Bölüm 1 “Kayıp Ülkede Karşılaşma”
Suzuki Satoru derin derin düşündü.
Bu kızın nasıl biri olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.
Ancak, kesinlikle önemli bir bilgi kaynağıydı.
Kızın konuşmaya daha istekli olması için gardını indirmesini sağlamalıydı.
İlk olarak, tepkilerine göre bir oyuncu değil, bu dünyanın bir sakiniydi.
Bunu doğrulamak istese de, bu hedefe nasıl ulaşılacağı hakkında hiçbir fikri yoktu.
Ayrıca, onun güvenilir olup olmadığını da söyleyemezdi.
Her şeye rağmen sahte bilgiler öğrenmeye başlayabilirdi.
Şu anda, onun güvenini kazanmak için adımlar atması gerekiyordu.
Suzuki Satoru, aklında bu düşüncelerle bir iş adamının gülümsemesini takınarak başladı.
Ama sonra şu anki durumunda bunu yapamayacağını fark etti. Bu yüzden sesini yumuşatmaya çalıştı. Sesi tatlı olarak kabul edilmesede, olabildiğince nazik bir şekilde konuşmaya başladı.
“Ah… ben… sana adımı şimdi vermişken, yeniden başlayalım. Ben Suzuki Satoru’yum.”
“Satoru…sama?”
Suzuki Satoru bu bedeninde gözlerini büyütmeden edemedi, göz yuvalarında ateşler yanmış gibi görünüyordu.
Kendisine adıyla hitap etmesini beklemiyordu.
“Çok tanıdık” diye düşündü Suzuki Satoru.
Ayrıca adını da söyledi.
Bunu hatırlasam iyi olur.
Kız bu noktayı vurgulamak için böyle yapmış olmalıydı.
“San yeterli olur. Şimdi öyleyse… sen Keno-san’sın, değil mi?”
Şimdi gözlerini ovuşturma sırası kızdaydı.
Suzuki Satoru uygunsuz bir şey söyleyip söylemediğini merak etti.
Keno Fasrith Inberun.
Adı Keno olmalıydı ve muhtemelen soyadı Inberun’du. Yoksa FasrithInberun muydu?
Hangisi olduğundan emin olmasa da, yüzündeki şaşkın ifade muhtemelen ona adıyla hitap ettiği içindi ama Suzuki Satoru onun soyadını kullanmıştı.
Belki de bunun iyi niyetinin bir reddi olduğunu düşünmüştü.
Yoksa çocuk olmasına rağmen ismine -san eklediği için miydi?
“Ah, e-evet…”
“Bu durumda lütfen ayağa kalk. Ve sonra — burada konuşmak biraz… buna ne dersin. Büyülü bir kule yaratabilirim… ama bu çevredeki binalardan daha uzun olurdu. Benzer yeteneklere sahip eşyalarım varken… çok fazla dikkat çekmek istemiyorsun, değil mi?”
Suzuki Satoru onu yukarı çektikten sonra Keno ayağa kalkmayı zar zor başarmıştı ve çekinerek başını salladı.
Anlıyorum-
Bu Keno’nun büyülü eşyaları bildiği anlamına gelirdi.
Bu, bu dünyanın sakinleri için ortak bir bilgi miydi, yoksa sadece onun sahip olduğu mesleki bilgi miydi?
Yoksa YGGDRASIL ile bağlantılı biri miydi?
Yine de zombilerle dolu bir şehirde bulduğu ölümsüz bir kızda bir tür sıradan özellik aramaya çalışmanın yanlış bir şey olduğunu hissetti.
Ve neden dikkatlerden kaçınmak istediğine gelince — bu şehirde zombiler dışında başka zeki yaşayan ölüler olduğu için mi yoksa etrafta düşman yaratıklar olduğu ve bu yer güvenli olmadığı için miydi?
Böylesi kulağa daha çok tatmin edici geliyordu.
“Öyleyse güvenli bir yer biliyorsan beni oraya götürebilir misin?”
Keno’nun vücudu titredi.
Kızın nasıl hissettiğini anlıyordu.
