aynı şekilde yazılıyor, ne olduğunu bilmiyorum)
Havaalanı insanlarla doluydu. Artık yüksek seviyeli insanlar arka arkaya 2. sınıflarını aldıklarına göre, gökyüzü yolları giderek daha fazla açılıyordu.
Gezmek için evden ayrılan çok cesur insan yoktu ama dünyada bir tane almaktan başka seçeneği olmayan pek çok insan vardı.
Havaalanında gerçekten çok çeşitli insanlar vardı. İşadamları, zırh giyen bir yetenek kullanıcısı, askeri kıyafetli insanlar… Il Han’ın aşina olduğu bazı kişiler vardı ama Yu Il Han onların bir araya gelmesinin bir şeylerin habercisi olduğunu hissetti ve endişelenmeye başladı.
“Ah, yemin ederim görevimi düzgün bir şekilde bitirip evlenmeye gideceğim.”
“Ülkenin gitmene izin vereceğini sanmıyorum, Teğmen Han.”
“Kimse evlenmeme engel olamaz.”
Büyük Afet’in ilk aşamalarında her yerde canavarları öldürürken tanıştığı albay Yoon DaeHan ve ikinci teğmen Han YeoRang’ın figürleri.
Rütbelerindeki fark falan yüzünden bu ikisinin bir arada olmayacağını düşündü, ama şimdi, sıra dışı görünen siyah askeri birliklerden, artık özel kuvvetlere aitlermiş gibi görünüyordu.
Yu Il Han ayrıca hangi özel kuvvetlerde olduklarını hemen anladı. Bastırma, tek şey buydu. (Ç/N: Depresyon lakaplı Bastırma’yı hatırlıyor musunuz?)
“Onlarla tanıştığıma göre artık onlarla iletişim kurmak istiyorum…”
Kang MiRae ile yaptığı işlem sayesinde artık muazzam miktarda para kazanabilecek olsa da, seri üretim ekipmanı Bastırma’ya satmak için fikrini değiştirmedi. Diğer insanların canavarlara karşı daha iyi savunma yapmasını amaçladığı için.
Onlarla tanıdığı insanlar aracılığıyla iletişime geçmek daha iyi olurdu ve şimdi en iyi fırsat olurdu, ama nasıl düşünürse düşünsün, içinde kötü bir önsezi vardı.
Onlarla konuşursa kendini yeni bir arayışa kaptıracağı duygusu ona saldırdı. Pek çok uçak zaten Incheon Havalimanı’ndan kalkıyordu ve görünüşe göre askeri bir uçakta kalkıyor olmalılar, bu yüzden onun ve onların yolları muhtemelen kesişmeyecek.
“Evet, başka zamana bırakalım.”
Bastırma gibi özel kuvvetler, askeri havaalanına sahipken neden Incheon havaalanına geldi? Bazı üzücü talihsiz durumlar yaşadılar, ama…
[Baskı Koruma Kuvvetleri 30 dakika içinde yola çıkacak.]
Dürüst olmak gerekirse, yalnızca Incheon Havaalanı hava yollarını canavarlardan koruyan askeri kuvvetlere sahipti.
Evet, ne paraları ne de askerleri vardı! Bu kadar ulusal savunma bütçesinin nereye gittiğini bilmiyordu ama her neyse, Kore onları farklı havaalanlarına dağıtacak kadar askeri yetenek kullanıcılarına sahip değildi.
Incheon Havalimanı’na gelmelerinin sebebi de bu yüzdendi. Hayır, belki de Koruyucu Güçlerin kendileri olabilirler. Çünkü hepsi Bastırma’ya aitti.
Yu Il Han askerleri görmezden geldi ve ilerledi. Gideceği yere giden uçağı kontrol etti ve hızla uçağa bindi. HI’nin kaçak yolcusu zaten bir sanat seviyesindeydi.
Hiçbir modern sihrin ya da bilimin göremediği gizliliği onu uçağa güvenle taşıdı ve tam boş bir koltuğa uzanmak üzereyken aklına bir fikir geldi.
“Bir dakika, geçen sefer pasaport başvurusu yapsaydım böyle olmazdı, değil mi?”
