14. Bölüm | Heine’nın Dili
Xiao Yan’ın kalbi titredi. Bu, Heine Burton’dı!
Düğmeye bastı ve yaşam kapsülü açılır açılmaz biri onu yerden kaldırdı.
“Ah——” Xiao Yan tam bir çığlık atacakken karnı Heine’nın omzuna kabaca yerleştirildiğinde bir an mide bulantısı yaşadı.
Gerçekten bu pozisyondan başka çare yok mu?
Heine tek ayağıyla yaşam kapsülünün kapısına bastı ve sıçradı. Sayısız zombi onları arkadan kovalarken bir zombinin parmağı Xiao Yan’ın saçının ucunu sıyırdı.
Xiao Yan bir zamanlar çiftlik avlusu olan yemyeşil, bakımsız çimenler ve yıpranmış çitlerle çevrili bir yere indiğini fark etti ancak burada tek bir hayvan bile yoktu. Bir bulut parçası üzerlerinde uçuşuyor ve karaya devasa bir hareketli gölge düşürüyordu.
Bu arada, iki tane 1. Seviye zombi arkalarından onları kovalıyordu. Büyük vücutlarına rağmen hızlı ve çeviktiler. Güçlü ve uzun bacaklarıyla ağızlarından sürekli salyalar akarak onlara doğru koşuyorlardı. Bu iğrenç bir manzaraydı ve Xiao Yan onlar için mükemmel bir yemekti.
Xiao Yan hiçbir uyarı almadan yere fırlatıldı. Kendisinii yerden desteklediğinde elleri çakıllara sürttü ama Heine, içinde Manson’ın kafası olan konteyneri Xiao Yan’ın üzerine fırlatıp onu neredeyse yere devirirken buna ayıracak zamanı yoktu.
Heine daha sonra hızla döndü ve iki tane 1. Seviye zombiyi delip geçen “Gümüş Kanat”ları serbest bıraktı. Zombilerin bir tanesi sol bacağını kaybetti ve tam dengesizlikten sendelerken Heine onun kafasını kopardı. Sağ kolu kesik olan bir diğer zombi ise yenileniyordu.
Zombi devasaydı. Heine’nın önünde durduğunda onu neredeyse büyük gölgesiyle kaplıyordu.
Heine zombinin karnına hızlı bir tekme atarak havaya sıçradı ve Xiao Yan daha onun hareketlerini anlayamadan Heine zombinin iyileşmekte olan kolunu kesti, diziyle çenesini ezdi ve zombi geriye doğru sendelerken Heine sol bacağını kaldırdı ve 150 kilonun üzerindeki zombiyi tekmeleyerek yerden uçurdu. Zombi tam dengesini kaybettiği an kafası uçtu. Devasa beden yere çarparken Heine döndü ve Xiao Yan’a doğru yürüdü.
“Kalk.”
Xiao Yan, Heine’nın buz gibi bakışlarını gördüğünde içgüdüsel olarak nefesini tuttu. Çabucak ayağa kalkmaya çalıştı ama ayak bileğinde keskin bir acı hissetti; bunun sadece bir burkulma değil, muhtemelen bir kırık olduğunu biliyordu ancak buna tahammül etmeliydi aksi takdirde Heine onun yaralandığını öğrenirse onu bir yük olduğu için geride kalabilirdi.
Xiao Yan, zonklayan acıya rağmen yüzünde hiçbir şeyi belli etmemeye çalışarak elinden geldiğince hızlı bir şekilde Heine’nın arkasından yürüdü. İşleri daha da kötüleştiren şey, içinde bir beyin bulunan ağır bir konteyner taşımak zorunda kalmış olmasıydı.
Neden beni bulan tek kişi Heine, diğerlerine ne oldu?
Yoksa… Hepsi öldü mü? Ya Mark? Ve Reeve…
Gelgit’ten gelen üç uçakla çevrilmişlerdi; bu, tek düşmanlarının zombiler değil aynı zamanda Gelgit’ten gelen suikastçılar da olduğu anlamına geliyordu.
Xiao Yan bunları düşünürken Heine elini kaldırdı ve bilekliğine doğru konuştu: “Xiao Yan’ı buldum, her zamanki yerde buluşalım.”
Xiao Yan onun sözlerini duyduktan sonra rahatlamış bir şekilde iç çekti. En azından hayatta kalan sadece biz değiliz.