Kendi açısından baktığı zaman PK olma ihtimali bulunan birini kendi sığınağına götürmek istemezdi.
Bu nedenle bir adım geri atmalı ve barış içinde konuşabilecekleri bir yere gitmeye karar vermeliydi.
Keno’nun yedek bir saklanma yeri olmadığından olabilir miydi?
“Yeterince dikkatli değilsin” demek kolay olurdu ama Keno’nun neler yaşadığını bilmediği için böyle bir şey söylemeye hakkı yoktu.
Suzuki Satoru bile başka arkadaşlarla tanışmamış olsaydı YGGDRASIL oynamaya devam etmeyecekti.
Başka bir deyişle, bir kişinin eylemleri deneyimlerine ve geçmişine dayanıyordu.
Belki de Keno’nun günlük hayatında bu kadar dikkatli olmasına gerek yoktu.
Suzuki, onunla tecrübesiz bir acemiye hitap eden bir Yggdrasil oyuncusu olarak konuştu.
“Beni mekanınıza götürmen şart değil. Güvenli olduğunu düşündüğün başka yerler biliyor musun? Mesela yakındaki evler gibi?”
Gerçeği söylemek gerekirse, kızın sığındığı yerin nerede olduğunu bilmek istiyordu.
Ancak Suzuki Satoru, bir çaylağa tavsiye veren eski bir gazinin ahlaki yükümlülüğü ile doluydu ve bu yüzden samimi bir alternatif önerdi.
Ayrıca, Keno sığındığı yerdeki tek kişi olmayabilirdi.
Yoksa burası onun için Satoru’nun arkadaşlarının Satoruya olduğu kadar önemli miydi?
Suzuki Satoru, arkadaşlarını tehlikeye atmak istememe hissini tam olarak anlayabiliyordu.
“Eğer kendi başına karar veremiyorsan, üstünle konuştuktan sonra geri gelmende bir sakınca görmüyorum. Bu durumda, yakınlarda bekleyeceğim… hiç ölümsüz olmayan bir yerde.”
Kaçmasına izin vermek istemese de, onu takip edip bilgi almak için zorlamak istemiyordu.
Kızın kendisine güvenmesine izin vermek de bir şeydi diye düşündü Suzuki Satoru.
Üst düzey bir oyuncu olarak görev duygusu aklına geldi.
Keno çekingen bir tavırla uzaklaştı.
“Çok teşekkür ederim Keno-san.”
Suzuki Satoru’nun bu sözleri arkasından söylediğini duyunca Keno’nun omuzları seğirdi.
Ardından hızla dönüp ona baktı.
“Hm? Ne, sorun ne?”
“Ah, hayır, h-hiçbir şey…”
Keno sessizce mırıldandı ve uzaklaştı.
Suzuki Satoru neler olduğu hakkında meraklandı.
Sadece temkinli mi davranıyordu, yoksa gerçekten o kadar korkutucu olduğu için miydi?
Aslında Keno, kendisi ölümsüz olmasına rağmen, dar bir sokaktan zombileri gözetliyordu.
Bir zamanlar düşman olduklarını mı varsaymalıydı?
Bu durumda, o nasıl bir ölümsüz varlıktı?
Kırmızı gözleri olan birçok türde ölümsüz yaratık vardı – hatta bir nebze Suzuki Satoru da öyleydi.
Ancak, çok azı Keno kadar düzgün görünüyordu.
Vampir Gelin kelimeleri aklına gelirken, keno onlardan birisiymiş gibi değildi.
İşte o anda Suzuki Satoru, onun saf cehaleti karşısında şaşkına dönmüştü.
Eğer bu gerçekten başka bir dünyaysa, kendine özgü ölümsüzleri içermesi tamamen mümkündü.
Ancak YGGDRASIL ile tamamen bağlantısız olduğunu söyleyemezdi.
Aksi takdirde, Momonga’nın neden yeteneklerini ve YGGDRASIL’in büyülerini kullandığını açıklamanın bir yolu olmazdı.
Suzuki Satoru konuyu daha fazla düşünmeyi bıraktı.
