Çevirmen : Fantastica
Editör:Fantastica
*****************
Sabahki işim bittiğinde ve konukların nişan töreni için küçük ziyafet salonuna geldiğini duyduğumda çok iyi bir ruh halindeydim.
Hazırlanmayı bitirdiğimde, Haven bana eşlik etmek için kapının önünde duruyordu. Kuzey tarzında, siyah kürkle süslenmiş bir pelerin giymişti.
Haven ile elele tutuşurken şöyle dedim.
“O zaman gidip ağızlarını çekip çıkaralım.”
“Sadece cümleyi söyleyin ve ben onu yapacağım.”
Haven bir kıkırdama ile cevap verdi. Her zaman İmparatorun işleriyle ilgilenmek isterdi. Kocam için gerçekten iyi bir aday seçtim.
Haven ile ziyafet salonuna girdiğimde, benzer kıyafetler giymiş bir grup soylu ayağa fırladı ve başlarını eğdiler.
Tören, belki de basit düzenleme sayesinde hızlı bir şekilde ilerledi.
Haven’a İmparatorluk Nişanlarından birini verdim. Bir mülk ile birlikte, bir Marki unvanı da ona verildi.
Haven, Dehart Dükü, Milinore Marki ve yakında İmparator Eşi olacak olması nedeniyle minnettarlığını nazikçe ifade etti.
Amcası, mülkü terk edemediği bahanesiyle katılmadı. Bunun yerine, Dehart’tan başka bir görevliden bir hediye aldık ve ayrıca ona baş kahya tarafından hazırlanan bir hediye de verdik.
Nişan töreni, İmparatorluk Ailesi’nin yadigarından uygun bir yüzük seçilip onu Haven ile paylaşarak sona erdi.
Şimdi, bu sıkıcı atmosferde akşam yemeği yedikten sonra nihayet odama dönüp dinlenebilirim.
Ağızlarını gerip kafalarının arkasına ulaştıracaktım, ama tüm Kuzey Katılımcıları sadece birbirleriyle konuşuyorlardı ve Haven’ı izliyorlardı.
Bu, Haven’ın turnuva için zafer ziyafetindeki Kuzeylilerle aynı tepkiydi. O zaman onlarda neyin yanlış olduğunu bilmiyordum, ama Haven’ın sözlerini duyduğumda, durumu kabaca tahmin ettim.
Ona -Haven’a- kaşlarını çatanlar ve Havenda Dehart kanı olmadığını söyleyenler olmalılardı.
Bir sürü iğrenç şeydi.
“Sen buradasın. Güzel bir gün. Neden gülümsemiyorsun?”
Son derece duyarlı bir şekilde bir konukla konuştum. Önce sola sağa baktı ve ona baktığımdan emin olunca Haven’a baktı.
Haven’ın soğuk bakışıyla karşı karşıya kalan soylu, elinden geldiğince gülümsedi.
“Dük’e biraz şükranlarını sun. Tüm konukların burada kasvetli yüzlerle oturması garip.”
Kalabalığa bakıp bir şey daha söyledim.
Bu sefer herkes Haven’ın yüzüne bakıp geniş bir şekilde gülümsediler ve dişlerini doğal olmayan bir şekilde gösterdiler. Hepsinin alnında soğuk terler vardı.
Hmm. Bu beklediğimden biraz farklı.
Bu, günah işledikleri için utanma, endişeli olma ve farkında olma tavrı değildir. Aksine, gözlerini başka yöne çevirmek Edwin ile uğraşanların da verdiği benzer bir tepkiydi.
“Majesteleri sizden güzel sözler söylemenizi istedi.”
Haven kısık bir sesle sözlerimi tekrarladı.
“Tebrikler Majesteleri ve Dük Dehart.”
“Size mutluluk diliyorum.”
“İkinizin harika eşleşmesi İmparatorluk için bir nimettir.”
Su fışkırmış gibi tebrik sözleri döküldü. Kuzeyden gelen tüm misafirler beni ve Haven’ı tebrik etti, sanki bir cümle söylemezlerse büyük bir sorun olurdu.
Tabii ki, hala Haven’a bakıyorlardı.
Şimdi, bunu biraz düşünelim.
Haven, doğumu nedeniyle yıllarca kuzeyliler tarafından zulüm gördü. Bunun önemi olmadığını, çünkü aslında evlat edinildiğini ve sorumluluklarının yanı sıra Dehart Dükü unvanını da kolayca kazanan büyük bir genç adam olarak büyüdüğünü söyledi.