Sonra Xiao Yan yerdeki küçük, sığ bir çukuru gözden kaçırdı ve yanlış adım attı. Çenesinin üzerine sertçe düştü ve dilini ısırdı, kanın tadı ağzına yayıldı.
Kahretsin! Ne kötü şans ama! İnanılmaz korkunç bir şans!
Bir erkeğin ağlaması utanç verici olsa da Xiao Yan şu anda gerçekten ağlayacak gibiydi.
Ayağa kalkmak için çabaladı ama yaralı bileğini hareket ettirirken keskin bir zonklama ağrısı hissetti. Şakakları bile zonkluyordu. Aşırı büyümüş çimenlerin arasından Heine’nın gittikçe uzaklaştığını görebiliyordu ve diğer tarafta ona doğru koşan birkaç zombi vardı
Neyse ne… Hadi yutun beni… Zaten tüm insanların sonu ölüm.
Xiao Yan pes ederek çimenlerin üzerine uzandı. Hafif bir esinti yüzünü okşadı, üstündeki mavi gökyüzü Charles’ta görülen holografik gökyüzünden çok daha geniş ve net görünüyordu. Gözlerini kapattı ve üzerine bir gölge düştüğünü hissetti… Bu, muhtemelen zombilere aitti.
Kalbi hızla atıyordu, Manson’ın zombiler tarafından parçalara ayrıldığı sahne kafasında tekrar ediyordu. Kararından biraz pişman oldu, belki de Heine Burton’ın peşine düşmek için elinden geleni yapmalıydı.
“Daha ne kadar uyumayı planlıyorsun?”
Xiao Yan’ın gözleri aniden açıldı ve buz mavisi bir havuza daldı.
Heine, Xiao Yan’ın önünde tek bacağının üzerine çöktü; keskin hatları havada bir iz bırakıyor gibiydi.
Xiao Yan gözlerinin ucuyla yerde yatan cesetlere bir bakış attı. Heine zombilerden kurtulmuştu.
“…Dayanamıyorum Albay. Neden konteynerle gidip bana hızlı bir ölüm vermiyorsun… Dinlenmeye ihtiyacım var…”
Xiao Yan, Heine Burton’a neden böyle bir şey söylediğini bilmiyordu, belki de ondan intikam almak istemişti. Heine’nın onun gibi bir yükün işini kılıcıyla bitirme olasılığı yüksekti.
Xiao Yan endişeyle gerilirken Heine elini uzattı. Parmağı Xiao Yan’ın yanağına dokundu ve ardından küçük bir “çat” sesi geldi. Xiao Yan, Heine’nın elinde tuttuğu yaprağı fark etmeden önce hafifçe titredi.
Heine bir yaprak koparmıştı.
Dudaklarını hafifçe araladı, Xiao Yan onun dilinin belli belirsiz bir şekilde yaprağa dokunduğunu gördü, ardından Heine yaprağı ağzında daha derine yerleştirdi. Onun soğuk ve sabırlı yüzü Xiao Yan’a birdenbire utanç verici bir şekilde çekici gelmişti.
Xiao Yan kalbinin göğsünde şiddetle çarptığını fark etti. Heine yaprağı ağzından alana kadar Heine’nın yarı saydam tükürüğü yaprağı kaplamıştı. Heine tek kelime etmeden Xiao Yan’ın ağzını kıstırdı ve yaprağı onun ağzına koydu.
“Mm——”
Xiao Yan’ın gözleri genişledi, beyni olması gerektiği gibi çalışamadı.
Damarlarından elektrik dalgaları geçiyormuş gibi hissetti, kasları gerildi, parmakları bilinçsizce altındaki çimenleri kavradı.
Heine tutuşunu gevşetti ve konteyneri yanında taşıyarak ayağa kalktı, “Hadi gidelim.”
Xiao Yan elini kaldırdı ve avuçlarındaki yaraların yok olduğunu gördü, ayak bileğindeki zonklamanın ve şişkinliğin de öyle.
Sanki kör olmuş gibi Heine’nın baktı. Yaprağın tazeliği hala ağzındaydı… Heine Burton’a ait lezzetle birlikte…
Mark bir keresinde Heine onun omzunu kırdığında Reeve’in onu bir öpücükle iyileştirmesi konusunda şaka yapmıştı ama bu sefer…
Bu Heine ile dolaylı bir öpücük olarak mı sayılıyordu?
Heine’nın dilinin ucunu yaprağa değdirdiği ve yaprağı ağzının içinde döndürdüğü görüntüsü Xiao Yan’ın yüzünün kızarmasına neden oldu.