Şu anda ne kadar az şey bildiği göz önüne alındığında, ne düşünürse düşünsün bir cevap bulamayacaktı.
Neyse ki ikisi de birkaç dakika boyunca sessizce yürürken herhangi bir zombiyle karşılaşmadılar.
Keno, şehir surlarının yakınına vardığında durdu.
Aşağıya inen merdivenleri olan küçük, tek katlı bir ev vardı.
Yol boyunca kemerin içine çapraz çizgili bir ızgara yerleştirilmişti.
Bu nedir? Bir yeraltı mahzenine çıkıyorsa, binanın içinde olması gerekmez mi?
Yeraltı su kemeri mi? Yoksa hayır, kanalizasyon mu demeliyim?
Bunları düşünürken;
Keno başını çevirdi.
“Ah, yer burası.”
Keno’nun sanki yaşam alanlarının ne kadar perişan olduğundan utanıyormuş gibi gözleri yere eğikti.
Bir kızın kalması gereken bir yer olmadığı doğruydu.
Ancak görünüşe göre Suzuki Satoru’nun dünyasındaki kaçak çocuklar da benzer yerlerde yaşıyordu.
“Anlıyorum. Yeraltındaki sıcaklık değişikliklerinin yüzeydekinden son derece daha az olduğunu duydum. İyi bir yer seçmişsin.”
Çoğu ölümsüz soğuğa karşı çok yüksek bir dirence sahipti ve sıcaklık düşüşleri onları rahatsız etmemiş olmalıydı.
Suzuki Satoru Keno’nun sözlerini anlayana kadar bir süre acı çekmişti.
“Burada senden başka yaşayan var mı?”
Keno, Suzuki Satoru’nun sorusuna hayır dercesine nazikçe başını salladı.
“Anlıyorum… o zaman lütfen yolu göster.”
Keno metal ızgarayı kenara çekti.
Herhangi bir yetenek kullanmış gibi görünmüyordu; sadece basitçe açmıştı.
Kilidin açılacağını bilmesi de buranın sığınağı olduğunun kanıtıydı.
Keno önündeki merdivenlerden inmeye devam etti.
Ay ışığı hızla kaybolsa da, ikisi için sorun yoktu.
Sonuçta, ölümsüzlerin hepsi karanlık görüş yeteneğine sahipti.
Merdivenlerin dibine ulaştılar ve görünüşe göre burası gerçekten bir lağımdı.
Ancak Suzuki Satoru yol boyunca burada kanalizasyon kokusu olmadığını fark etti.
Aslında, hiç su akmıyordu, sadece hafif nemli bir his vardı.
Belki de, bu şehrin sakinlerinin ölümsüz hale gelmesinden bu yana uzun zaman geçmesinden dolayıydı.
Buraya zaman zaman yağmur suları girerken, buradan lağım pisliği geçmemişti.
Muhtemelen bu yüzden Keno ininin lağımda olmasına rağmen lağım kokusu almıyordu.
Suzuki Satoru aniden bir şey hissetti.
Yaşadığı çağda yağmur asitli ve kötü kokuluydu.
Ancak Keno’nun vücudunda asidik bir koku yoktu, bu da bu dünyanın yağmur suyunun saf ve temiz olduğunu gösteriyordu.
“Belki Blue Planet-san burada olsaydı duygusal hissederdi.”
Keno, Suzuki Satoru’nun kendi kendine konuştuğunu duyunca döndü ve yüzünde çekingen bir ifadeyle ona baktı.
“Özür dilerim, kendi kendime konuşuyordum.”
“Ah, ah, anlıyorum.”
Keno’nun sözleri giderek daha kolay anlaşılır hale geldikçe Suzuki Satoru, Keno’nun onun için beslediği korkuyu anlıyordu.
“Ve tüm bu süre boyunca ona çok nazik yaklaştım”, Suzuki Satoru yardım edemediğine yakındı.
Tabii ki iskelet görünümünün etkilerini de unutmamıştı.
Sonuçta, ilk izlenimleri değiştirmek zordu.
Tam yüzünü kapatıp kapatmamayı düşünürken ikisi de gidecekleri yere vardılar.