Demek istediğim, kendisine kötü şeyler söyleyen etrafındakilere ne yaptığı hakkında konuşmadı.
Gençliğinden beri zor zamanlar geçirmiş olmalıydı. Yine de, bunun sadece benim yanlış anlaşılmalarım olabileceğinden şüpheleniyordum.
Sadece Haven’ın bakışlarıyla karşılaşarak bile onlara ağlamaklı bir yüz göstermelerini sebep olan ne yaptı?
Haven’a hakaret edenleri cezalandırmaya düşünmüştüm ama onun tarafından cezalandırıldıklarını anladım.
Bu, dişlerini göstermek için çok sert gülümsedikleri için düzgün yemek bile yiyemeyen Kuzeyli soylularla akşam yemeğinin sonuydu.
Törenden sonra Cecil’e birkaç soru sordum.
Haven ve Kuzeyliler arasındaki ilişki nedir? Haven bir skandalla mı uğraştı?
Cevap açıktı.
“Raporda şöyle yazıldığını hatırlıyorum, ‘Dük Dehart Kuzeyli soyluları fareler gibi tutuyor.”
“…Düklüklüğün içine ne dersin? Onun doğumu hakkında çok fazla söylenti olduğunu duydum.”
“Dük Dehart’ın görevi devralmasından önce, belki de Dük bir yetişkin olmadan önce oldu. Amcası Trida Dehart yeğenini uzaklaştırmak için çok uğraşmış olmalı. Ama–”
“Ama?”
“Dük Dehart, Trida Dehart’ın sakalını yaşına geldiği gün kesti. Bir kılıç ile. Boğazını kesmek üzereyken sakalını tıraş ettiğini duydum. Bunu yapabileceğine kim inanır ki?”
Baş müfettişimin hala saf olduğunu fark ettim.
Haven’ı küçümsedim. Her zaman onun -Haven’ın- deli olduğunu unutmamalıyım.
Cecil gülümsedi ve komik bir şaka yapmış gibi el salladı.
Eminim. O kadar ileri gidebilirdi.
Amacı boynuydu, sakalı değildi, bu yüzden amcasının kalan cesedini asabilirdi.
Evlat edinilmesi ve acınası olması hakkında konuşmanın nesi yanlış?
Onun -Haven- için üzülmemeliydim. Bir kez daha bu bana Haven ya da Edwin’e aleyhine söylememem gerektiğini hatırlattı.
Her neyse, nişan töreni güvenli bir şekilde sona erdi. Haven artık ad olarak ve gerçekte Seven Hills İmparatorluğu’nun yedek hükümdarı haline geldi.
5.000 kişilik ileri bir ekip, Brundell Nehri’ne doğru yola çıktı ve Edwin tarafından kaçırılan yedi yetenekle yapılan görüşmeler de tamamlandı. Bazıları Edwin’in adı geçtiğinde şaşırdı, ancak birkaçı teklifime yanıt verdi.
Hukuk profesörünün işe alınması da bir zevkti, ancak mimar Ninzel’in çalışmaya ve Brundell toprak set inşaatının sorumluluğunu üstlenmeye istekli olması tam bir şanstı.
Ve nihayet Edwin döndü.
Kaba sarı saçlı ve neşeli görünümlü bir kızla birlikte.
Baş kahyadan Edwin’in döndüğü haberi duyar duymaz toplantıyı durdurdum ve kardeşimin konutuna gittim.
Masaya bir sürü serilmiş şey varken adamları ve tuhaf bir kızla bir araya gelmiş olan Edwin el salladı ve beni selamladı.
“Abla! Toplantı bittiğinde merhaba demek istiyordum. Abla, sakin ol, abla!”
Duvarı süsleyen mızrağı çıkarıp ona vurdum.
“Seni küçük p*ç! Ablan sana haber vermeden dışarıda kalmamanı söyledi değil mi?”
“Yaptın, yaptın, abla!”
“Ve on gündür eve gelmedin değil mi? Ablanın senin için ne kadar endişelendiğini biliyor musun?”
“Hatalıydım, üzgünüm, abla! Ablaaa!”
Ben onu kovalayıp mızrağı bir sineklik gibi savururken Edwin mızrağın bıçağından kaçınmak için odanın etrafında zıpladı.