“Ya hızlan ya da burada öl.”
Heine kaşlarını çatarak geri döndü, buz gibi bakışları Xiao Yan’ın tüm arzulu düşüncelerini dağıtmıştı.
“Dolaylı bir öpücük mü? Daha çok ölüm öpücüğü gibi!”
“Heine sadece bileğini daha hızlı iyileştirmek adına tükürüğündeki X-virüsünü sana iletmek için yaprağı kullanıyordu.” Diye söylendi Xiao Yan kendi kendine.
Heine’nın her adımı canlıydı ve Xiao Yan onun peşinden koşmak zorunda kalmıştı, birkaç kez de nefes nefese kalarak yere düşmüştü. Xiao Yan yüzsüz olmayı öğrenmişti, buradaki tek kişi Heine olduğu için artık utanmıyordu bile.
Belki de Heine bir Özel Kuvvet askerinin bakış açısından Xiao Yan’ın yavaş hızına daha fazla dayanamamıştı, nihayetinde Xiao Yan’ı tekrar omzunda taşımaya başlamıştı.
“Albay Burton! Albay! Kendi başıma yürüyebilirim!”
Ters döndüğünüzde kanınızın başınıza hücum etmesi hissi hiç hoş değildir.
“Kapa çeneni.”
Xiao Yan yenilgiyle iç çekti. Pekala, en azından onun peşinde koşmaktan yorulmama gerek yok.
Heine’nın attığı her adımda vücudu sallanıyordu. Yerden çıkan küçük yuvarlak mantarları ve uzun otların üzerinde yürürken çılgınca zıplayan çekirgeleri görebiliyordu.
Her şey çok canlıydı.
Belki de laboratuvarda kapana kısılmış ve hayatları boyunca dış dünyayı görme şansı bulamamış A Sınıfı araştırmacılara kıyasla sandığı kadar şanssız değildi.
Sonunda rüzgar geçirmez bir tünele vardılar. Xiao Yan bir keresinde kütüphanenin veri tabanında bu güzelliğe rastlamıştı. Bu, iki yüz yıl önce tayfun felaketinden sıkça etkilenen bölgelerde inşa edilmiş bir tahliye tüneliydi bu nedenle insanlar bu rüzgar geçirmez tüneli erzak depolamak ve tayfunlar veya kasırgalar sırasında saklanma yeri olarak kullanmak için yapmışlardı.
Xiao Yan, başından ayak parmaklarına akan ani kanın neden olduğu baş dönmesini üzerimden atmaya çalışırken Heine, Xiao Yan’ı yere bıraktı. Neyse ki bu uzun bir yolculuk değildi yoksa kendisinin beyin kanamasından ölen ilk araştırmacı olacağına inanıyordu.
Heine, kapıyı açmadan önce hafifçe kapıdaki tozu silkeledi. Geri döndü ve Xiao Yan’a bir bakış attı, “İçeri gir.”
“Yani burası Heine’nın bahsettiği ‘her zamanki yer’ mi?”
“Gelgit’teki suikastçılar onları bulduysa buraya kolaylıkla girebilirler! Gerçi burası gerçekten kimsenin aklına gelmeyecek bir yer.” diye düşündü Xiao Yan.
Eh; tünelde kalmak, otlakta durup zombiler için yemek görevi görmekten daha iyiydi.
İçerisi zifiri karanlıktı. Xiao Yan kapıdan girdiği anda neredeyse düşüyordu ta ki bir el onu yakasının arkasından tutup geri ayağa kaldırana kadar.
Heine karanlığa bir parıldayan çubuk fırlattı ve Xiao Yan sonunda kasvetin içini net bir şekilde görebildi. Tam önünde, daha derine inen dik bir merdiven vardı. Heine onu geri çekmeseydi neler olabileceğini hayal etmesi zor değildi!
Heine onu yakından takip ederken Xiao Yan merdivenlerde dikkatli adımlar attı. Heine kapıyı arkalarından kapatmış ve içeriden kilitlemişti.
Parıldayan çubuk etrafın sadece küçük bir alanını aydınlatmıştı ama Xiao Yan yine de tünelin temiz ve düzenli olduğunu fark etmeyi başarmıştı. Yüksek teknolojili bir iletişim sistemi veya başka fütüristtik cihazlar yoktu, tünel iki yüz yıl önceki orijinal durumundaydı.