Ancak bunun nedeni uzun zamandır düşündüğünden değil, sığınağın çok yakın olmasıydı.
Kanalizasyona girdikten sonra yaklaşık 20 metre yol kat ettiler. Sola döndüler ve 20 metre daha gittikten sonra yan taraftaki bir kapıya geldiler, Keno metalden yapılmış gibi görünen kapıyı açtı.
“Yer burası.”
Suzuki Satoru, Keno’yu odaya kadar takip etti.
Çok geniş değildi.
Burası muhtemelen lağım onarımlarında gerekli aletleri depolamak için kullanılmıştı. Köşede bir yığın kazma ve başka aletler vardı.
Karşısında yere serilmiş bir bez vardı. Bez eskidiğinden dolayı biraz pislenmişti.
Burada ayrıca eski ve sade bir masa ile bir sandalye vardı.
Odadaki mobilyalar bu kadardı.
Yaşamak için hiç uygun değildi.
Herhangi bir eğlence veya ev eşyası olmayan bir oda olduğu söylenebilirdi.
Suzuki Satoru, onun ölümsüz olduğu düşünüldüğünde nasıl düşündüğünü anlamasına rağmen, asla böylesine yalnız ve ıssız bir yerde uzun süre kalmak istemezdi.
Bekle bir dakika–
Ani bir duygu hissetti.
Bunu düşündüğünde, gerçek hayattaki evi aşağı yukarı burası gibiydi.
Ancak bu odada dikkatini çeken şey bir yığın kitap ve parşömen oldu.
Kitapların kapaklarında Suzuki Satoru’nun daha önce hiç görmediği karakterler yazılıydı ama gerçek şuydu ki, Japonca dışında başka bir dil bilmiyordu.
“Işığa veya sandalyeye ihtiyacın var mı?”
Envanterinden batı tarzı bir lamba çıkardı ve lambanın kapağını açarak ışığın yayılmasına izin verdi.
Bu, [Sürekli Işık] ile doldurulmuş büyülü bir eşyaydı.
Elbette ışık için daha kaliteli eşyalara sahipti.
Ancak Suzuki Satoru, daha güçlü bir şey kullanmaya gerek olmadığına karar verdi.
Eli açık olmanın sırası değildi.
Ayrıca, bunlardan biri güneşe benzer bir ışık yayabilir ve bu da Vampirlere olumsuz etkiler uygulayabilirdi.
Keno bir Vampir olsaydı, bunu düşmanca görebilirdi.
Bu yüzden öyle bir şey kullanmadı.
Lamba Keno’nun yüzünü aydınlattı ama fazla şaşırmış görünmüyordu.
Ancak, Satoru bunun daha önce böyle bir büyülü eşya gördüğü için miydi, veya [Sürekli Işık] büyüsünü anladığı için miydi bilemedi.
Bundan sonra, Suzuki Satoru ikiz [Büyük Öğe Oluştur] büyüsü yaptı.
Bu büyünün asıl amacı silah üretmekti, ancak Suzuki Satoru’nun bu dünyada – daha önce yaşadığından farklı olduğunu varsayarsak – bu büyünün daha geniş uygulamaları olacağına dair şüpheleri vardı.
Ortaya çıkan sonuç onun tahminleriyle uyumuştu.
Bir çift siyah metal sandalye belirdi.
Bu mucizevi olaya tanık olan Keno şaşırmıştı.
Suzuki Satoru kıza en sevecen sesiyle hitap etti.
“Ah – bunlar sadece sihrimle yarattığım eşyalar. Lütfen dilediğin gibi otur.”
Keno direnmek için elinden geleni yapmıştı ama sonunda sandalyenin üzerine oturdu.
Suzuki Satoru ancak o oturduktan sonra sandalyeye oturdu çünkü müşterisinin kendisinden önce oturmasına izin vermenin ticari görgü kuralı olduğunu biliyordu.
Ancak oturduktan hemen sonra bir hata yaptığını fark etti.
Altındaki metalik his, sandalye olması gereken bir şey için çok rahatsız ediciydi ama minderler yaratmasına izin verecek herhangi bir büyü öğrenmemişti.