[Artık öğrendiğin iyi oldu.](Erta)
[Zzz.](Lita)
Geç farkına varan Il Han’ı taşıyan uçak, Çin’e doğru uçtu.
Il Han uçaktan iner inmez Navigasyon Erta’nın yardımıyla şehrin karşısına koştu. (Ç/N: Erta-vigation’ı koymak istedim ama neyse…)
“Vay canına, bu tam bir karmaşa.”
Kore canavarlara karşı savunmada pek başarılı değildi ama Çin’in çoğu şehir şeklini zar zor korudu; o kadar yıpranmış ve mahvolmuştu ki. Domino taşları gibi devrilen yüksek binalar her yerdeydi ve daha küçük binalar daha kötüydü.
Restorasyonun sürdüğü şehirlerde, evsiz sayısız gezgin vardı. Il Han’ı bulmalarının hiçbir yolu yoktu ama Il Han ne zaman görüş alanlarına girse biraz durdu. Seongbuk-gu’da devasa bir ayıyla savaştığı, en son birçok insanın evlerinden kaçtığı zamanı hatırlamıştı.
Onlara bakarken rahatladığımı söylese yalan söylemiş olurdu.
[Bütün mevcudatın kendi kudretiyle yaşamak hak ve mecburiyeti vardır. Onlara aldırmana gerek yok](Erta)
[Onlara yardım etmene gerek yok. Sadece kendini korumalısın.](Lita)
“…Evet elbette.”
Melekler, bakışlarının nereye gittiğini fark etmiş gibiydi. Il Han’ı oldukça soğuk sözlerle cesaretlendiren onlara Yu Il Han acı bir gülümsemeyle cevap verdi ve aceleyle yoluna devam etti.
Mümkünse krizdeki insanlara yardım etmek istedi. Onu tehlikeye atmadıysa, yaralanmaya kararlıyken hareket edebilirdi.
Nezaketinden ya da aptal olduğu için değildi, sadece kendi ırkının gözlerinin önünde öldüğünü görmek iğrenç hissettiriyordu. Ve dürüst olmak gerekirse, insanları kurtarmak oldukça iyi hissettirdi.
Ama o kadardı. Il Han için en önemli şey Yu Il Han’ın kendisiydi. Dünyadaki tüm acınası insanları kurtarabileceğini kibirli bir şekilde düşünmedi. Talihsizdi, ama hayat kendisi için yaşamak için bile çok kısaydı. (Ç/N: Onun felsefesini seviyorum)
Hedeflediği zindana ne kadar kalmıştı? Il Han, içindeki kötü hisleri üzerinden atmak için bir an önce savaşa girmek istedi. Güçlü bir rakip olsa bile iyiydi. Aksine, biriyle savaşmak istedi.
Ancak, onun ne düşündüğünü biliyormuş gibi, Lita sert bir sesle mırıldandı.
[Bu tehlikeli.](Lita)
[Nedir?](Erta)
Erta hiçbir şey fark etmemiş gibiydi. Il Han önce durdu ve Lita’ya sordu.
“Şimdi ne oldu? Yakınlarda 4. sınıf bir canavar mı belirdi?”
[Bunun gibi bir şey.](Lita)
[Bekle, hiçbir şey hissetmedim. Lita, ne oldu?](Erta)
[Zindan gizliliği. Sanırım hainlerin kuyruğuna takıldık. Ve düşündüğümüzden daha ciddi bir durum.](Lita)
Daha önce hiç böyle konuştuğunu duymadığı için Lita’nın sesindeki ciddiyetten Erta’nın dili tutulmuştu.
Öte yandan, Il Han rahat bir nefes aldı.
“Vay canına, ne zaman olacağını merak etmiştim. Neyse ki bu sefer önceden öğrendim.”
[Rahatladığın kısım garip!](Erta)
Erta öfkeyle bağırdı ama Il Han gülümseyerek cevap verdi.
“Ne demek istiyorsun? Çok büyük bir fark yaratıyor.”
Reta Kar’iha’ya karşı savaşmak zorunda kaldığı zamandan farklıydı.
Gizlenme efendisi Yu Il Han’ın krizin yaklaştığını görmesi ve ona karşı harekete geçebilmesi.
Bunun anlamı, düşmanları tarafından bilinmeyecekti.
