Bölüm 8- ÇOCUĞUN KİRPİKLERİ
꧁꧂
Bebek beşiğinde uyurken kirpikleri çok güzeldi. Aslında güzel olmayan bir yeri yoktu.
“Ağzı inatçı büyükbabası gibi.”
Miriam’ın gözlerinden bal damladı. Bu ebeveynlerinin zihniydi, düzgün bir şekilde görmedikleri korkunç damadı aklına gelmedi. Bebeği sadece kendi ailelerine benzettiler.
“Gençliği seninle aynı. Kirpikleri zarif ve yanakları dolgun.”
Miriam, güzel kızını ve onun doğurduğu çocuğu görmekten mutluluk duyuyordu.
“Ama iyi olduğuna emin misin?”
Evelyn endişeli bir bakışla geri sordu. Hayatlarında hiç leke bırakmayan ebeveynlerinin, yaşlılıklarında gayri meşru bir çocuğa sahip olduğu skandallarıyla dolu olduğunu düşünmek yürek kırıcıydı.
“Zaten karar verdim.”
Miriam kızının bakışlarından uzaklaştı ve beşiği salladı.
“İnsanların sözleriyle ilgili bu kadar önemli olan nedir, değil mi Adrian?”
“Ama anne…”
Bunu yaşayan Evelyn, Miriam’ın acısını anlayabilirdi. Halef olarak erkek çocuk doğurmadaki başarısızlık, bakımlı bir kadın için en büyük talihsizlikti.
Evelyn annesinin kalbini tahmin etmeye cesaret edemedi çünkü Miriam tek kızı Evelyn’i böyle bir duygu göstermeden büyütmüştü.
“Sorun değil. Bir oğlum olmadığı doğru ve kimse ne derse desin, elimde değil.”
“…Özür dilerim.”
Yine de ailesi bundan etkilenmedi. Gözlerini birbirinden ayırmadılar ve Kraliyet ailesini korudular; ama onurları lekelendi.
İnsanlar artık oğullarına kör olduğu için krala gülüyor ve bir oğul doğurmayı başaramayan kraliçeyle alay ediyorlardı. Evelyn, imparatorluk ailesinde insanların kötülüklerinin ne kadar korkunç olduğunu öğrenmişti.
“Evelyn, insanların sözleri bize zarar veremez.”
Miriam’ın keskin gözleri kızına döndü.
“Ve bu çocuğu parlak tutmak bizim işimiz, böylece böyle kelimeler duymayız.”
Evelyn hayal kırıklığına uğradığı için ellerini sıktı. Şimdi Adrian’ı korumak zorundaydı ve gözyaşlarını göstermeyeceğine yemin etmişti.
“Dünyada kaç kişi sözlerle günah işlemiş olursa olsun, sarsılmazsak, kısa sürede dağılır.”
Evelyn annesi kadar güçlü değildi. İmparatorluk ailesinde kötü niyetli kelimeler onu her zaman incitmişti.
O yerden kaçtı, yarayı biriktirdi ve buraya uçtu. Eğer bu bir maçsa Evelyn kaybedendi.
“Önemli olan sevgi dolu bir aileden ayrılmamaktır. Öyle değil mi?”
“Evet…”
Miriam kızına başını salladı ve beşikteki Adrian’a tekrar baktı.
“Bir zamanlar dünyanın en mutsuz insanı olduğumu düşündüm.”
Evelyn geç itiraf etti.
“Küçük bir dünyada hapsolmuştum ve öyle olduğunu düşünmüştüm. Orada zayıf bir zavallıydım.”
Miriam kızına yaralı gözlerle baktı ama Evelyn konuşmayı bırakmadı.
“Bir sonrakinde bu mutluluğu yaşadım ama bir aptal gibi bilmiyordum.”
Anlamsız bir hayat, bedelsiz bir acı.
Ezik olarak damgalanmış ve hiçbir şey yapmayan aptal bir kadın. Kendi çocuğunu bile koruyamayan zayıf bir anne. Talihsizlik çoktan geçmişti.
“Adrian’la karşılaştım ve onu tanıdım. Şu an en önemli şey onur ya da asalet değil, mutluluktur.”
“Sana önemli bir şey öğretemedim ama bu çocuk öğretti.”
Miriam sıcak bir şekilde Evelyn’in elini tuttu.
“Lütfen bir gün bu çocuğa tekrar öğret.”
“Evet.”
Evelyn’in umudu beşikte uyuyordu.
“Eminim, yapacağım.”
Evelyn hayatını ona geri veren kişiye teşekkür etti. Böylece kaçabildi ve bu çocuğu koruyabilmesi büyük bir zevk ve rahatlamaydı.
“Bu çocuğu korumak zorundayım.”
Evelyn artık Adrian’a baktığı zaman Fabian’ı düşünmüyordu. Koyu saçlar ve koyu mavi gözler Fabian’a değil, Adrian’a aitti.
Evelyn çocuğu olduğu gibi sevdi. Şu anda babasının kim olduğu önemli değildi yani Evelyn soğuk eski kocasını unutuyordu.
꧁꧂
♡♤♧♢
*Gözlerinden bal damlamak; birinin gözlerinin başkasının gözlerine çok güzel baktığı anlamına gelen bir Kore deyimiymiş.