Edwin’in adamları beni gururla izlerken, gördüğüm tuhaf kız gözleri ardına kadar açık bir şekilde bana bakıyordu
Eddy’yi kovaladıktan sonra mızrağı attım ve sandalyeye oturdum. Nefes nefese kaldığım sırada Eddy, ayağıyla mızrağı uzağa tekmeledikten sonra nefes nefese yanıma geldi.
“Abla. Kızgın mısın? Eyyy, bunu demek istemedim.”
“Eğer beni kasıtlı olarak endişelendirirsen, gerçekten benim ellerimde öleceksin, Eddy.”
“Asla! Asla!”
“Bir süre geri dönmediğine göre başka hangi kazaya neden oldun? Kim bu genç bayan?”
“Zehir konusunda uzmanlaşmış bir bitki uzmanının peşinden koşuyordum ve onunla tanıştım. Biraz geciktim çünkü onu benimle geri gelmeye ikna etmeye çalıştım.”
“Kim o?”
“Yeni eskort şövalyeniz!”
Edwin kızı bana abartılı bir jestle tanıştırdı.
Bir gün bir eskort alacağını söyledi ve bir tane bulmaya gitti.
Ama çok genç görünmüyor mu?
Soylu bir ailenin çocuğuna benziyordu, ama henüz reşit olmamış bir çocuğu kabul ederse ne denileceğini bilmiyorum. Dahası, onu içeri getiren kişinin herhangi biri değil Edwin olması daha rahatsız ediciydi.
“Eddy, bana önermek istediğin bir yetenekli kişi görürsen, bana söylemelisin. Onları yakalayıp buraya getirme.”
Hayır. Öyle değil kardeşim. Her şeyden önce, o kaçırılan bir çocuk değil. Ablamın eskortu olacağını söylediğinden ve bu sözlerin kendi ağzından geldiğinden emin oldum.
“Gerçekten mi?”
“Gerçekten! Gerçekten !”
Edwin, saçlarının uçuştuğu noktaya kadar hararetle başını salladı.
Eğer Eddy bu kadar söylediyse, bu onun -bu kızın- oldukça iyi olduğu anlamına mı geliyor?
Yeni eskortuma canlı gözlerle baktım. Göz teması kurduğumuzda, yavaşça başını eğdi.
“Majestelerini selamlıyorum. Ben–”
Kendini tanımlanamayan eskort selamını bitirmeden önce Cecil Edwin’in konutuna geldi.
“Kabalığım için özür dilerim Majesteleri, Kont Sutton. Bu acil bir durum.”
“Söyle bana, Cecil. Neler oluyor?”
“Skyer Düklüğünün halefi kaçırıldı. Bu yüzden Düşes Skyer Philland’a geliyor.”
Düşes Skyer’ın batıdan çıkması şaşırtıcıydı, ama neden Philland?
Halefin kaçırılırken neden buraya geliyorsun?
“Skyer Düşesi’nin ikinci kızı Janice Skyer’ı gördükleri son yer, AMAN TANRIM!.”
Rapora devam eden Cecil, arkama baktı ve yakışıksız bir şekilde haykırdı.
Gözlerim Cecil’in titreyen gözlerini takip etti ve kendini tanıtmayı bitiremeyen refakatçim yeniden eğildi.
“Ben Janice Skyer. Size hizmet etmekten onur duyduğum için mutluyum.”
Düşes Skyer bölgeyi terk ederken, halefi önümde benimle konuşuyordu.
Benim yeni eskortum.
“…Ed … dy…”
Yavaşça başımı çevirip Edwin’e baktım ve Edwin yüksek sesle bağırmaya başlayıp kaçtı.
“Seni seviyorum, abla! Sana saygı duyuyorum! Sen en iyisisin!”
Cecil, sanki kontrolü kaybetmiş gibi atlayıp gözden kaybolan Edwin’in sırtına baktı.
Kaçmaya karar verirse onu -Edwin’i- yakalayamam.
Düşünebildiğim tek şey o deliyi -Edwin’i- yakalayıp kıçına çok sert vurmaktı, bu yüzden yeni eskortuma ilk görevini verdim.
“Janice mi dedin?”
“Evet, Majesteleri.”
“Benim eskortum olacak mısın ?”
“Seni koruyacağım ve emirlerini sadakatle kabul edeceğim.”
“Tamam. Janice, şu serseriyi yakala.”
“Evet.”
Janice’in görüntüsü rüzgar gibi kayboldu.
