Ayağa tam olarak kalkınca hergün olduğu gibi yüzümü yıkadım, dişlerimi fırçaladım ve üstümü giyindim. Kahvaltıya indim. Annem ve babam çoktan gelmişti bile. Ben de annemin karşısındaki sandalyeye oturdum.
“Günaydın anne, baba.”
“Günaydın Melna~”
İkisi aynı anda söylemişlerdi. Yüzümüzdeki gülümseme ile kahvaltımızı yaptık. Kahvaltımı bititdikten sonra masadan kalkarak çantamı sırtıma aldım. Heyecanlanmaya başlamıştım. Annemin bizi uğurlaması ile evden çıktık ve arabaya bindik. Babam da işe gidecekti. Tabii ilk önce beni bırakacaktı.
Okul için yeni bir hafta başlıyordu. Her tatilden sonra şunu bunu yapacağız diyip üşengeçliğimizin tuttuğu bir hafta.
Camdan dışarıyı izliyordum.
“Dalgın görünüyorsun. Sorun nedir?”
Hemen kendime gelmenin ardından cevap verdim.
“Hiç. Okulda soracağım bir şey vardı, onu düşünüyordum.”
“Hm, neymiş o?”
Bu soruyu nasıl geçiştirebilirdim? Ne demeliydim? Yüz ifademi korumalıydım. Hızlıca birşeyler düşünmeliydim.
“Ah, arkadaşlarımı doğum günüme davet edecektim!”
“Oh, o muydu? Bunun için fazla heyecanlı duruyorsun Melna.”
dedi yüzündeki içten ve sıcak gülümseme ile. Çabucak okulun önüne gelmiştik bile. Babam arabayı durdurdu. Şakalaşır bir sesle
“İşte geldik, inebilirsiniz bayan.”
dedi. Kıkırdayarak arabadan inerken
“Hoşçakal baba!”
dedim ve çantamı sırtıma alarak okulun bahçesine girdim. Kolumdaki saate baktım. Henüz dersin başlamasına bolca zaman vardı. Ben saatime bakarken hemen yanda lüks bir araba durdu. Arabadan inen kişi o kızdı. Güneşte parıldayan eflatun rengi saçlarını savurdu ve arabadan indi. İtiraf etmeliyim ki oldukça havalı görünüyordu. İndiği araba giderken keskin gözleri etrafa bakınıyordu. Göz hareketleri durdu ve gözleri bana kitlendi. Heyecanlıydım ve meraklıydım. O sırada ona baktığımı farketmişti. Yanıma doğru geldi.
“Günaydın.”
“Ah, günaydın.”
Bir şey soracak gibi yerimde kıpırdandım. Sanki düşüncelerimi okuyor gibiydi. Sonunda sordum.
“Derslerin başlamasına daha var, öte yandan dünkü söylediklerinden sonra soracak epey sorum da var.”
Gözleri sanki boş bakıyordu. Duygularını anlayamıyordum. Sanırım düşüncelerini kendine saklamakta fazlasıyla iyiydi.
“Pekala, karşıdaki kafeye gidelim.”
Dediği gibi karşıdan karşıya geçtik ve kafeye girdik. Cam kenarındaki boş masalardan birine oturduk. Tekrardan saatime baktım, hala zaman vardı.
“O halde sor ilk sorunu.”
dedi aynı monoton sesiyle. Koyu mor ve gizemle dolu, keskin ve soğuk gözleri cevap bekler gibi bana yöneldi. Nedense bu gözler tanıdık geliyordu, daha önce görmüşüm gibi. Bu ifadesiz suratın karşısında otururken ve bir şey sormaya çalışırken ortamda gerici bir hava oluşuyordu. Aynı bir hükümdarın otoritesi gibi.
Hareketlerimden beni çok iyi okuyordu.
“Rahatsız hissetmene gerek yok.”
‘Bunu bu soğuk ifadenle mi söylüyorsun?!’ diyesim gelse de bunu yapmadım. Biraz daha rahat olmaya çalışarak konuştum.
“Eh, o zaman ilk önce tanışalım mı? Ben Melna Karkuyna vee orada da Fresta Rodalenne. Gerçi bunları zaten biliyorsun, nereden bildiğini çok merak ediyorum doğrusu…”
Yine aynı ifade ile cevap verdi.
“Bu uzun bir hikaye. Fakat muhtemelen seninki ile aynı şekilde. Senin gibi ben de iki boyut arasında gidip gelebiliyorum. Rodalenne ailesi halihazırda meşhur olduğu için bilmem garip olmasa gerek. Adım Nieves.”
Orada ailemin nasıl olduğunu hatırlayınca jeton düşüverdi. Onun hakkında düşünmeye başladım. Burdaki adı Nieves idi. Peki ya orası? Merakım çoktan beni ele geçirmiş ve üzerimdeki heyecan canlandıkça gerici hava yok olmuştu.
“Peki ya orada kimsin..?”
“Sirea Sombrio.”
Sombrio.. Sombrio~
Sanki bunu daha önce duymuş gibiydim. Bir süre beynim donduktan sonra, aniden şimşekler çakmaya başladı.
SOMBRİO! Sombrio, Sombrio’nun kraliyet ailesinin kullandığı soy isim!
Şok olmuştum, benimle kafa buluyor olamazdı değil mi? Ahh, o boyuta gidemedikçe ne ihtimalle tutturabilirdi ki bunu?! Gerçekten de o muydu?! Sombrio’nun tek prensesinin adıydı bu! Daha önce görmemiş olsam da bu ismi bilmemem imkansızdı.
Bir anlığına durdum ve düşündüm. Şu anda, Sombrio’nun tek prensesi, Sirea Sombrio karşımda oturuyordu!
Onunla burada, bu boyutta karşılaşmayı hiç beklemiyordum. Acaba şimdi ona karşı resmi mi davranmalıydım?
Sirea yine düşüncelerimi okumuşçasına cevap verdi. Acaba gerçekten zihnimi mi okuyor diye düşünmeden edemedim. Gerçi şu anda yüz ifademi kim görse anlayabilirdi sanırım.
“Resmi davranmayı düşünmüyorsun herhalde? Eee, ya diğer soruların?”
Aklımın başıma geri gelmesiyle sorularıma geri döndüm.
“Bizden başka oraya gidebilenler de var mı? Ayrıca benim oraya gidebildiğimi nereden anladın?”
Aynı durgun ve soğuk ifadesini, aynı ses tonunu, aynı bakışları koruyordu. Bu konuda başlı başına bir yetenekti.
“Bizden başka gidebilenler de var. Fakat ne kadar olduğunu bilmiyorum. Seni gördüğümde anlamamın nedeni hissettiğim farklı auraydı. Daha önce..”
Bir anlığına duraksadı. Gözlerinde bir duygu belirdi:
Hüzün.
“Ölen kardeşim de gidebiliyordu. Aynı auraya sahipti. Bu sayede anladım.”
Mahcup bir tavırla cevap verdim.
“Ah..”
Kendini hızlıca toparladı.
“Başka soracağın bir soru var mıydı?”
Saate baktım, zaman hızlı geçiyordu. Adeta su gibi akmıştı.
“2 gün sonra doğum günüm var. Gelmek ister misin?”
“Düşüneceğim.”
Dersin başlamasına yalnızca birkaç dakika kalmıştı. Çantalarımızı alarak kafeden çıktık ve karşıdan karşıya geçerek okula girdik. Sınıfıma yöneldim.
Sınıfa girer girmez sağ taraftaki 2. sıraya oturdum.
“Günaydın Melna!”
“Günaydın~”
Devam edecek~