Daha önce, tek başına oturmasının çok kabaca olacağını düşünmüştü, bu yüzden iki sandalye yaratmıştı.
Keno’yu o soğuk, sert sandalyeye oturmaya nasıl ikna ettiğini düşündükçe, utançtan yerin dibine girmek istemişti.
İşin iyi yanı ise, Satoru’nun odadaki sandalyelerin oldukça iyi göründüğünü ya da başka türlü boş şakalar söyleyerek konuşmaya başlamamış olmasıydı.
Bunu gerçekten söylemiş olsaydı, muhtemelen keno ile kurmak istediği samimiyeti mahvederdi.
Suzuki Satoru, envanterinden aceleyle, yeterince yumuşak hissettiren bir cübbe çıkardı ve konuşurken onu katlamaya başladı.
“Gerçekten üzgünüm. Bu sandalye gerçekten çok sert. Lütfen bunu bir yastık olarak kullan.”
Keno, Suzuki Satoru’nun ona sunduğu cübbeye şaşkınlıkla baktı ve sonra şiddetle başını salladı.
“Eh ama böyle güzel kıyafetlere gerek yok. Normalde kullandığım bir battaniyem var.”
“Bu küçük problemi kafana takmana gerek yok.”
Sadece şatafatlı görünen bir cübbeydi.
Nadir olmayan bir eşyaydı.
Böylece, Suzuki Satoru ve Keno arasında bir samimiyet başladı.
Sonunda Keno, Suzuki Satoru’nun iyi niyetini kabul etti ve katlanmış cübbenin üzerine oturdu.
“Öyleyse, doğrudan konuya girdiğim için lütfen beni bağışla. Elinden geldiğince bu şehre ne olduğunu anlatmanı istiyorum Keno-san. Elbette bunu tek taraflı bir etkileşim haline getirmek gibi bir niyetim yok. Ben de sana kendi samimiyetimin kanıtını sunacağım. Ayrıca, normalde seninle eşit değerde bilgi alışverişinde bulunacak olsam da, durum hakkında çok az şey bildiğimi üzülerek söylemek istiyorum, bu yüzden sana bunun yerine büyülü eşyalar veya sabit para birimi ile ödeme yapmayı planlıyorum. Bu konu hakkında ne hissettiğini öğrenebilir miyim?”
Keno dudağını ısırdı ve ardından Suzuki Satoru’ya nefret dolu bir bakış attı.
Suzuki Satoru şaşkınlığına engel olamadı.
Ondan böyle bir karşılık beklemiyordu.
Ancak, Keno yere baktı ve zayıf ve titreyen bir sesle konuşmaya başladı…
————
Sıkıca kapattığı gözlerine ulaşan güneşi hissediyordu
“Günaydın, kalkma zamanı”
“Biraz daha uyumama izin ver” – vücudunun kontrolünü ele geçirmek için mücadele eden bu iki parçası ileri geri bağırdı.
Tam gözlerini açacakken odanın kapısı sessizce açıldı ve içeri biri girdi.
Yeri kaplayan halı ayak seslerini kesiyor olsa da, odada birinin hareket ettiğini hissedebiliyordu.
Bu kişi yatağının kenarına yürüdü ve durdu.
“Günaydın Keno-sama. Bugün hava oldukça güzel.”
“Uuu, mmm, mhm…”
Gözleri isteksizce açıldı ve hizmetçisi Nastasha’nın gülümsediğini göründü.
Ülkenin prensesine onun hizmetçisi olduğu için ismiyle hitap etmesine izin verilmişti.
Nastasha, şatodaki en yüksek mevkideki hizmetçilerden biriydi ve gençliğinde onun bir sonraki baş hizmetçi olacağına dair söylentiler vardı.
Yetenekleri olağanüstüydü ve hatta derinlemesine büyü eğitimi almıştı; şu anki durumuna rahatça ulaştığı bile söylenebilirdi.
Keno, babasının tek kızı olduğu için Nastasha’nın Keno’nun yanında durmasına izin verilmişti – bu, iyi Nastasha’nın niyet gördüğünün işaretiydi.