Güneydoğu duvarında ince bir çarşafla örtülü çelik bir karyola; kuzeybatıda ise eski püskü bir sofa ve onun önünde de ahşap bir sehpa vardı.
Heine bir dolabı açtı ve bir paket peksimeti Xiao Yan’ın üzerine fırlattı.
Xiao Yan tüm “maceralardan” sonra acıkmıştı, Mark, o kahvaltısını yapmadan önce onu uçağa sürüklemişti. Artık hava kararmak üzereydi ve boş midesinden seğiren ağrıyı hissedebiliyordu.
Bu tünel muhtemelen açık hava görevleri sırasında Heine’nın biriminin irtibat noktasıydı, bu da burada neden erzak depolandığını açıklıyordu.
Peksimetten bir ısırık alan Xiao Yan’ın dili tutulmuştu. Ordu, protein ve diğer besin maddelerinin alımını sağlamak adına Xiao Yan için neredeyse yenmez olan yüzde sıfır su veya aroma içeren bu peksimeti özel olarak yaratmıştı.
Ama Heine yerde oturmuş onları sessizce yiyordu. Sessizlik ve tarif edilemez baskı, Xiao Yan’ın bisküviyi yutmakta zorlanmasına neden oldu.
Aniden, Xiao Yan’ın katlanmış bacaklarının arasına bir şişe su düştü.
“İsraf etme.”
Xiao Yan onun ne demek istediğini anlıyordu. Charles yüz yıl önce deniz suyunu tatlı suya dönüştürmek için etkili bir yöntem icat etmiş olsa da tüketilebilir su, bir görevin ortasında olanlar için son derece değerliydi.
Doğrusu Xiao Yan kavrulmuştu. Yarım dakikadan kısa bir sürede suyun üçte birini içmişti. Midesindeki dolgunluk hissi nedeniyle Xiao Yan’ı bir uyku sersemliği sardı. Heine’nın yatağın yanında oturduğunu görünce sessizce kanepeye geçti ve ellerini önünde kavuşturarak uykuya daldı.
Parıldayan çubuktan gelen ışık yavaş yavaş söndü, tünel daha da karardı.
Gece, açık havada dolaşmak için uygun bir zaman değildi; açıkta kalan geniş bir otlaktan bahsetmeye gerek bile yoktu. Xiao Yan kadar deneyimsiz biri bile herhangi bir hamlenin gün doğumuna kadar beklemesi gerektiğini bilirdi.
Tüm yıl boyunca sabit sıcaklıkta ve korunaklı bir ortamda yaşayan biri olan Xiao Yan, vücuduna nüfuz eden bir soğukluk hissetti. Bir kez daha uykuya dalmak umuduyla kendine daha çok sarıldı ama yapamadı. Vücudu kontrolsüz bir şekilde titriyordu.
Yatağa yaslanmış olan kişi o daha ne zaman olduğunu bilmeden “Kalk.” diyerek onun karşısına dikildi.
“Hm… Ne?” Xiao Yan uykulu bir halde gözlerini açtı. Heine avucunu uzatıp onun alnına koydu, “Ateşin var. Git yatakta yat.”
Xiao Yan’ın zihni ateşten dolayı bulanıktı, onu yanlış duyduğunu sandı.
“Heine kendisinin yatakta uyumasını mı istiyor? Burada en yüksek askeri rütbeye sahip kişi Heine, değil mi? Yani o yatakta uyuyan o olmalı…” Xiao Yan’ın aklı karışmıştı.
Xiao Yan titreyerek ayağa kalktı. Bugün çok fazla şey yaşamıştı; suya dalmış ve askeri üniformasının içinde baştan aşağı sırılsıklam olmuştu. Nanomateryaller normalden daha hızlı kurumasına rağmen zaten soğuk sudan dolayı üşütmüştü ve bir de buna yorgunluk, zihinsel olarak gergin olaylar ve geceleri sıcaklıktaki ani düşüş eklenmişti. Vücudu daha fazla dayanamamıştı.
Yatağa doğru sendeledi, çarşafın bir köşesini açtı ve uzandı. Yatağın sıcaklığı uyuşukluğunu arttırdı.
Belirsiz bir şekilde Heine’nın koluna dayadığı bir silahla onun yanında oturduğunu gördü.
“Beni öldürecek mi? Ve burada mı bırakacak?”
Bulanık zihni düşüncelere daldı.
~~~ Sıradaki: 15. Bölüm | İşemem… Lazım… ~~~
