TianHua Dağı, defne bahçesine giren ve çıkan insanlarla dolup taştı. Defne yemişinin mevsimi yılın bu zamanıydı ve her biri tatlı-ekşi lezzetle doluydu. Kır manzarası da oldukça güzeldi, bu nedenle birçok kişi ziyarete geldi ve mekanın tadını çıkardı.
Ç/N : Defne yemişinin bir çok farklı adı vardı o yüzden böyle bırakmak daha doğru geldi. İsimlerinden bir tanesi de Çin koca yemişiydi . Bazı bölgelerde de dağ çileği ya da mamagülü olarak geçiyormuş. Ben kısaca defne yemişi demek istedim.
Defne yemişleri tam olarak ucuz değildi, ama S şehri istisnai bir durumdu çünkü onlarla dolup taşıyordu. Sezonda olduğu için de fiyatı çok daha ucuzdu, toplandıktan sonra taze yenebilir veya çok ucuza eve getirilebilirdi.
Bütün defne bahçesi insanlarla doluydu. Defne yemişlerinin kırmızı mor rengi uzun ağaçların tepesinde görülebiliyordu. Bahçede birçok farklı çeşitte defne dikilmişti ama fiyatı aynıydı, bu yüzden burayı bu kadar çok insan ziyaret ediyordu.
“Xiao Yi ah, buraya gel ve biraz dene. Yemişler bu zamanda daha da tatlı.”
Yaşlı adam Yang bir tane seçti ve Lin ShuYi’ye verdi. Böyle bir meyveyi ilk defa görüyordu. Yuvarlak, mor kırmızı renkteydi ve çok lezzetli ve tatlıydı.
Lin ShuYi yüzünde bir gülümsemeyle yedi, ardından hemen aynı renktekileri sepetine koydu.
Yaşlı adam Yang biraz şaşırdı, sonra yüksek sesle güldü.
“Neden daha önce hiç defne yemişi denememiş birine benziyorsun? Diğerlerini değil de sadece bu tür defneyi mi seçeceksin?”
Lin ShuYi de şaşırmıştı, diğerleri? Bundan daha iyileri var mıydı ?
Nitekim hepsine defne denilse de pek çok çeşidi vardı. Lin ShuYi her çeşit defne meyvesini tattı, ama sonunda yine de yaşlı adam Yang’ın ona verdiğinin en iyisi olduğunu hissetti. Öğle yemeği vakti, Lin ShuYi defne ile o kadar doluydu ki hiç aç hissetmiyordu.
Dağın aşağısında bir sürü çiftçi aile vardı, bu yüzden buraya defne bahçesi için gelen birçok insan da oraya yemek yemeye giderdi. Yaşlı adam Yang’ta bir istisna değildi, bu sebeple Lin ShuYi’yi de evlerden birine götürdü.
Sadece çiftçi bir aile olmasına rağmen, oturdukları yer hiç de perişan görünmüyordu. Dış dekorasyon, mavimsi siyah tuğla kiremitli bir çatı ile gelenekseldi, iç mekan ise rustik ahşapla dekore edilmişti. Eski bir binaya benziyordu.
Lin ShuYi, zamanda geriye gitmiş gibi kendini Lotus Kulesi’nin önünde evinde hissetti.
“Efendim, ne yemek istersiniz?”
“Kızarmış tavuk.”
Lin ShuYi nin bilinçaltında ki şey bir anda ağzından çıktı.
Ç/n: Lin shuYi’nin dediği 烧鸡 Shao ji, bu kızarmış tavuk hazırlamanın eski bir yolu. Modern kızarmış tavukla arasındaki fark, modern kızarmış tavuğun fırın kullanmasıdır, ancak geleneksel tarz, özel yapılmış sosta kaynatılmadan önce çıtır hale getirmek için cildin her yerinde yağ kullanır. ( İngilizce’ye çeviren çevirmenin notu )
Siparişi alan bayan biraz şaşırdı, yüzü kızaran Lin ShuYi’ye baktı.
“Üzgünüm, burada o tür bir yemek yok.”
Lao Yang Tuo da şaşırmıştı, kızarmış tavuk mu? Fırında pişmiş tavuk mu demek istemişti?
“Tamam Xiao Yi, tavuk mu yemek istiyirsun? O zaman onun yerine baharatlı kızarmış horoz sipariş edebilir miyim?”
Bayan başını salladı, arkaya gitmeden önce bir kaç şey daha yazdı.
Yemekten sonra eve gitmeden önce biraz TianHua dağının etrafında yürüdüler. Sonuçta, araba kullananların işi, otobüse binmek zorunda kalanlardan daha kolaydı. Otobüslerini kaçırırlarsa, bu vahşi doğada başka bir tane bulmak çok zor olurdu.
Lin ShuYi, defne yemişi dolu kutuyu tutarken sırıtmasını durduramadı. Evinde buzdolabı yoktu ve bu havayla defne çok uzun süre dayanamazdı. Ancak, onları geri getirebilir ve tatlı-ekşi tadıyla kurutulmuş defne haline getirebilirdi, tadı muhtemelen o kadar kötü olmazdı.
Ancak birinin kutusuna çarpması onların yere düşmesine ve etrafa dağılmasına neden olunca mutluluğu yarıda kaldı. Bazı yoldan geçenler yanlışlıkla üzerlerine bastı. Yemişlerin yenmez hale geldiğini gören Lin ShuYi hemen kaşlarını çattı ve öfkeyle doldu. Başını kaldırdığında karşısında bir adam vardı. Adam yerdeki defne yemişlerine bakıyordu ve sonra gülümseyerek ona baktı.