Ancak Keno, Nastasha’nın baş hizmetçi olmayacağına inanıyordu çünkü muhtemelen sonunda bir soylunun ilk karısı olacak ve görevinden istifa edecekti.
Keno’nun çoktan kalktığını gören Nastasha pencereye gitti ve pencereyi zorlayarak açtı.
Daha önce tarif ettiği gibi, oda kör edici güneş ışığıyla doluydu.
Tatlı rüyalar ülkesinden yeni ayrıldıktan sonra, gözleri ışıkla acı bir şekilde yandı ve tekrar gözlerini sıkmaktan kendini alamadı.
Keno gün ışığına alıştıktan sonra gözlerini yavaşça bir kez daha açtı.
Sıcak güneş ışığı, ona bugünün huzur dolu, sıcaklık dolu harika bir gün olacağını söylemek istercesine odaya döküldü.
“Pekala sana suyunu hazırlayayım Keno-sama.”
Küçük yuvarlak masanın üzerinde boş bir gümüş leğen vardı.
Nastasha ona büyü yaptıktan sonra leğeni hemen temiz suyla doldurdu.
Nastasha, [Su Yarat] olarak bilinen birinci seviye bir yaşam tarzı büyüsü yapmıştı.
Sıfırıncı seviyeli büyüler de içilebilir su yaratabiliyordu ama bu büyünün yarattığı suyun tadı daha tatlıydı.
Her ikisi de aynı miktarda mana kullandığından, popüler düşünce, içme amacıyla yaratılmamış olsa bile daha lezzetli suyun daha iyi olduğuna inanıyordu.
Görünüşe göre Nastasha da aynı şekilde düşünüyordu.
Birinci kademe bir büyü olarak, [Su Yarat] tarafından üretilen su sadece tek bir havzayı doldurmakla sınırlı değildi.
Bunun için bir zaman sınırı olsa da, yaratılan toplam su hacmi – ki bu, kullananın becerilerine göre artar – birden fazla durumda parçalara ayrılabilirdi.
Bu nedenle leğene büyü yapsa bile dökülme ve israf olmazdı.
Bu arada, Nastasha en iyi ihtimalle ikinci kademe büyüleri kullanabilen bir büyü ustasıydı.
Soğuk günlerde, suyun sıcaklığını rahat olana kadar değiştirmek veya odayı doğrudan ısıtmak için ikinci aşama yaşam tarzı büyüsünü [Sıcaklık Değişimi] kullanabilirdi.
Keno bir kitaptan, [Kaplıca] adında üçüncü seviye bir yaşam tarzı büyüsü olduğunu okumuştu.
Görünüşe göre druid büyüsü [Şofben]’in taklidiydi.
Kitabın yazarı “Gerçekten iyi hissettiriyor” demişti ve bu yüzden Keno bir kez şahsen denemek istedi.
Ne yazık ki, şatodaki hizmetçilerin hiçbiri bu kadar yüksek seviyeli bir yaşam tarzı büyüsü yapamazdı.
Bu nedenle Keno, kitaplarından sadece Kaplıca’nın etkilerini okuyabiliyordu.
Kalede üçüncü seviye büyüler yapabilen büyücüler olsa da, bu insanlar genellikle savaş büyüleri üzerinde çalışıyorlardı ve bunun gibi yaşam tarzı büyülerini öğrenmek için zamanları yoktu.
“Bu durumda, kendim öğreneceğim!” Keno bir keresinde etrafındaki insanlara, özellikle de büyü eğitmenlerine böyle demişti.
O zamanlar Keno, şimdikinden daha gençti, zar zor birinci kademe büyüler yapabildiği bir yaştaydı.
Böyle bir genç kızın üçüncü seviye bir büyü yapmak istediğini duyduğunu duyan biri için -ki bu genellikle doğuştan yetenekli olanların özelliğiydi- bunu bir çocuğun çocuksu düşüncesi olarak kabul etmek alışılmadık bir durum değildi.
Yani o çocuk Keno olmasaydı.