“Üzgünüm.”
O adamın sesi oldukça rahatlatıcı ve yüzü yakışıklı olsa bile, Lin ShuYi mutlu olamazdı.
Adam bir an düşündü, sonra siyah arabanın içinde oturan kadına döndü,
“Anna, arkadaki defne yemişi kutusunu çıkarmama yardım et.”
Çok geçmeden kadın Lin ShuYi’nin önüne bir kutu defne yemişi koydu, o zamana kadar ruh hali biraz bile daha iyiye gitmedi.
Shen Fu kaşlarını çattı ve güldü, ne komik küçük bir şey. İfadeleri yüzünden kolayca okunabiliyordu ve onu kızdırmak çok eğlenceliydi.
“Özür dilerim, gerçekten isteyerek olmadı. Bu durumu bir kutu defne yemişi ile telafi edeyim.”
Lin ShuYi gözlerini kıstı ve ifadesiz bir şekilde cevap verdi,
“O zaman mazur görmeyeceğim.”
Shen Fu yüksek sesle kıkırdadı.
Yaşlı adam Yang döndüğünde Lin ShuYi’nin bir yabancının yanında durduğunu gördü. Adam elini cebine atıyordu. Yaşlı adam Yang, Lin ShuYi ile ne hakkında konuştuğunu bilmiyordu, ama defne yemişlerinin yere saçıldığını görünce şaşırdı ve bir şey olduğunu sandı, bu yüzden aceleyle, “Ne oldu?” dedi.
Lin ShuYi yerdeki defne kutusunu aldı ve dimdik ayağa kalktı,
“Hiçbir şey, sadece defnelerimi yere devirdi. Bu kutu da onun telafisi. Gidelim büyükbaba.”
Yaşlı adam Yang, gözlerinde şüpheyle ona baktı. Adam gülümseyerek “Özür dilerim” dedi.
“Sorun yok.” Yaşlı adam Yang aceleyle elini salladı ve ardından Lin ShuYi ile birlikte ayrıldı.
İkisi de kısa süre sonra akıllarında bu olayla ayrıldılar. Eve döndüklerinde çoktan akşam olmuştu ve güneş batmak üzereydi. Lin ShuYi, defne yemişlerini bir tencereye döktü, bir süre tuzlu suda bekletti ve sonra kuruması için çıkardı. Geriye kalan tek şey ertesi gün onları güneşte kurutmaktı.
Daha önce kuru defne yemişi yemişti ama hiç yapmamıştı ama o zamanlar biraz konserve meyve yapmıştı, yani muhtemelen pek bir fark yoktu.
Ertesi gün güneşli bir gündü. Bir gün boyunca dışarıda kuruyan defne yemişlerini Lin ShuYi gece alıp onları buharlı pişiricinin içinde bir süreliğine buharda bıraktı. Bu sırada biraz şeker ekledi, böylece şeker eridiğinde, yemişlere sızacak ve tatlı ve ekşi tadı artıracaktı. Bunlar Song Yan’ın ona öğrettiği numaralardı.
Üçüncü gün, buğulanmış defneleri biraz daha uzun süre muhafaza edilebilmesi için güneşte kurutmaya devam etti. Kuru defne çok lezzetliydi, tatlı ve ekşi tadı enfes oldu.
Lin ShuYi, ev yapımı kuru defne yemişlerinden bazılarını XiQin restoranına götürdü, geçen seferki dongpo eti gibiydi, herkes tarafından oybirliğiyle övüldü.
“Xiao Yi ah, nasıl oluyor da bu kadar gençken her şeyi yapabiliyorsun?” Kadın ağzına bir tane daha kuru defne yemişi attı ve devam etti: “Benim küçük şımarık çocuğumu görmelisin ah, o senin kadar büyük ama yine de bir şey yapamıyor. Kendi başına yemek bile yiyemez. Keşke o da senin kadar yetenekli olsaydı.”
Yaşlı adam Yang gülümsedi ve sözlerini destekledi, “Doğru. Bizim Xiao Yi’miz çok yetenekli.”
Kadın tam bir gevezeydi bu yüzden ağzını tutamadı ve “Doğru Yaşlı adam Yang, aldığın bu torun çok iyi bir çocuk, kendi torunlarından çok daha iyi.” dedi.
Yaşlı adam Yang şaşkına döndü, sonra Lin ShuYi’nin başını okşamak için uzandı, “Evet.”
Lin ShuYi kadına kaşlarını çattı ve yaşlı adam Yang’ın zayıf noktasına dokunmuş olabileceğini düşündü.
Yaşlı adam Yang pek umursamadı. Son misafir gittiğinde, yaşlı adam Yang, Lin ShuYi’yi çağırdı.
“Xiao Yi ah, yemek yapmayı sever misin?”
Lin ShuYi başını salladı, ama yaşlı adam Yang’ın neden ona bunu sorduğunu bilmiyordu.
Yaşlı adam Yang bir süre düşündü, “Gelecekte büyükbaba bu restoranı sana bırakacak.”
Lin ShuYi’nin gözleri büyüdü, “Büyükbaba, bir yere mi gidiyorsun?”
“Hayır, sadece bu restoranı, senden başka kimse istemez.”
